Hooikist Race 2012

De Hooikist Race is misschien wel de mooiste

wedstrijd van onze vereniging. Lange up & downwind rakken voor de kust van Pampushaven onder het toeziend oog van een professioneel startschip met dito bemanning. Ook dit jaar waren de heren van het startschip uit Enkhuizen overgevaren en werd de wedstrijd met alle egards gestart en gefinisht. Wij hoefden dus niet lang na te denken of Team Fram wel mee zou doen.

Crew
Een maand voor de wedstrijd hebben we de crew al rond. Het was nog net geen nummertjes trekken, maar het laat zien hoe enthousiast onze bemanningsleden zijn. Alleen Paul en Lodewijk kunnen niet. Voor de een is het voetbalseizoen begonnen, de ander sluit het zeilseizoen met ‘zijn’ Vega-club af in Naarden. Het weerhoudt hen niet om ons ’s ochtends, wanneer we uitvaren, enthousiaste gelukwensen te sturen via de sms.

Deelnemers
Als ik de avond voor de wedstrijd nog even het reglement doorneem valt mijn oog op de deelnemerslijst. Ik zie bekende namen, goede zeilers en snelle boten. Even zinkt de moed mij in de schoenen. De Knoe(r)t (hard) doet mee en de Spoom (winnaar WAC) is ook van de partij. Daarnaast zie ik ene Colenbrander in onze klasse staan. Een bekende naam die, als ik me niet vergis, in het verleden wat wedstrijdjes met Sander Kreukniet heeft gevaren. En niet onverdienstelijk. Ook is Colenbrander dé man achter de SW-handicap. Interessant! Gelukkig doen er ook boten mee waarmee wij wel kunnen wedijveren. Ik heb het over de Gibsy 2.0, de Atlantis en de Kyan. Op papier moeten we die allemaal achter ons houden. Maar dat is op papier.

Over board
Tijdens de driekwartier durende tocht naar het startgebied hebben we alle tijd om de boot klaar te maken voor de wedstrijd. We melden ons tijdig bij het startschip en maken ons op voor de start. Net als we een oefenstart willen maken verlies ik mijn TEAM ABN AMRO cap. Gewoon doorvaren, maar Hennie vindt het toch wel zonde. En stiekem ik ook. Ik kreeg ‘m na afloop van de befaamde race uit handen van Gert-Jan Poortman. Dus begonnen we aan onze Cap-Over-Board manoeuvre. De eerste poging mislukt en bij de tweede poging klinkt het 1 minuut sein. We moeten starten, helaas. De zee geeft, de zee neemt.

Start
De start is niet optimaal door de COB manoeuvre, maar ondanks alles niet heel slecht. We klappen als een van de eerste op zoek naar vrije wind. Het lijkt een goed plan want bij de bovenboei hebben we een paar plaatsen gewonnen. Helaas gaat de gijp met spi mis en hebben we een zandloper. De eerste dit seizoen. Het loopt nog niet helemaal lekker aan boord, waardoor we als 8e van de negen over de streep gaan in de eerste race.

Tweede race
Gelukkig bestaat de Hooikist uit twee races en beginnen we na een korte pauze vol goede moed aan de tweede race. Ik overweeg nog even een zeilwissel, maar het is eigenlijk te laat. We gaan door met de genua 1. We starten goed. En liggen net iets boven de Spoom, Knoet, Geusje en de Hebbus van Colenbrander. We halen ‘m langzaam in, maar helaas lopen we niet even scherp. De Waarschepen van Lomans en Colenbrander, en ook de Geusje lopen een paar graden scherper. Om nog maar te zwijgen over de Knoet die gewoon 10 graden hoger aan de wind loopt. En hard!

Bijbenen
We moeten onder hem door of klappen. We kiezen voor het laatste. We lopen de rest van de wedstrijd behoorlijk hard, maar kunnen niet zo hoog varen als onze tegenstanders. Ook de Atlantis lijkt iets hoger te varen. We houden de schade beperkt door nauwkeurig mee te trimmen met de headers en lifts en door de spi-rakken af te kruizen.

