Onze wedstrijden van juli

Het is al een tijdje stil op de blog van Fram. Dat heeft alles te maken met vakanties, drukte op het werk en voorbereidingen voor de 24 uurs en Hooikistrace. Maar laat ik toch even een indruk geven van wat er de laatste maand heeft afgespeeld aan boord van Team Fram.

Woensdagavond 3 juli
De wedstrijd van woensdag 3 juli was een topwedstrijd. De matige 7 knopen wind uit westelijke richting wordt ruimschoots gecompenseerd door de super crew. Lodewijk kwam weer eens aan boord na de Eenzame Noordrace en nam het roer. Rob kreeg nog een beetje bowman training van mij en Hennie had de touwtjes in handen. We focuste op de start. Die was al een paar keer niet goed gegaan. We timen, maken een oefen-run en timen opnieuw. Uiteindelijk starten we erg goed en liggen meteen in de kopgroep.

We varen lekker voor de spi maar lopen niet zoals voorgaande jaren iedereen voorbij. Op het kruisrak laat Lodewijk zien dat hij toch wel de beste stuurman uit onze poule is. Strak stuurt hij de boot naar de bovenboei. Met Team Windrose in ons kielzog zetten we alles op alles om ze voor te blijven. Het lukt en we gaan als achtste over de streep. Niet slecht voor ons doen, maar goed, na handicap worden we toch weer 14e van 17. ‘

Ondanks de handicap domper ben ik erg blij dat we zo goed en lekker gezeild hebben. We kunnen niet direct iets aanwijzen dat beter had gekund. Toegegeven, we kunnen als zeilers altijd verbeteren, maar met de kennis die we hebben en het materiaal dat ons ter beschikking staat, hebben we een bijzonder goede race gevaren.

Woensdagavond 10 juli
De weken erna schippert Ben omdat ik op vakantie ben. En het wordt ook af en toe echt schipperen. Zeker als Hennie ook niet aanwezig is. Gelukkig neemt atoomklok Paul voor ons waar. Zijn aanwezigheid staat garant voor een goede start. En dat bleek ook tijdens de WAC van 10 juli. Helaas is Paul die wedstrijd niet de enige opstapper. ‘Overmoed’ zat als een illegale verstekeling in de spi tas. En op het eerste spirak kwam hij als een duveltje uit een doosje tevoorschijn.

Alleen de Spoom durfde het aan om te gaan spinnakeren in deze wind. Alleen de Spoom en Fram dus. Dat pakte niet goed uit. Het agressieve varen werd afgestraft en Fram viel ver terug om uiteindelijk als laatste te eindigen.

Woensdagavond 17 juli
De wedstrijd daarop was Hennie er weer bij en bestond de crew verder uit Ben,

Rene en Rob. Terwijl ik in het Franse Ile de Re aan een glaasje port zit, krijg ik een foto van de voordekker waar duidelijk te zien is dat ze voor de Windrose liggen. Dat is niet verkeerd. Helaas is het daarna stil op de Team Fram Whatsapp en blijft het ook stil tot ik schoorvoetend naar een uitslag vraag. Iets met ‘taken opnieuw verdelen’, ‘Hennie had handen vol’, ‘beetje inkomen’.





Woensdagavond 24 juli
Fram doet niet mee. Ben is lekker een paar dagen aan het toeren met vrienden. En ook dat kan prima met onze snelle performance racer! Intussen zit ik op Ile de Ré. Een eiland dat door een twee kilometerlange brug verbonden is met de Franse zeilhoofdstad La Rochelle. In de pittoreske haventjes vergaap ik me aan de racers, grote (doorgaans buitenlandse) zeiljachten en wonderlijke kleine Franse weekendzeilers. Maar ook buiten de haven liggen soms de meest stoere en snelle boten letterlijk voor het grijpen. Want als het eb is en ik met mijn kinderen meneer Krab ga zoeken, blijf ik toch even stilstaan bij een snel, J80-ogend schip dat op een oor aan de mooring ligt.

Zeilverslaving
Hoewel ik op vakantie ben, word ik onrustig. Door al die leuke bootjes om me heen en die geweldige zeilwateren laait de zeilverslaving in alle hevigheid op. Cold turkey besluit ik een boot te huren. Het wordt een F1 catamaran. Mijn eerste keer op een multihull! Helaas is de wind matig. Maar dit shot heb ik nodig. En met de schoot in de hand en oog in het zeil word ik weer rustig.

Het cat zeilen gaat me prima af. Het trimmen wordt direct beloond of afgestraft. Ook de overstag manoeuvre vraagt om aandacht. De cat weegt zo’n 150 kg en ik 85 kg. Dus dat ligt snel stil in de wind. Als de wind na driekwartier wat aantrekt krijg ik dezelfde grijns als een maand daarvoor op de J-80 van Bernard. De F1 spuit vooruit. En terug naar de kust varend surf ik van de deining. Ik heb geen instrumenten om me heen, maar schat dat ik minimaal 12 knopen vaar. Wat is dit leuk! De grijns is niet van mijn giegel te slaan en met spierpijn in de wangen parkeer ik de catamaran op het strand. Ik ben high!

