Nog even over de wedstrijd van vorige week. Ondanks het lichte weer scheurde onze genua toen deze achter de scepter bleef haken. Dikke pech en waarschijnlijk een erfenis van die zware Eenzame Noord Race van de zaterdag ervoor. Hoewel we slecht startten, met drie man (Lodewijk, Rene en Floris) in plaats van vier waren, voeren we lekker en voelden we Fram goed aan. Maar de incisie in het onderlijk gooide roet in het eten. Met de genua ingerold en de vlag uit laten we zien dat we ons terug trekken uit de race. Helaas.
HH Sails
Deze week beginnen we met frisse moed en groots enthousiasme. Rob die twee weken op de reservebank had gezeten, was er weer bij. Verder bestond de crew uit Hennie, Rene en Floris. Natuurlijk moest het zeil nog even opgehaald worden bij de zeilmaker. Via de Fram Whatsapp groep opperde zowel Hennie als Rob om even langs Hagoort te rijden. Het werd uiteindelijk Hennie, die vanaf volgend jaar onze zeilen maakt. Ja, het is een verhaal apart, maar iets met ‘ik heb een industriële naaimachine gekocht’, auto cad tekeningen en ‘ik heb een dacron leverancier gevonden’. We zijn benieuwd en wachten vol spanning af.
Voorbereiding
Ik kwam als laatste op de boot en zag dat alles al voorbereid was. Genua zat er al op, huik eraf, spischoten aangeslagen, sprayhood neer, spiboom klaar. Als er plaatjes in de Dikke van Dale zouden staan, stond dit plaatje bij ‘voorbereiding’.
The Apprentice
Omdat eigenlijk alleen René en ik het voordek kunnen doen, loopt Rob vandaag stage op het voordek. De consequentie is dat we een man tekort komen in de kuip en teveel hebben op het voordek. We zien het als een investering en het briesje van vanavond laat het toe.
Start
Hennie en ik timen de start en we starten netjes. Niet briljant, maar zeker niet slecht. Nog voor de eerste boeironding mag Rob samen met Rene de spi voorbereiden en als we rond zijn hijsen we ‘m zo snel mogelijk. We varen de West-baan met een lang spinnakerrak door de vaargeul.
Als we bij de benedenboei aankomen komt er zowel in oostelijke, als in westelijke richting een binnenvaartschip aanvaren. Het wordt penibel. De kopgroep rondt de ton, maar moet daarna direct het grote binnenvaartschip voorrang verlenen. Hierdoor liggen vijf schepen net voorbij de ton te dobberen. Klapperende zeilen maken de chaos compleet. Als wij eraan komen proberen we over de zwarte Saffier te gaan, die ook ligt te dobberen. Maar dan bedenkt hij plots dat hij overstag wil en een aanvaring is onvermijdelijk. Ik roep nog dat hij niet zomaar overstag kan gaan maar protesteer niet.
Ongunstige kant
Door de actie van de zwarte Saffier moeten we toch klappen en beginnen we aan de ongunstige kant van het kruisrak. Jammer, maar het is niet anders. We varen naar de boventon en Rob en René bereiden het tweede spinnakerrak voor. Als we de boei ronden hijsen we snel de spi, maar dan slaat het noodlot toe.
Drama
In een dramatische doch sierlijke beweging valt de spinnaker in het water. Er wordt direct gestopt met hijsen, maar het is al te laat. De val is op onverklaarbare reden losgeschoten en is al in de top. Zestig vierkante meter zeil ligt in het water en we liggen bijna stil. ‘Die spi moet zo snel mogelijk uit het water!’, roep ik. Ik baal hiervan. We begrijpen niet hoe het kan, maar dat is nu niet belangrijk. Zonder spi verder varen is gewoon jammer. Bovendien weet ik dan vrijwel zeker dat ik als laatste eindig. ‘Wat kunnen we doen?’, vraagt René. ‘Iemand de mast insturen’, antwoord ik. Het is even stil aan boord. We kijken elkaar aan. En dan pakken we het harnas uit de bakskist. ‘Ok, ik ga naar boven, Hennie en Rob hijsen, Rene stuurt de boot.’ Getraind als Navy Seals passen we ons aan aan de nieuwe situatie. Ik klik de kraanlijn aan het harnas en klim in de mast terwijl twee man beneden lieren. Al klimmend en hijsend bereik ik de zalingen waar ik weer wat houvast heb. Het laatste stukje gaat zwaar. Ik kan me nergens aan optrekken en de deklier is te klein om 85 kilo ‘dood’ gewicht te hijsen. ‘Nog een halve meter’, roep ik en ik ben in de top. Ik pak de spival, klik ‘m aan mijn harnas en geef het sein dat ze kunnen vieren. Ik gun mezelf even een blik vanaf het kraaiennest. Het is prachtig met alle schepen onder spi voor ons en de zon in de rug.
A-team
Als ik aan dek ben, gaan we terug naar de oude bezetting. Hoewel de spi niet netjes is opgedoekt en als een natte dweil in het gangboord ligt, klikken de voordekkers het val aan de ‘head’ en hijsen we ‘m meteen. Het risico van een zandloper is groot, maar we moeten risico nemen om nog enigszins een goede wedstrijd te varen. De adrenaline giert door de aderen. Niet alleen bij mij. Met een klap en een ruk staat de spi. Geen zandloper, ‘whoohaa!’. We geven elkaar een high five en zijn ‘stoked’ over onze actie. Uiteindelijk hebben we het snel gefixt en zitten we weer in de race. ‘I love it when a plan comes together!’, zeg ik. De sigaar ontbreekt, maar verder voel ik mij Hannibal en lijkt de rest van de crew verdacht veel op the A-team.
Finish
We finishen en houden nog zes schepen achter ons. Snel bergen we de zeilen op, want regen is onderweg. Hennie heeft gelukkig nog wat foerage op de Swiep die wordt overgeheveld naar Fram. We evalueren de wedstrijd onder het genot van een colaatje en wat zoutjes: Start was prima, we hebben goed gezeild, maar werden helaas weer overvallen door pech. Eerst de ‘close encounter’ met de zwarte Saffier en toen het debacle met de spinnaker. Ondanks alles hebben we geen schade, lekker gezeild en zijn we een ervaring rijker. Bovendien is pech een relatief begrip, getuige dit filmpje van de America’s Cup 1995.
We gaan niet meer naar de uitslag. Iedereen wil vroeg naar huis, bovendien verwachten we na de pech geen goede score. Als ik vrijdagochtend de Sailwave results zie, valt het mij alleszins mee. We zijn 10e van de 17. ‘We were on the jazz!’, zou Hannibal zeggen.
Crew: Rob, Rene, Hennie en Floris
Baan: 14 (West lang)
Wind: WNW 10kn
Voor wie het videoverslag van de Eenzame Noord Race nog niet gezien had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten