Pampus Regatta

‘Bestaat Team Fram nog?’, vroeg iemand mij onlangs. ‘Ja’, antwoordde ik ietwat verontwaardigd. ‘Ik lees nooit meer iets op je blog!’ Ja, dat kan kloppen. Want door mijn inspanningen voor de wedstrijdcommissie en met name de Pampus Regatta heb ik geen tijd meer gehad om te schrijven over onze inspanningen op het water. Tel daar een belangrijke pitch voor mijn werk bij op en je komt uren, zo niet nachten tekort en moet zelfs wedstrijden laten varen (Hennie Hoenselaar Cup). Inmiddels is de storm even gaan liggen en dus is er tijd voor een krabbel.

De Pampus Regatta is het hoogtepunt van het seizoen. De opvolger van ‘onze’ Hooikist Race is nu door R&ZV Naarden, WSV Flevomare en Zeilvereniging Het Y naar een tweedaagse regatta gepromoveerd. ‘Een professionele wedstrijd met een laagdrempelig karakter’. Zo omschreef ik het in een van de persberichten. En dat is gelukt. 85 boten schreven zich in en de klasse voor ongemeten boten (SW-klasse) was het grootst!

Omdat we dit jaar al veel wedstrijden moesten laten schieten, waaronder de Eemdelta Race, Lenco Regatta en de 24-uurs, was ik redelijk cold turkey en wilde, nee moest ik weer even een serieuze wedstrijd varen. Ik ben doorgaans al fanatiek, maar nu was ik een extremist (goedemiddag AIVD, ja dit is een zeilblog, leuk dat u meeleest). Na een goed seizoen in Naarden, wilde ik dat nog ‘even’ prolongeren op de Pampus Regatta. De boot was in orde, de crew getraind en volledig, dus niets stond ons in de weg.

Zaterdag

Zaterdag varen we de oude Hooikist Race, dus up- en downwindbanen. Het leukste wat er is als je het mij vraagt. De startprocedure ging uiterst professioneel, ook al klonk het startschot niet op het moment suprême. Maar zoals elke zeiler weet, zijn de vlaggen leidend, bovendien kon je via VHF 13 het aftellen horen en wist je dus dat er op GPS tijd werd gestart. En dus gingen wij zaterdag om tien uur over de startlijn. Ok, ik overdrijf een beetje. Het was 10.00u en 3 seconden.

Na deze goede start, gaat het eigenlijk al snel fout. We maken een slag over stuurboord en dachten niet op ramkoers te liggen met de rest van de vloot. Helaas hebben we het verkeerd ingeschat en moeten we weer terugklappen. Het kost een paar scheepslengtes. Als we bij de bovenboei aankomen, moeten we iets afvallen richting de spreader, een tweede bovenboei die het veld uit elkaar trekt (spread). Daarna kan de spi erop en is het volle vaart naar beneden.

We gaan lekker en liggen vierde in het veld en op handicap tweede. Maar als we de spi prefeeden en hijsen zie ik dat er een enorme fout wordt begaan. De spinakerboom staat aan de verkeerde kant. En we moeten eerst ombouwen voordat we kunnen hijsen. Terwijl de GoPro draait overstemt mijn gevloek de 14 knopen wind. Allesbehalve fraai en een paar rakken later zou ik mijn excuses aanbieden. Op de filmbeelden zie ik later dat het ombouwen tweeëneenhalve minuut duurt. Ik ga niet uitrekenen hoeveel scheepslengtes het is, maar het kost ons de eerste wedstrijd. Gelukkig mag je een wedsttrijd wegstrepen. Altijd jammer als dat de eerste is.

De wind is bij vlagen hard en vraagt iets meer kracht en vertrouwen van onze voordekker als we op de spinaker gijpen. De spiboom moet helemaal voorbij de babystag en moet daardoor flink naar buiten worden gedrukt voordat deze weer op het boomoog kan worden gezet. En met deze wind is dat bijzonder lastig. De genuaschoot moet normaliter over de boom, maar het is al lastig genoeg voor onze voordekker, dus laten we die even voor wat het is. Nadat René de spinaker heeft gegijpt varen we zo hard mogelijk naar de gate. Nou ja hard… Waar onze spi ooit het geheime wapen was, lopen we nu niet meer op iedereen in. Nee we worden zelfs ingehaald!