Natuurlijk was de GoPro ook mee op vakantie.

Woensdagavond 31 juli
De laatste wedstrijd was voor mij de eerste sinds 3 juli. Drie weken geen WAC is niet leuk kan ik nu vertellen. Rob, Rene en Hennie zijn mijn partners in crime. De voorspellingen zijn weer om te huilen: 4-5 knopen wind. De voorspelde windvlagen bieden nog hoop. Bij wijze van grapje stuur ik de jongens een filmpje over de Tour de France (de zeiltoer welteverstaan). Hierin moeten zeilers soms 3 kilo in 24 uur of minder afvallen om de volgende dag mee te mogen met de boot. Ach, kijk zelf maar, het is erg vermakelijk:



Als iedereen aan boord is tuigen we de boot op. Het valt me op dat er niets gezegd of uitgelegd hoeft te worden. Iedereen doet zijn ‘ding’ en binnen no-time varen we uit. Eenmaal buiten staart het Gooimeer ons strak en levenloos in de ogen.

Penalty
Op het tweede rak zien we wind, maar verder is het kansloos met de ‘k’ van ‘Komt niet goed’. We starten wel, maar zijn stuurloos. We dobberen aan de lage kant van de startlijn. Onder mij komt de Vega aan. Hij vaart naar schatting 0,00138 knoop sneller en heeft voorrang. Ik wil wel uitwijken, maar ben stuurloos. Ik heb geen snelheid, sterker nog ik lig stil. De Vega wijkt niet uit en perst zichzelf tussen onze lijzijde en de benedenboei. Met een oorverdovende stilte ‘kust’ hij Fram om vervolgens daarna de startboei te raken. We houden hem af en tegelijkertijd vangt onze spi een zuchtje wind. We komen los en varen met 0.6 knoop verder. Er wordt gemopperd door de mannen van de Vega maar ik hoor geen protest. Totdat Dingeman van de Clara zich opwerpt tot Umpire en ons de eerste penalty van het seizoen geeft. We moeten twee strafrondjes varen. Shit!

De Vega heeft geen aanvaring voorkomen maar kon wél sturen. Hij koos ervoor om toch door te varen op Fram en de boei, terwijl hij de startboei ook aan de lage zijde had kunnen passeren om vervolgens weliswaar de startlijn te missen, maar daarmee wel een aanvaring te voorkomen en de boei te omzeilen. Waar blijft zijn straf?

We dobberen door en zowel de wind op het tweede rak als de voorspelde windvlagen zijn weg. Na 70 minuten varen zijn we ongeveer 0,6 mijl verder. Als je niet weet hoeveel dat is; als je nodig moet plassen, pis je verder. Hoewel het startschip o.l.v. de Comodo de baan perfect heeft ingekort zit het er voor ons niet in. We liggen twee na laatste (op handicap laatste) en moeten nog twee strafrondjes. Dat zou met deze wind waarschijnlijk 14 minuten duren.

Waanbeelden
Doordat alles zo traag gaat verdwaal ik in gedachten en lijk ik te dromen. Ik lig op een operatiekamer. Om me heen staan drie chirurgen in zeilpakken. Eén chirurg wenkt naar een koeltas vol bier. De andere mompelt iets over een bus Pringles. De derde zegt niets, maar tuurt in de verte. De stilte wordt verbroken door het ECG. Een lange pieptoon kondigt het einde aan. Verschrikt kijk ik naar de derde chirurg. Hij zegt nog steeds niets, maar geeft met een knikje aan dat het goed is. De piep duurt voort als plotseling de hele O.K. begint te trillen. Ik word wakker. De dertig jaar oude diesel komt tot leven en kondigt het einde van de race aan. Het is genoeg geweest. Het was mooi zo. Verlost van de pijn begint onze reis naar een veilige haven.

Volkomen tegen ons zeilethos in geven we op. Of, zoals Hennie het zei, we gaan werken aan crewhappiness. En inderdaad, het werd een stuk gezelliger in de box. Biertjes, muziek, chips, vakantieverhalen en auto’s in de vorm van een kroket maakte de crew happy.

Om half tien gaat iedereen naar huis, maar ik moet nog even mijn collega wedstrijdcommissieleden spreken over de Hooikistrace. Ja ik schreef het al in het begin, maar daar ben ik ook erg druk mee geweest. 'Wat dan?', vraagt u zich af. Nou, google gewoon even ‘Hooikistrace 2013’. Dan ziet u dat mijn persbericht en plaatjes het hebben gehaald tot de meest prominente zeilspots van het internet. En als u dan toch online bent, schrijf u dan meteen even in voor de Hooikistrace. Want het belooft dit jaar groter te worden dan ooit te voren! http://www.rzvnaarden.nl/wedstrijdzeilen/hooikist-race/

-Team Fram-
Crew: Paul, Lodewijk, Rene, Rob, Hennie, Ben en Floris