Disqualified
Als we bij de bovenboei plotseling op ramkoers liggen met de Atlantis klopt er iets niet. Hoe kan de Atlantis vanaf de bovenboei komen? Het blijkt dat ze ‘m verkeerd gerond hebben. Ik maak protest en zeg dat de bovenboei bakboord gerond dient te worden, maar Derk-Jan antwoord dat het toch niet uit maakt. Dat maakt het wel en ze lijken geen aanstalten te maken om de boei alsnog goed te ronden. Tja, dat wordt een DSQ’tje.

'Happy faces als we onder spi richting de gate stuiven'

Verhalen vanaf het leugenbankje
We finishen wederom met alleen de Gibsy achter ons. Ver achter ons. Hoewel Xander (de schipper) mij onlangs nog vertelde dat hij makkelijk 7 tot 8 knopen loopt met zijn boot, zien we daar vandaag bijzonder weinig van terug. Er is vast een mooi excuus voor. Wij zijn niet boven de zeven knopen uitgekomen, maar hebben toch lekker gevaren. Met name de tweede race was een foutloze race met een crew in optima forma.

Wedstrijdcommissie
Na de wedstrijd stappen Hennie en René snel van boord voor de nodige zaterdagmiddagverplichtingen. Lodewijk die bij de Vega-meeting is komt even informeren hoe het ging en vereeuwigd Team Fram op de gevoelige iPhone sensor. Ben en ik gaan naar het clubhuis voor een biertje en de uitslag. Daar verwelkomt Henk Everwijn mij hartelijk als nieuw lid van de wedstrijdcommissie. ‘Eh… ik heb nog geen ja gezegd hoor’, maar mijn gestamel werd overstemd door de vraag: ‘Biertje? Ja lekker’.

'V.l.n.r. Hennie, Rene, Ben en Floris vereeuwigd in team tenue.'

Het grote vraagteken
We hebben het over de race en waarom we nu weer als een-na-laatste zijn geëindigd. Het is echt leuk om te merken hoe iedereen meeleeft en welwillend is om onze crew en boot sneller te krijgen. Tips van Team Windrose, een aanbieding van Wim Nierman om een keer mee te zeilen, je onderwaterschip schoonmaken met een stuk tapijt. En dan heeft Henk nog een tip; een mannetje die één van de Skûtsje-crews traint en binnenkort een boekje over zeiltrim uitbrengt. Hij kan wel een keer meevaren en weet de vinger op de zere plek te leggen. Graag!

Framitis
Tot slot heb je nog Lodewijk, die het euvel inmiddels tot ‘Framitis’ heeft gedoopt. Lodewijk is een Vegazeiler in hart en nieren, behalve als hij tijdens een van de vele WAC’jes aan boord van Fram stapt. Dan duldt hij plotseling geen Vega meer voor hem. En ook hij verwondert zich dat Fram ondanks alle verbeteringen categorisch in het rechter rijtje eindigt. Dat riep vragen op bij de plaatsvervangend stuurman, die nu eens niet naar de eigenschappen van Fram keek, maar naar de concurrentie. En hij deed een opmerkelijke ontdekking: wij zijn zwaar!

Elke kilo telt
Bij de Comodo schrijft hij ‘deze is ook erg zwaar en zou hetzelfde probleem kunnen hebben’. Opvallend genoeg vaart hij ook altijd achterin. Ik denk graag dat onze zeilkunsten beter zijn dan die van de Comodo, maar twijfel daar opeens aan. Tot slot schrijft Lodewijk ‘wordt het gewicht van de boot wel meegenomen in de SW rating?’. Geen idee, maar dat lijkt me wel. Anderzijds vind ik de 900 kg verschil van de Dehler 28 met een Friendship 28 vrij groot. Ondanks dat de handicap slechts 1,7% scheelt. Ik meen dat hij 140 cm diep steekt, maar verklaart dat het verschil? En waarom krijgt de Atlantis een gunstigere rating als hij lichter is, langer is en dieper steekt (162 cm met vaste kiel, 0,68/1,73 met ophaalkiel)?

Vraagstuk
Zijn mail laat mij in verwarring achter. Ik concludeer dat ik de SW-rating niet kan beredeneren. Maar de waterverplaatsingstatistieken verklaren ook een aantal zaken. Bijvoorbeeld waarom wij in zwaar weer goed presteren en in licht weer kansloos presteren. Dat is puur een gewichtskwestie en heeft niks met zeilkunsten te maken. Zou het andersom ook zo zijn? Hoe dan ook, nu we dit seizoen roemloos afsluiten ligt er een mooi vraagstuk voor de winter. Eén ding weten we zeker, of we nu een antwoord vinden of niet, volgend jaar doen we weer gewoon mee met de competitie. Want ook dat is de Framitis.