De spi gaat er zo laat mogelijk af en daar pakken we dan toch weer een paar boten mee. We ronden de bakboord boei van de gate en gaan aandewind over stuurboord verder. Dit gaat goed. Maar bij de eerste overstag gaat het weer mis. De genua blijft achter de boom haken. ‘Shit! Vergeten!’, schiet er door mijn hoofd. Die schoot hadden we niet over de boom gelegd met de gijp. Terwijl het zeil bak staat, moeten we weer terugklappen. We liggen helemaal stil en de race is nu echt verloren.

Race 2

Als de start van de eerste race goed was, dan was de start van de tweede race briljant. Terwijl iedereen zich ophoopt bij het startschip, varen wij iets lager met volle vaart door het midden van de startlijn. We gaan op seconde nul door de start en even twijfel ik of we niet te vroeg zijn gestart, maar dan klinkt het ‘all clear’ door de marifoon en dat betekent dat niemand te vroeg is gestart.

Protest

De briljante start maakt het mogelijk om onze eerste slag over stuurboord vrij voor het hele veld te maken. Bij de bovenboei draaien we net achter de nummer 1 op de layline. De race gaat goed, maar als we de bovenboei willen gaan ronden komt daar ineens de Windmaker over stuurboord aan. Hoewel iedereen inclusief wij, bakboord roept, wijkt hij niet uit. Nee, meneer draait zijn boot gewoon de layline op alsof er niemand is. Wij sturen Fram omhoog tegen de wind in en vermijden een aanvaring. ‘Protest!’, roep ik en laat direct de rode vlag zien. Wat een enorme £!@#$%^&*!

We zijn door deze stomme actie van ons à propos en de automatische piloot neemt het even over. We ronden de boei en zetten de spi. Ja, en daar komt ie hoor. GF3. Grote fout drie! Gelukkig helpt Jan Hesselink ons en roept. “Je vergeet de spreader!” Ai, dat is waar ook. Dit is ronde 1 en we moeten die spreader nog ronden. Ik vervloek die stomme Windmaker nogmaals en vervloek mezelf dat ik niet bij de les blijf. Hup, spi naar binnen, om de spreader heen en spi er weer op. Goed, deze actie kost ons de race.

Dan komt het moment van bezinning. Ik merk dat ik teveel van alles en iedereen verwacht, inclusief mijzelf. Ik kijk om me heen. De vloot, het weer, de ribs en het starschip. Potverdikkie Floris, dit heb jij mede mogelijk gemaakt. Geen gekke prestatie. Ik kom de Windmaker nog een keer tegen en besluit het protest niet door te zetten. Ik zit immers in de organisatie en wil juist zoveel mogelijk zeilers bij dit evenement betrekken. Dan moet je ze er vooral uit gaan protesteren! Het weer is fantastisch en de organisatie subliem, dus probeer ik vooral van het moment te genieten en laat de wedstrijd los.

Race 3

De derde race is niet noemenswaardig. Geen ‘highs’ noch ‘lows’. Na de finish varen we in een stralend zonnetje naar het bier in Durgerdam. Daar moet ik nog wat organisatorische zaken regelen en kan ik na een uur ook aan het bier.

Junior vs senior

Als ik op de steiger van het clubhuis de uitslagen van zaterdag zie, baal ik toch. Want ondanks dat ik hierboven heb beschreven wat we fout deden en hoeveel tijd onze fouten kosten, was ik me daar op dat moment niet zo van bewust. Ik dacht dat we wel redelijk hadden gevaren en in het midden zouden eindigen, maar we zijn 12^e van de 18. En als ik zie dat mijn vader ook nog eens twee plekken boven mij staat in de tussenstand, duurt het al gauw vijf bier voordat ik weer vrolijk ben. Het is niet dat ik het hem niet gun, maar ik ken zijn boot en hij kent die van mij. Sterker nog, hij heeft ons vaak over de finish gestuurd als schipper en ik de zijne meerdere malen in de 24-uurs. Dus ik had verwacht dat wij met onze harde kern wel zouden winnen van hem met slechts één opstapper waarmee hij nog nooit gevaren had. Niet dus. Grappig genoeg eindigen we de eerste race slecht 18 seconden na elkaar. Helaas zal ik dit een jaar lang moeten aanhoren. ‘Pap, volgend jaar revanche!’

