Scorebordjournalistiek

De laatste wedstrijd van de woensdagavond competitie moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan. Maar daar stond een welverdiende vakantie in de Côte d’Azur tegenover. Terwijl wij ons vanaf de veranda met zeezicht vergaapten aan 50, 60 en 70-voeters, werd er op het Gooimeer hard gestreden om de podiumplaatsen. Uiteindelijk bekleedden Geusje (Dehler 28S), Roxane (Elan 331) en Team Windrose (Bavaria 820) respectievelijk de eerste, tweede en derde plek. Maar belangrijker is natuurlijk de eindklassering van Team Fram.

Van de 31 schepen die deelnamen aan de WAC 2008 zijn wij op een 20e plaats geëindigd. In voetbaltermen is dat halverwege het tweede rijtje. Een middenmoter dus. Een goed resultaat als we het afzetten tegen onze doelstellingen aan het begin van het seizoen (weet u nog: meedoen, lol maken en als het even kan niet als laatste eindigen). Maar zoals ik al eerder beschreef, werden we ambitieuzer. Bovendien is er sprake van zogenaamde scorebordjournalistiek: de schepen die onder ons zijn geëindigd hebben allen minder wedstrijden gezeild dan wij. Dus eigenlijk hebben we niet zo heel goed gepresteerd. Daar staat wel tegenover dat alle schepen boven ons er meer hebben gezeild.

Terugkijkend was het wedstrijdzeilen met Fram een absoluut hoogtepunt van 2009. Ik heb zelf het zeilen herontdekt en ben nog lyrischer dan voorheen. Gelukkig heb ik geldcrisis anders zou ik direct nieuwe zeilen kopen, mooie lierhendels aanschaffen, een klapschroef eronder zetten, nieuwe lieren plaatsen en het lopend want vervangen. Maar wie geen geld heeft, moet slim zijn.

Al zoekend naar mogelijkheden, leek het antwoord al die tijd in het vooronder te liggen. Juist met weinig wind presteren wij niet goed. De oplossing kwam in bonte kleuren. Een prachtige spinaker lag werkeloos te wachten op een zuchtje wind. Natuurlijk wisten wij van het bestaan van de spinaker, maar we wilden er niet aan. Noem het onervaren, noem het laf, maar zolang we dat niet kunnen, kost het ons alleen maar dure handicap punten.

Nu had ik het weleens gedaan met zo’n condoom. Nee heren niet hét, maar het! Spinakeren met een slurf dus. Maar binnen het wedstrijdzeilen is dat taboe. Teveel gewicht in de mast, teveel turbulentie in je zeilen. Nee, dat is voor toerzeilers. En aangezien ‘toerzeilers’ sinds dit jaar een belediging is, besloten Ben en ik Bert Piels van Team Windrose te vragen om een spinakerlesje (of twee).

Hoewel ik Bert nog waarschuwde dat hij met zijn les zijn concurrenten trainde, bleven wij meer dan welkom. Sterker nog, hij vond het een eer. Afgelopen zondag was het zover. In een geweldige nazomerdag met weinig wind leerde de schipper van TW ons de fijne kneepjes van het spinakeren. En natuurlijk is zoiets altijd makkelijker dan je denkt. Nu is het zaak om het eigen te maken en samen met de crew, jullie dus, als een geoliede machine die 60 m2 soepel in en uit de lucht te krijgen.

Met de winter voor de boeg zijn de laatste zeiluurtjes nu wel gevaren en begint het grote kluswerk weer. Antifouling, gescheiden accusysteem, Fram spinaker ready maken, het nodige motor onderhoud, en natuurlijk flink poetsen en boenen. Mocht je een zaterdagje niets te doen hebben? We liggen in Mijnden op de wal ;-)

Tot slot willen Ben en ik iedereen bedanken voor zijn of haar inzet voor, tijdens en na de wedstrijden. Allereerst Violet die mij mijn vaderlijke taken kwijtschold ten tijde van de wedstrijden en natuurlijk Marijke. Verder de crew van Team Fram: Wout, Lodewijk, Paul, Rene, Paul Peter, Ernest en Rob Hiddink. Tot slot een speciaal bedankje voor Bert die ons, zo bleek, op zijn verjaardag leerde spinakeren. Bedankt allemaal en hopelijk zien we jullie volgend seizoen weer aan boord van Fram!