Crew: René, Hennie, Ben, Floris
Finish wedstrijd 1: 8e (van de negen)
Finish wedstrijd 2: 7e (van de negen)
Wind: 12kts WZW

De Hennie Hoenselaar Cup

Voor de tweede keer in de geschiedenis

van de R&ZV Naarden werd de Hennie Hoenselaar Cup gehouden. En nu hoor ik u denken ‘Hé, dat is grappig, er vaart ook een Hennie Hoenselaar bij Team Fram aan boord!’. Dat klopt! En ik zal u vertellen dat het om één en dezelfde Hennie Hoenselaar gaat.

Geschiedenis
19 Augustus 2010 stapte Hennie Hoenselaar voor het eerst bij ons aan boord om er vervolgens niet meer af te stappen. In zijn stormachtige carrière bij Team Fram en de vereniging heeft hij zich niet alleen opgewerkt tot onmisbaar bemanningslid, maar ook tot volwaardig lid van het bestuur. En heeft hij voor elkaar gekregen wat slechts enkele zeiliconen wereldwijd is gelukt. Een prestigieuze zeilwedstrijd die naar jou is vernoemd, en dát zonder een wedstrijd te winnen of juist roemrijk te vergaan tijdens een heroïsche zeilrace.

Afkicken
Toen vorig jaar de WAC ten einde liep, bleek de bodem van ons wedstrijdfanatisme nog niet bereikt. ‘Waarom gaan we volgende week woensdag niet zeilen?’, vroeg Hennie. Nu moet u even het engelenkoor erbij denken (‘halleluja’); De Hennie Hoenselaar Cup was geboren. Nog één woensdagavond het water op omdat we er gewoon geen genoeg van kunnen krijgen. Ik noem het ook wel de afkickwedstrijd.


Verkiezingen
Ik kan voor de verandering eens vroeg in de haven zijn. Gelukkig maar, want Ben zit de hele dag op het stembureau en is er dus niet bij. Nu heeft hij ook nog eens de pech dat ik de commercial voor de verkiezingen in opdracht van Rijksoverheid heb gemaakt, dus verwacht ik een ongekend hoge opkomst bij de stembureaus. René had iets met een ouderavond, dus werden Lodewijk en Feike ingevlogen. Feike, die vorig seizoen twee wedstrijden had meegevaren, had een goede indruk achtergelaten. En toen hij aan boord stapte en de overloop bespeelde zoals Jimi Hendrix zijn Stratocaster bespeelde, vroeg ik mij af waarom ik hem niet vaker heb meegevraagd.


Baan
’s Middags sms ik Bert dat als de wind maar ook een beetje westelijk invalt, hij de borden van de Westbaan moet meenemen.

Dit is de baan waar de spinaker langer dan twee minuten kan staan en wij over het algemeen een beetje meters kunnen maken. Als we aan de gegrilde Zeeburger zitten in het Havencafé zie ik Bert met het bord. De grote zwarte cijfers willigen mijn wens in; het wordt baan 13, de Westbaan. Op Facebook fonkelt inmiddels de eerste echte HH Cup. Een jaloersmakende bokaal waarvoor we graag nog even de blaren op onze handen trimmen.

Start
De start was redelijk, ware het niet dat de wind precies 1 minuut voor het startsignaal wegvalt. Ook dat is het Gooimeer. We dobberen richting de eerste boei en besluiten de spi bij te zetten op dit aan-de-windse rak. Na de boei gijpen we met de spi en reachen we tot Almere. De wind valt half in en we lopen de Vega en de Volksboot eruit. De Roxane en Geusje zijn ver aan kop gevolgd door de Knoet en Team Windrose. Ze lopen hard en we lopen maar moeizaam in. Ook op het spirak lukt het ons niet om ver in te lopen.