Zie hier een sfeerimpressie van zaterdag, onze fouten zijn er uitgeknipt ;-)

Zondag

Het is zondagochtend vroeg. Ik word wakker van geklop. Ik til mijn hoofd iets op en kijk op mijn iPhone en zie dat het bijna half zeven is. Het geklop wordt heftiger maar als ik mijn hoofd in mijn kussen begraaf, lijkt het minder te worden.  Het was té gezellig gisteravond. Even overweeg ik te gaan zwemmen in het IJmeer. Je bent dan meteen wakker en katers kunnen niet zo goed tegen water. Maar ik kies voor de douche. Het helpt enigszins en ik ben ‘fit to sail’. Vandaag staat namelijk de voormalig Trintelrace op het programma. Een lange afstandsbaan van 20-30 mijl (voor de landrotten x1,85 = kilometers).

We liggen zes dik in de haven en moeten wachten tot iedereen is uitgevaren voordat wij de trossen los kunnen gooien. Hierdoor zijn we bijna te laat bij de start, maar net op tijd. Helaas is onze start niet perfect en vangen we veel vuile wind van… mijn vader! Hoewel onze hersenen op halve kracht functioneren komen er toch nog een paar goede tactische beslissingen uit waardoor we vrij snel voorin liggen. We willen de ton als eerste ronden en dat lijkt te gaan lukken. Totdat een andere idioot over stuurboord aankomt en niet wijkt. Inderdaad, l’histoire se répète.

We roepen op tijd ‘bakboord’, maar het is alsof we Chinees praten. Hij vaart stug door. Net als we besluiten onder hem langs te sturen (te dippen) gaat hij overstag. Hij ligt nu heel ongunstig boven ons en wij kunnen niet meer overstag zolang hij daar vaart. Hier eindigt het drama niet. De amateur wil graag de ton overzeilen, en doet dat met een scheepslengte of vijf en wij moeten mee. Alle vijf de scheepslengtes.

Dit keer maak ik geen protest. Hoewel ik zeker weet dat ik het zou winnen, heb ik liever goede mond-op-mond reclame voor onze Pampus Regatta dan dat ik zelf één plaatsje omhoog ga. Bovendien was ik degene die zo graag de minder doorgewinterde wedstrijdzeiler aan de start zag. Ik heb het geweten!

VHF 13

Onderweg horen we over kanaal 13 een oproep: “Gamechanger voor startschip, Gamechanger voor startschip over”. We luisteren uit, maar het startschip reageert niet. Na zijn derde oproep antwoord ik en vraag ik of ik iets kan doorgeven aan het startschip. Wellicht bereikt mijn marifoon wel het startschip, anders heb ik nog altijd de 06-nummers van de wedstrijdleiding. Je zit in de organisatie of niet.

Op hun vraag welke baan er gevaren wordt, antwoord ik twee keer: “Baan vijf, Noord Oost Kort.” ‘Oké, dank je wel!’, klinkt het blikkerig. ‘Succes, maar niet heel veel succes’ grap ik, maar twijfel of ze mijn humor snappen. 

Als we van de bovenboei naar beneden varen op de spi lopen we redelijk gelijk op met de Geusje uit de SW-1. We kruizen ook af en het lijkt te werken. Het lukt me alleen niet om de afstand tussen de Windrose te vergroten en zij blijven te dichtbij om van ze te kunnen winnen. Als we weer in de buurt van Durgerdam komen zie ik een rib naast één van de te ronden boeien. Ik zie de ‘C’-vlag en daaronder onze klassenvlag, wat zoveel betekent dat voor onze klasse de baan wordt ingekort. Een goed besluit en we varen direct naar de finish en door naar Naarden.