Over en sluiten.

Donker en stil

Ik had mijn voorbereidingen getroffen. In het kader van gewichtsbesparing had ik de vorige dag mijn resterende twee verstandkiezen laten trekken. Dit zou toch 0,01 knoop kunnen schelen. De moeite waard dus. Maar het vinden van de juiste crew, of domweg iemand die wilde meezeilen met Lodewijk en mij, leek een zwaardere bevalling dan bij de kaakchirurg.

Sander had teveel verplichtingen aan het thuisfront. Paul kon, maar meldde zich de volgende dag ziek. Nicolas wilde ook wel, maar moest op het laatste moment invallen en met zijn golden voice het journaal door de ether blaffen. Frank liet maar gewoon niks van zich horen en Marc had ouderavond. Dus bleven die Sensei en ik alleen over. Op zich niets mis mee, maar drie man is gewoon gezelliger. Gelukkig was de wind slechts 2 BFT dus dat kunnen wij, de overlevende van de storm van 6 juni 1998, prima handelen.

Wedstrijdbaan
Er stond gelukkig meer wind dan vorige week, maar waar blijft het startschip nou? Uiteindelijk zien we Team Windrose een bord omhoog houden. Baan 9: Zuid Kort. Maar het werd lang. Lang en pijnlijk.

Start
Bij de lage boei van de startlijn stond aanzienlijk meer wind dan bij de hoge boei. Met het gevaar voor verstoorde wind, startte we perfect aan de lage kant van het veld. Helaas werd de wind toch dermate verstoord waardoor we al snel achterop raakte. Bovendien was het eerste rak een ruimwinds rak, waardoor de lichtweerzeilen weer goede zaken deden. De Roxane, die naast ons startte, stoof weg met haar spinaker en zou door niemand meer worden ingehaald.

De Wedstrijd
Soms pakte we wind, maar het bleef een strijd tussen Fram en de matige wind. Het vierde rak was een kruisrak en de wind leek aangetrokken naar een kleine 3. Fram was in haar element en op een rak haalde we vier schepen in, maar ook dit was van korte duur. Op de ruime rakken verloren we het weer en uiteindelijk, met vallen der duisternis, viel ook de wind weg. Hoewel het weer een prachtige avond was, leek onze boot de moed al op gegeven te hebben. Slechts één schip van de 22 wisten we achter ons te houden. Maar ik wist dat deze een hogere handicap had en dat dit de eerste keer van het seizoen zou worden dat wij in zo’n groot veld de laatste plek zouden versieren.

Resultaat
Aan boord begonnen Lodewijk en ik te filosoferen waar het nou aan ligt dat Fram niet vooruit te branden is met weinig wind. Natuurlijk is de crew (incluis mijzelf) nog niet ervaren, maar dan nog verklaart het niet het grote verschil. Het is toch die optelsom van handicap+oude zeilen+geen genua 1+geen klapschroef+geen Mike Sanderson. De theorie blijft overeind: Windloos is kansloos.

Crew: Lodewijk & Floris
Wind: 2-1 (ZZO)
Baan: 9
Finish: 22e (van de 22e)

Lijstje voor de winter
Fokkeschoot vervangen door een lichter exemplaar. Spival, grootzeilval en genuaval vervangen door dunnere lijnen. En als we dan toch bezig zijn, laten we dan direct de overloop smeren, het blok van de grootschoot nakijken, de onderlijkspanner naar de kuip brengen, de curryklemmen van de overloop verbeteren, het log boven de kajuitingang monteren en het onderwaterschip in een gladdere, snellere antifouling zetten.