Grote rakken, snel thuis
Doordat de wind eigenlijk Zuidwest is kunnen we het kruisrak in een slag terugzeilen. Lodewijk stuurt de boot strak naar de finish en Hennie en Feike trimmen de zeilen uiterst nauwkeurig. Ik lig op het voordek, keek en zag dat het goed was. We finishen als vijfde, maar zullen wel weer achteraan eindigen. We worden achtste van de tien deelnemende schepen. Hoewel we geen grote fouten hebben gemaakt (eigenlijk ook geen kleine) eindigen weer dramatisch. De wanhoop maakt zich meester. Waar ligt het nou aan? De matige genua 1? De boot? De handicap? De crew? Vertel het me, alstublieft! Enkele dagen later zou een oplossing zich aandienen onder het genot van een biertje, maar daarover meer in het volgende verslag.

De uitreiking
Natuurlijk moeten we naar het clubhuis voor de uitreiking. Hennie heeft beloofd dat hij de winnaar gaat zoenen. Jammer genoeg, maar begrijpelijk, breekt hij deze belofte en krijgt de winnaar, Jan Hesselink van de Knoet, een ferme handdruk en die prachtige HH Cup. Een nieuwe traditie is geboren en R&ZV Naarden mag een prachtige wedstrijd toevoegen aan haar regattaportfolio.

Crew: Feike, Hennie, Lodewijk, Floris
Finish: 8e (van de tien)
Baan: 13
Wind: 8kts WZW

Laatste WAC

Dagen worden korter, de scholen zijn weer begonnen; het teken dat de Woensdagavond Competitie ten einde loopt. Voor de laatste WAC treden Rene, Paul, Ben en ik aan en worden we getrakteerd op een windje van acht knopen uit NNW richting.

Start
In de oefenslagen voor de start loopt het niet lekker aan boord. Lierhandels worden er niet op tijd afgehaald en de lieren worden niet op tijd belegd. Gelukkig zijn we nog aan het oefenen. Voor de start neem ik het roer over van Ben en helpt Paul mij de boot naar de startlijn te loodsen. Dit bleek al meerdere malen een succesvolle combinatie en vanavond zijn we erop gebrand om onze startprocedure nog eens foutloos uit te voeren.

Roet in het eten
Helaas gooit Wim Nierman met Team Windrose roet in het heten. Vlak voor de startlijn stuurt hij de Windrose onder een voorliggende boot door en snijdt ons af. Eigenlijk had ik protest moeten roepen. Loef wijkt immers voor lij, maar het is TW en we hebben eigenlijk niets meer te winnen dit seizoen. Dus varen we door. Onze start is wel naar de haaien want we liggen nu zij-aan-zij aan de lijzijde van TW. Wim zegt dat ik moet afvallen, want dan kunnen we allebei sneller uit de luwte van het bovenliggende veld. Ja leuk Wim, maar als jij mij niet afsnijdt had ik nu daar 150m verder voor gelegen in de vrije wind.

Ongeluksgetal
Als we dan voor de eerste boei ook nog op ramkoers met de Seven liggen, wil ik van geen wijken weten. Wij liggen op de layline over stuur (sterker nog, we liggen er ietsje boven) en de Seven komt over bak aan. Hij heeft voorrang, maar ik gok erop dat hij gaat klappen op de layline. Waarom zou hij verder varen als dat niet nodig is. Of gaat hij echt schippertje pesten? Ik laat het op een last-second-decision aankomen, maar vergeet de crew hierin mee te nemen. Er ontstaat paniek bij hen, terwijl ik op een meter voor de Seven mee tack. Fram moet kort twee keer achter elkaar tacken en we liggen weer bijna stil. Een olietanker komt nog sneller opgang en we verliezen enkele plaatsen. We gaan als een-na-laatste om de eerste ton en onze winnaarsmentaliteit wordt weer op de proef gesteld.

Communiceren
Na mijn actie ontstaat discussie aan boord en ik bied mijn verontschuldiging aan voor het niet-communiceren. De Seven wilde ons blijkbaar dwarsbomen. Prima, dan weten we dat voor volgend seizoen.

Vertrouwde plek
Na het derde rak komen we langzaam in de wedstrijd. Onder spi winnen we weer enkele plaatsen en op het laatste kruisrak vaart Ben geconcentreerd naar de finish en verlies ik geen moment de zeilen uit het ook. Nekpijn krijg ik ervan, maar ik trim tot op de schootvezel nauwkeurig. Het lijkt te werken. Fram loopt bijna zes knopen en we halen de Job nog in en lopen in op die Noorse Volksboot. Jammer genoeg is de baan te kort om nog echt meters te maken. We gaan als elfde over de streep en eindigen weer op die vertrouwde dertiende plaats.