Omdat ik maandagochtend een belangrijke presentatie geef aan de hele internationale board van een nieuwe prospect, besluit ik niet meer naar Durgerdam te gaan, maar mijn Powerpoint voor ‘the day after’ voor te bereiden. Een goed besluit want we winnen er een nieuw account mee, zou later blijken.

Proost op de Pampus Regatta!

Retrospectief

Terugkijkend op de Pampus Regatta ben ik erg tevreden over het evenement. Het was een grote zeilwedstrijd met alles erop en eraan en ik heb alleen maar blije zeilers gezien. Maar ook als deelnemer heb ik ervan genoten. De wedstrijden waren erg leerzaam en we hebben onszelf overtroffen; het gijpen onder spi met hardere wind en meer golfslag vergde meer van de crew en veel van de voordekker, maar het ging goed. En de starts waren goed en soms briljant. Helaas werden deze lichtpuntjes teniet gedaan door de fouten die we maakten. Dat is jammer, maar daar kun je van leren. We weten immers precies wat we fout hebben gedaan (dankzij de GoPro) en wat we volgende keer anders moeten doen. En daar begint het mee als je wilt verbeteren.

Crew zaterdag: Rene, Rob, Hennie en Floris

Crew zondag: Robbert, Rob, Hennie Floris

Onze wedstrijden van juli

Het is al een tijdje stil op de blog van Fram. Dat heeft alles te maken met vakanties, drukte op het werk en voorbereidingen voor de 24 uurs en Hooikistrace. Maar laat ik toch even een indruk geven van wat er de laatste maand heeft afgespeeld aan boord van Team Fram.

Woensdagavond 3 juli
De wedstrijd van woensdag 3 juli was een topwedstrijd. De matige 7 knopen wind uit westelijke richting wordt ruimschoots gecompenseerd door de super crew. Lodewijk kwam weer eens aan boord na de Eenzame Noordrace en nam het roer. Rob kreeg nog een beetje bowman training van mij en Hennie had de touwtjes in handen. We focuste op de start. Die was al een paar keer niet goed gegaan. We timen, maken een oefen-run en timen opnieuw. Uiteindelijk starten we erg goed en liggen meteen in de kopgroep.

We varen lekker voor de spi maar lopen niet zoals voorgaande jaren iedereen voorbij. Op het kruisrak laat Lodewijk zien dat hij toch wel de beste stuurman uit onze poule is. Strak stuurt hij de boot naar de bovenboei. Met Team Windrose in ons kielzog zetten we alles op alles om ze voor te blijven. Het lukt en we gaan als achtste over de streep. Niet slecht voor ons doen, maar goed, na handicap worden we toch weer 14e van 17. ‘

Ondanks de handicap domper ben ik erg blij dat we zo goed en lekker gezeild hebben. We kunnen niet direct iets aanwijzen dat beter had gekund. Toegegeven, we kunnen als zeilers altijd verbeteren, maar met de kennis die we hebben en het materiaal dat ons ter beschikking staat, hebben we een bijzonder goede race gevaren.

Woensdagavond 10 juli
De weken erna schippert Ben omdat ik op vakantie ben. En het wordt ook af en toe echt schipperen. Zeker als Hennie ook niet aanwezig is. Gelukkig neemt atoomklok Paul voor ons waar. Zijn aanwezigheid staat garant voor een goede start. En dat bleek ook tijdens de WAC van 10 juli. Helaas is Paul die wedstrijd niet de enige opstapper. ‘Overmoed’ zat als een illegale verstekeling in de spi tas. En op het eerste spirak kwam hij als een duveltje uit een doosje tevoorschijn.

Alleen de Spoom durfde het aan om te gaan spinnakeren in deze wind. Alleen de Spoom en Fram dus. Dat pakte niet goed uit. Het agressieve varen werd afgestraft en Fram viel ver terug om uiteindelijk als laatste te eindigen.