After sail
Als de zeilen eenmaal netjes onder huiken en in zeiltassen zitten, komt het Schipperbitter op tafel en worden de problemen des levens besproken. Ook bespreken we de economische crisis en de aanstaande verkiezingen. Paul ontpopt zich als een Maarten van Rossum en blikt sceptisch vooruit. Er wordt gelachen en wonderlijk genoeg geen wordt gerept over de wedstrijd. Misschien omdat we het allemaal wel weten; we zijn dit seizoen geen moer opgeschoten. De targets zijn niet gehaald en even speel ik met de gedachte om volgend jaar niet mee te doen. Tenminste, niet met Fram. Laten we allemaal stage lopen op een ander schip. Eentje op de Windrose, eentje op Roxane, eentje bij de Spoom, al was het maar voor de extra ballast ;-).

De andere kant
Aan de andere kant is daar het vurige verlangen om ‘gewoon’ met Fram hoger te eindigen. We hebben niet de beste crew en zeker niet de meeste wedstrijdervaring, maar er is wel een hecht team ontstaan dat elke woensdag na de finish weer uitkijkt naar de woensdag daarop. Dus ondanks de domper kijken we monter uit naar de Hennie Hoenselaar Cup volgende week; de afkickwedstrijd voor de Naardse woensdagavondzeilers.

Crew: René, Paul, Ben en Floris
Wind: 6-12 knopen (NNW)
Baan: 15
Finish: 13e (vd 15)

Oh, en dan vergeet ik bijna Leo Loman met zijn Spoom, Jan Hesselink en zijn Knoet en Rien Beekes met Geusje te feliciteren. Ook de winnaars in de andere klassen Henk Everwijn met zijn J-80 'Elfje' en Alan Rijks met zijn Draak 'Dragon Fly' gefeliciteerd! Hier vind je alle uitslagen.

Alle avonturen uit augustus

Het is inmiddels vier weken geleden dat ik schreef over de droomstart van Team Fram tijdens de wedstrijd van 25 juli. Vakantie, een huwelijk waar ik getuige en ceremoniemeester was en onvoorstelbare drukke werkweken zorgden voor een fysiek writers block. Hoog tijd om de spreekwoordelijke pen weer op te pakken en te schrijven over de avonturen van Team Fram.

De wedstrijd van 15 augustus
In de eerste wedstrijd na mijn vakantie werden we getrakteerd op een zuidoostenwind van 6 knopen. Alle Naardse competitiezeilers weten dat je dan voordewind start. Dus hijsen wij vlak voor het startsignaal de spi. Precies op dat moment gaat ook de wet van Murphy van kracht.

Schouders eronder
Onze vaste voordekker Rene is nog op vakantie dus ben ik weer eens voordekker. Terwijl Hennie enkele Newtons uit zijn triceps perst om de spival te hijsen, zie ik tot mijn schrik dat er alleen een val omhoog gaat en geen spi. ‘STOP!!!’, roep ik en ik zie de opengeklapte snapshackle halverwege de mast bungelen. In een atletische poging probeer ik het gladde aluminium van de mast te bestijgen, maar kom niet verder dan drie meter. ‘Ik word oud’, concludeer ik. Hennie ziet mijn gestuntel, komt naar voren en zegt met een geruststellende stem: ‘Stap maar op mijn schouder’. ‘Weet je het zeker? Ik weeg 85 kilo!’, waarschuw ik hem, maar de blik in zijn ogen zegt ‘stap nou maar op mijn schouder’.

Acrobaten
In een bliksemsnelle Cirque du Soleil-act grijp ik het val en trek ik ‘m terug naar het dek. De borgring van de snapshackle is verdwenen waardoor de hele sluitpen uit de haak is gevallen. Domme pech. Inmiddels zijn we te dicht bij de boei om nog te spinakeren en vouw ik de spi benedendeks weer in.