Woensdagavond 17 juli
De wedstrijd daarop was Hennie er weer bij en bestond de crew verder uit Ben,

Rene en Rob. Terwijl ik in het Franse Ile de Re aan een glaasje port zit, krijg ik een foto van de voordekker waar duidelijk te zien is dat ze voor de Windrose liggen. Dat is niet verkeerd. Helaas is het daarna stil op de Team Fram Whatsapp en blijft het ook stil tot ik schoorvoetend naar een uitslag vraag. Iets met ‘taken opnieuw verdelen’, ‘Hennie had handen vol’, ‘beetje inkomen’.





Woensdagavond 24 juli
Fram doet niet mee. Ben is lekker een paar dagen aan het toeren met vrienden. En ook dat kan prima met onze snelle performance racer! Intussen zit ik op Ile de Ré. Een eiland dat door een twee kilometerlange brug verbonden is met de Franse zeilhoofdstad La Rochelle. In de pittoreske haventjes vergaap ik me aan de racers, grote (doorgaans buitenlandse) zeiljachten en wonderlijke kleine Franse weekendzeilers. Maar ook buiten de haven liggen soms de meest stoere en snelle boten letterlijk voor het grijpen. Want als het eb is en ik met mijn kinderen meneer Krab ga zoeken, blijf ik toch even stilstaan bij een snel, J80-ogend schip dat op een oor aan de mooring ligt.

Zeilverslaving
Hoewel ik op vakantie ben, word ik onrustig. Door al die leuke bootjes om me heen en die geweldige zeilwateren laait de zeilverslaving in alle hevigheid op. Cold turkey besluit ik een boot te huren. Het wordt een F1 catamaran. Mijn eerste keer op een multihull! Helaas is de wind matig. Maar dit shot heb ik nodig. En met de schoot in de hand en oog in het zeil word ik weer rustig.

Het cat zeilen gaat me prima af. Het trimmen wordt direct beloond of afgestraft. Ook de overstag manoeuvre vraagt om aandacht. De cat weegt zo’n 150 kg en ik 85 kg. Dus dat ligt snel stil in de wind. Als de wind na driekwartier wat aantrekt krijg ik dezelfde grijns als een maand daarvoor op de J-80 van Bernard. De F1 spuit vooruit. En terug naar de kust varend surf ik van de deining. Ik heb geen instrumenten om me heen, maar schat dat ik minimaal 12 knopen vaar. Wat is dit leuk! De grijns is niet van mijn giegel te slaan en met spierpijn in de wangen parkeer ik de catamaran op het strand. Ik ben high!

Natuurlijk was de GoPro ook mee op vakantie.

Woensdagavond 31 juli
De laatste wedstrijd was voor mij de eerste sinds 3 juli. Drie weken geen WAC is niet leuk kan ik nu vertellen. Rob, Rene en Hennie zijn mijn partners in crime. De voorspellingen zijn weer om te huilen: 4-5 knopen wind. De voorspelde windvlagen bieden nog hoop. Bij wijze van grapje stuur ik de jongens een filmpje over de Tour de France (de zeiltoer welteverstaan). Hierin moeten zeilers soms 3 kilo in 24 uur of minder afvallen om de volgende dag mee te mogen met de boot. Ach, kijk zelf maar, het is erg vermakelijk:



Als iedereen aan boord is tuigen we de boot op. Het valt me op dat er niets gezegd of uitgelegd hoeft te worden. Iedereen doet zijn ‘ding’ en binnen no-time varen we uit. Eenmaal buiten staart het Gooimeer ons strak en levenloos in de ogen.

Penalty
Op het tweede rak zien we wind, maar verder is het kansloos met de ‘k’ van ‘Komt niet goed’. We starten wel, maar zijn stuurloos. We dobberen aan de lage kant van de startlijn. Onder mij komt de Vega aan. Hij vaart naar schatting 0,00138 knoop sneller en heeft voorrang. Ik wil wel uitwijken, maar ben stuurloos. Ik heb geen snelheid, sterker nog ik lig stil. De Vega wijkt niet uit en perst zichzelf tussen onze lijzijde en de benedenboei. Met een oorverdovende stilte ‘kust’ hij Fram om vervolgens daarna de startboei te raken. We houden hem af en tegelijkertijd vangt onze spi een zuchtje wind. We komen los en varen met 0.6 knoop verder. Er wordt gemopperd door de mannen van de Vega maar ik hoor geen protest. Totdat Dingeman van de Clara zich opwerpt tot Umpire en ons de eerste penalty van het seizoen geeft. We moeten twee strafrondjes varen. Shit!

De Vega heeft geen aanvaring voorkomen maar kon wél sturen. Hij koos ervoor om toch door te varen op Fram en de boei, terwijl hij de startboei ook aan de lage zijde had kunnen passeren om vervolgens weliswaar de startlijn te missen, maar daarmee wel een aanvaring te voorkomen en de boei te omzeilen. Waar blijft zijn straf?

We dobberen door en zowel de wind op het tweede rak als de voorspelde windvlagen zijn weg. Na 70 minuten varen zijn we ongeveer 0,6 mijl verder. Als je niet weet hoeveel dat is; als je nodig moet plassen, pis je verder. Hoewel het startschip o.l.v. de Comodo de baan perfect heeft ingekort zit het er voor ons niet in. We liggen twee na laatste (op handicap laatste) en moeten nog twee strafrondjes. Dat zou met deze wind waarschijnlijk 14 minuten duren.

Waanbeelden
Doordat alles zo traag gaat verdwaal ik in gedachten en lijk ik te dromen. Ik lig op een operatiekamer. Om me heen staan drie chirurgen in zeilpakken. Eén chirurg wenkt naar een koeltas vol bier. De andere mompelt iets over een bus Pringles. De derde zegt niets, maar tuurt in de verte. De stilte wordt verbroken door het ECG. Een lange pieptoon kondigt het einde aan. Verschrikt kijk ik naar de derde chirurg. Hij zegt nog steeds niets, maar geeft met een knikje aan dat het goed is. De piep duurt voort als plotseling de hele O.K. begint te trillen. Ik word wakker. De dertig jaar oude diesel komt tot leven en kondigt het einde van de race aan. Het is genoeg geweest. Het was mooi zo. Verlost van de pijn begint onze reis naar een veilige haven.

Volkomen tegen ons zeilethos in geven we op. Of, zoals Hennie het zei, we gaan werken aan crewhappiness. En inderdaad, het werd een stuk gezelliger in de box. Biertjes, muziek, chips, vakantieverhalen en auto’s in de vorm van een kroket maakte de crew happy.

Om half tien gaat iedereen naar huis, maar ik moet nog even mijn collega wedstrijdcommissieleden spreken over de Hooikistrace. Ja ik schreef het al in het begin, maar daar ben ik ook erg druk mee geweest. 'Wat dan?', vraagt u zich af. Nou, google gewoon even ‘Hooikistrace 2013’. Dan ziet u dat mijn persbericht en plaatjes het hebben gehaald tot de meest prominente zeilspots van het internet. En als u dan toch online bent, schrijf u dan meteen even in voor de Hooikistrace. Want het belooft dit jaar groter te worden dan ooit te voren! http://www.rzvnaarden.nl/wedstrijdzeilen/hooikist-race/

-Team Fram-
Crew: Paul, Lodewijk, Rene, Rob, Hennie, Ben en Floris

Hooikist Race 2012

De Hooikist Race is misschien wel de mooiste

wedstrijd van onze vereniging. Lange up & downwind rakken voor de kust van Pampushaven onder het toeziend oog van een professioneel startschip met dito bemanning. Ook dit jaar waren de heren van het startschip uit Enkhuizen overgevaren en werd de wedstrijd met alle egards gestart en gefinisht. Wij hoefden dus niet lang na te denken of Team Fram wel mee zou doen.

Crew
Een maand voor de wedstrijd hebben we de crew al rond. Het was nog net geen nummertjes trekken, maar het laat zien hoe enthousiast onze bemanningsleden zijn. Alleen Paul en Lodewijk kunnen niet. Voor de een is het voetbalseizoen begonnen, de ander sluit het zeilseizoen met ‘zijn’ Vega-club af in Naarden. Het weerhoudt hen niet om ons ’s ochtends, wanneer we uitvaren, enthousiaste gelukwensen te sturen via de sms.