Onheil
Het tweede spinakerrak gaat ook niet goed. De spi schiet los en vliegert voor ons uit. We moeten ‘m achterna varen, maar dat betekent het wier in. Gelukkig gaat het derde spinakerrak wel goed. Nou, bijna dan. De onheilspellende lucht ligt al de hele wedstrijd op de loer. Stilletjes zeilen we eraan voorbij, zoals je langs die valse hond sluipt die doet alsof hij slaapt. Maar de hond wordt wakker en onheil daalt op ons neer. De wet van Murphy is nog steeds van kracht.

Een onmogelijke taak
In luttele seconden draait de wind 180 graden en neemt ze toe tot een kleine 30 knopen. Altijd lullig als je 60 vierkante meter lichtweerzeil op hebt staan. Murphy met zijn gekke wet zorgt er ook nog voor dat de lijschoot losschiet, waardoor we de spi aan loef moeten binnenhalen. Vrijwel onmogelijk in dit weer, maar het lukt ons.

Volgend probleem
Gelukkig dient een volgend probleem zich aan als de spi veilig binnen is. Onze genua 1 mag tot vier bft gevaren worden, daarna is de kans groot dat hij scheurt. En met vlagen van bijna 30 knopen hoeven we niet lang te wachten tot de eerste rafels zichtbaar worden. Ik probeer het zeil op te rollen, maar er zit te weinig reeflijn op de rol. Het laatste stuk moet handmatig. Ik gooi de schoot los en wikkel de laatste vierkante meters om de voorstag. Een pittige klus. De wind trekt aan de ene kant van het zeil en ik aan de andere, terwijl de boot onder helling op de golven deinst. Het is spektakel en jammer genoeg heb ik de GoPro thuisgelaten. Het lukt me om het zeil op te rollen en het klapperen houdt op, maar de wind drukt ons nog steeds plat.

Staken
Paul had voor de wedstrijd zijn (terechte) angst voor dit weertype uitgesproken. Ik heb het in de dodelijke storm van 7 juni 1997 mogen meemaken op het IJsselmeer. Een mooie ervaring achteraf, maar tijdens was het geen pretje. Hoewel deze storm geen orkaankracht kende besloot ik geen grenzen meer te verkennen en kozen we vrijwillig voor een DNF’je achter ons naam. We startten de motor, waarmee duidelijk werd dat we nog steeds in de problemen zaten. De motor liep, maar gaf niet genoeg power om ons tegen de wind in naar de haven te stuwen. Dat klote fonteinkruid had onze schroef in de mangel en ik zette de marifoon vast aan. Pas na meerdere rondjes voor en achteruit sneden de bladen van de vaanstandschroef het wier los. Inmiddels was de storm afgenomen naar een matige 6 beaufort en konden we relatief eenvoudig naar de haven varen. Ondanks alle pech wisten we met de hele crew de schade te beperken tot één kapotte snapshackle.

To sail or not to sail
De call om de wedstrijd te staken was dubieus. Achteraf hadden we ‘m prima uit kunnen zeilen, maar dat is achteraf. Soms kies je voor de iets veiligere route. Zeker met de kennis van vorig jaar, waar ik de crew in windkracht zes met vol zeil en spi op hartkloppingen trakteerde. Plotseling hoor ik Paul Simon en Art Garfunkel zingen: “August, die she must!”

De wedstrijd van 22 augustus
Yes, de wind kwam deze keer iets westelijker dan zuidwest binnen en tot onze vreugde koos het startschip voor baan 13. U weet wel, die baan met dat lange spi rak door de vaargeul. Ben maakte plaats voor Lodewijk en Rene was weer terug op het voordek. Samen met Hennie en ondergetekende was de crew compleet. We startten redelijk, maar dat deed iedereen, waardoor we toch 11e lagen op het eerste rak. Toen de 16 knopen wind de spi vulde op het ruimwindse rak, klommen we op naar een vierde plaats. De Knoet die met fok te loevert voer, was kansloos tegen onze reachende spi. Hij kon door de boom op zijn fok te loevert niet ver genoeg oploeven waardoor we eenvoudig over hem heen stoven. In de loefactie tikt ons log even de acht knopen aan. Heerlijk! Daarna proberen we over de Spoom te komen. Ik instrueer Hennie dat ik ga reachen, maar zeg tegelijkertijd dat hij ons waarschijnlijk niet over hem heen laten gaan. Dus als hij even niet kijkt, sturen we Fram onder hem door. Het gaat precies zoals ik had verwacht. Wederom een leuke actie. Na de benedenwindse boei ligt het kruisrak voor ons. Hier verliezen we vijf plaatsen waardoor we uiteindelijk als negende over de streep gaan en na handicap als 13e eindigen.