Deelnemers
Als ik de avond voor de wedstrijd nog even het reglement doorneem valt mijn oog op de deelnemerslijst. Ik zie bekende namen, goede zeilers en snelle boten. Even zinkt de moed mij in de schoenen. De Knoe(r)t (hard) doet mee en de Spoom (winnaar WAC) is ook van de partij. Daarnaast zie ik ene Colenbrander in onze klasse staan. Een bekende naam die, als ik me niet vergis, in het verleden wat wedstrijdjes met Sander Kreukniet heeft gevaren. En niet onverdienstelijk. Ook is Colenbrander dé man achter de SW-handicap. Interessant! Gelukkig doen er ook boten mee waarmee wij wel kunnen wedijveren. Ik heb het over de Gibsy 2.0, de Atlantis en de Kyan. Op papier moeten we die allemaal achter ons houden. Maar dat is op papier.

Over board
Tijdens de driekwartier durende tocht naar het startgebied hebben we alle tijd om de boot klaar te maken voor de wedstrijd. We melden ons tijdig bij het startschip en maken ons op voor de start. Net als we een oefenstart willen maken verlies ik mijn TEAM ABN AMRO cap. Gewoon doorvaren, maar Hennie vindt het toch wel zonde. En stiekem ik ook. Ik kreeg ‘m na afloop van de befaamde race uit handen van Gert-Jan Poortman. Dus begonnen we aan onze Cap-Over-Board manoeuvre. De eerste poging mislukt en bij de tweede poging klinkt het 1 minuut sein. We moeten starten, helaas. De zee geeft, de zee neemt.

Start
De start is niet optimaal door de COB manoeuvre, maar ondanks alles niet heel slecht. We klappen als een van de eerste op zoek naar vrije wind. Het lijkt een goed plan want bij de bovenboei hebben we een paar plaatsen gewonnen. Helaas gaat de gijp met spi mis en hebben we een zandloper. De eerste dit seizoen. Het loopt nog niet helemaal lekker aan boord, waardoor we als 8e van de negen over de streep gaan in de eerste race.

Tweede race
Gelukkig bestaat de Hooikist uit twee races en beginnen we na een korte pauze vol goede moed aan de tweede race. Ik overweeg nog even een zeilwissel, maar het is eigenlijk te laat. We gaan door met de genua 1. We starten goed. En liggen net iets boven de Spoom, Knoet, Geusje en de Hebbus van Colenbrander. We halen ‘m langzaam in, maar helaas lopen we niet even scherp. De Waarschepen van Lomans en Colenbrander, en ook de Geusje lopen een paar graden scherper. Om nog maar te zwijgen over de Knoet die gewoon 10 graden hoger aan de wind loopt. En hard!

Bijbenen
We moeten onder hem door of klappen. We kiezen voor het laatste. We lopen de rest van de wedstrijd behoorlijk hard, maar kunnen niet zo hoog varen als onze tegenstanders. Ook de Atlantis lijkt iets hoger te varen. We houden de schade beperkt door nauwkeurig mee te trimmen met de headers en lifts en door de spi-rakken af te kruizen.

Disqualified
Als we bij de bovenboei plotseling op ramkoers liggen met de Atlantis klopt er iets niet. Hoe kan de Atlantis vanaf de bovenboei komen? Het blijkt dat ze ‘m verkeerd gerond hebben. Ik maak protest en zeg dat de bovenboei bakboord gerond dient te worden, maar Derk-Jan antwoord dat het toch niet uit maakt. Dat maakt het wel en ze lijken geen aanstalten te maken om de boei alsnog goed te ronden. Tja, dat wordt een DSQ’tje.

'Happy faces als we onder spi richting de gate stuiven'

Verhalen vanaf het leugenbankje
We finishen wederom met alleen de Gibsy achter ons. Ver achter ons. Hoewel Xander (de schipper) mij onlangs nog vertelde dat hij makkelijk 7 tot 8 knopen loopt met zijn boot, zien we daar vandaag bijzonder weinig van terug. Er is vast een mooi excuus voor. Wij zijn niet boven de zeven knopen uitgekomen, maar hebben toch lekker gevaren. Met name de tweede race was een foutloze race met een crew in optima forma.