Complimenten
Lodewijk die al een tijdje niet meer bij ons aan boord was geweest gaf ons complimenten voor de boothandeling. De crew was merkbaar verbeterd zei hij. Maar toch weer een 13e plek... We worden er gek van. Hij stak een hart onder onze riem en zei dat de uitslagen niet kloppen met deze ervaren crew. Natuurlijk is er nog winst te behalen in de boot en is de crew nog jong, maar de grootste stappen zijn al gemaakt. Een leuk compliment van iemand die in internationale Vega-wedstrijden steeds vaker het podium betreedt.

De wedstrijd van 29 augustus
De laatste wedstrijd van augustus was wederom een bijzondere. We maken een paar oefenstarts voor de eigenlijke start en komen telkens goed uit. D.w.z. binnen enkele seconden na het startsignaal. De halfwindse start lijkt goed te gaan, maar als de generale repetities plaatsmaken voor de slotuitvoering gaat het mis. De wind zakt helemaal in. De spinakerzeilen hangen er troosteloos bij en kijken met gebogen hoofd naar hun spiegelbeeld in het wateroppervlak.

Experimenteren
We houden de schoothoek van de spi met de hand vast waardoor het gewicht van de spi-schoot het zeil niet continu dichttrekt.

Het helpt af en toe. Ben reageert enthousiast als het log 0,75 knoop aantikt. Ik zie dat we harder gaan dan de J-80s aan onze lijzijde en we maken er een feestje van. Na een kwartier trekt de wind iets aan en kunnen we al gijpend met de spi de eerste boei ronden. De wind is nog steeds kansloos dus besluiten we te experimenteren en kruisen de wind af. Of het sneller is weten we niet zeker, maar we varen tenminste. Als de wind verder aantrekt vallen we weer af naar voordewind en lopen we in rap tempo in op de kopgroep.

Grijnzen
De wind steekt verder op en wordt uiteindelijk een dikke drie beaufort met af en toe een vlaagje vier. Heerlijk. Doordat de wind meer west dan zuidwest is klopt de baan niet meer en is het kruisrak een in-een-keer-bezeild-aandewinds-rak geworden. We eindigen in het donker. Op enkele toplichten na zijn het de witte tanden achter onze grijnzen die oplichten. We hebben heerlijk gezeild.

Nood breekt wet
Als we terug naar de haven zeilen zie ik iets donkers voor de Hollandse brug liggen. Ligt daar nou een ponton? Oh nee, het is een binnenvaartschip dat voor anker ligt… Tenminste, hij moet wel voor anker liggen, want hij voert geen verlichting. ‘Gek’, denk ik bij mezelf. Ook als hij voor anker ligt, zou ik iets van verlichting moeten zien. Dan zie ik dat hij dichterbij komt. De kloothommel vaart gewoon zonder verlichting met een schip van 80 ton! ‘Geef me een zaklamp en zet de marifoon aan!’, roep ik. Met lichtseinen probeer ik de schipper te bereiken. Ik roep naar hem, maar hij hoort ons niet. Correctie: hij wil ons niet horen. Dan pak ik de marifoon en roep Centrale Meldpost IJsselmeer op. Ik heb geen marifoonbewijs, maar ‘nood breekt wet’, dus jammer dat we geen Atis hebben. Grappig genoeg wordt daar ook geen probleem van gemaakt. Ik vertel ‘m dat er een onverlicht binnenvaartschip op het Gooimeer vaart. Ogenblikkelijk na de melding hoor ik de melding op kanaal 1. Persoonlijk vind ik dat die schipper geblinddoekt de shipping lane op de Noordzee moet overzwemmen, maar dat terzijde.

Gevoel
We eindigen weer op een elfde plek. Gezien de omstandigheden niet slecht. Maar dat knagende gevoel blijft. Het gevoel dat we toch af en toe hoger zouden moeten kunnen eindigen.

Wordt vervolgd.

Team Fram