Wedstrijdcommissie
Na de wedstrijd stappen Hennie en René snel van boord voor de nodige zaterdagmiddagverplichtingen. Lodewijk die bij de Vega-meeting is komt even informeren hoe het ging en vereeuwigd Team Fram op de gevoelige iPhone sensor. Ben en ik gaan naar het clubhuis voor een biertje en de uitslag. Daar verwelkomt Henk Everwijn mij hartelijk als nieuw lid van de wedstrijdcommissie. ‘Eh… ik heb nog geen ja gezegd hoor’, maar mijn gestamel werd overstemd door de vraag: ‘Biertje? Ja lekker’.

'V.l.n.r. Hennie, Rene, Ben en Floris vereeuwigd in team tenue.'

Het grote vraagteken
We hebben het over de race en waarom we nu weer als een-na-laatste zijn geëindigd. Het is echt leuk om te merken hoe iedereen meeleeft en welwillend is om onze crew en boot sneller te krijgen. Tips van Team Windrose, een aanbieding van Wim Nierman om een keer mee te zeilen, je onderwaterschip schoonmaken met een stuk tapijt. En dan heeft Henk nog een tip; een mannetje die één van de Skûtsje-crews traint en binnenkort een boekje over zeiltrim uitbrengt. Hij kan wel een keer meevaren en weet de vinger op de zere plek te leggen. Graag!

Framitis
Tot slot heb je nog Lodewijk, die het euvel inmiddels tot ‘Framitis’ heeft gedoopt. Lodewijk is een Vegazeiler in hart en nieren, behalve als hij tijdens een van de vele WAC’jes aan boord van Fram stapt. Dan duldt hij plotseling geen Vega meer voor hem. En ook hij verwondert zich dat Fram ondanks alle verbeteringen categorisch in het rechter rijtje eindigt. Dat riep vragen op bij de plaatsvervangend stuurman, die nu eens niet naar de eigenschappen van Fram keek, maar naar de concurrentie. En hij deed een opmerkelijke ontdekking: wij zijn zwaar!

Elke kilo telt
Bij de Comodo schrijft hij ‘deze is ook erg zwaar en zou hetzelfde probleem kunnen hebben’. Opvallend genoeg vaart hij ook altijd achterin. Ik denk graag dat onze zeilkunsten beter zijn dan die van de Comodo, maar twijfel daar opeens aan. Tot slot schrijft Lodewijk ‘wordt het gewicht van de boot wel meegenomen in de SW rating?’. Geen idee, maar dat lijkt me wel. Anderzijds vind ik de 900 kg verschil van de Dehler 28 met een Friendship 28 vrij groot. Ondanks dat de handicap slechts 1,7% scheelt. Ik meen dat hij 140 cm diep steekt, maar verklaart dat het verschil? En waarom krijgt de Atlantis een gunstigere rating als hij lichter is, langer is en dieper steekt (162 cm met vaste kiel, 0,68/1,73 met ophaalkiel)?

Vraagstuk
Zijn mail laat mij in verwarring achter. Ik concludeer dat ik de SW-rating niet kan beredeneren. Maar de waterverplaatsingstatistieken verklaren ook een aantal zaken. Bijvoorbeeld waarom wij in zwaar weer goed presteren en in licht weer kansloos presteren. Dat is puur een gewichtskwestie en heeft niks met zeilkunsten te maken. Zou het andersom ook zo zijn? Hoe dan ook, nu we dit seizoen roemloos afsluiten ligt er een mooi vraagstuk voor de winter. Eén ding weten we zeker, of we nu een antwoord vinden of niet, volgend jaar doen we weer gewoon mee met de competitie. Want ook dat is de Framitis.


Crew: René, Hennie, Ben, Floris
Finish wedstrijd 1: 8e (van de negen)
Finish wedstrijd 2: 7e (van de negen)
Wind: 12kts WZW