Windloos is kansloos! Of toch niet?

Gisteren was een bijzondere wedstrijd. Volkomen tegen onze regels in gingen we toch het water op met 1 beaufort, in de hoop dat het nog iets zou aantrekken. En ach, het was 27 graden en stralende zon. Dus wat maakt het uit.

De wind was niet alleen erg matig maar ook nog eens wispelturig. Lagen we in prima startpositie voor de Zuidwesten wind, besluit meneer even te draaien naar Oost. Desondanks was onze start briljant. Ik denk de beste start van het seizoen. En dat in een relatief groot deelnemersveld. Jammer alleen dat de boeg op tijd startte maar de achtersteven ongeveer tien minuten later die denkbeeldige lijn passeerde.

Door de draaiende wind was baan 11 niet optimaal. Deze korte baan voor Zuid Westen wind bood weinig ruime rakken met de naar Oost gedraaide wind. Zeker als deze nog ingekort zou worden. En dat werd hij. Het eerste rak dat een ruimwinds rak had moeten zijn, werd opeens een kruisrak. De spinakers, die er toch al troosteloos bij hingen, konden terug in de zak en wij deden weer mee voor het eggie!

Na een half uur trok de wind iets aan en konden we zowaar zeilen. We waren op dat moment nog geen halve mijl van de startlijn verwijderd. Opvallend was dat er op sommige (gekke) plekken wel wind stond en andere plekken helemaal geen. Zo wist Team Windrose in de luwte van het eiland vreemd genoeg wind te pakken en snelheid te maken. Een mooie tactische beslissing. De uiteindelijke winnaars waren dan ook allen goede windlezers. Team Fram deed het ook aardig. De zeilende Sensei van vorige week was weer mee en gefocust en in opperste concentratie wisten we goed mee te komen. Jammer genoeg viel de wind in het laatste rak (het tweede rak!) weg en moesten we alle zeilen bijzetten om toch nog voor de Gibsea (hij deed weer mee) te eindigen. Dit lukte uiteindelijk niet. De Gibsea was 23 seconden sneller. Gelukkig werkte onze handicap in ons voordeel en zouden we toch nog hoger eindigen.

Resultaat
Eerder waren we tot de conclusie gekomen dat minder dan 2bft wind niks voor Fram is. Het ontbreken van een genua 1, spinaker of genaker wordt niet voldoende gecompenseerd door onze handicap, waardoor wij letterlijk kansloos zijn. Maar door de Zuidwesten baan in combinatie met Oosten wind én een ingekort parcours, wisten wij toch een redelijk resultaat te boeken: een 14e plek van de 17. Eigenlijk is dat geweldig en mogen spreken van een goede race.

Crew: Ben, Lodewijk en Floris.
Wind: ZO 0-1
Wedstrijdbaan 11
Finish: 14e (van de 17)

De zeilende Sensei

Na een afwezigheid van drie weken was Team Fram eindelijk weer compleet. Vakanties, gezinsuitbreidingen, maar voornamelijk te weinig wind waren de oorzaak van onze absentie. Eigenlijk wel zonde, want ook al stond er elke keer praktisch geen wind, het deelnemersveld bestond soms maar uit 7 schepen. En dan is makkelijk punten verdienen. Ook al word je laatste.

Maar goed, afgelopen woensdag waren wij weer van de partij. Dit keer met een speciale gast. Een eregast zou ik haast willen zeggen. Een man aan wie wij als Friendship-eigenaar toch het een en ander te danken hebben. Een eigenwijze zeiler, maar een goede. Veel kennis, ervaring, erg handig en heel erg koppig. Had hij karate beoefend, dan was hij zo’n klein oud Sensei Chineesje met zo’n lange snor en sik.

Maar goed de 17e wedstrijd was een prima wedstrijd: 2 à 3 beaufort, een nieuwe lierhandle, Cornelissen senior aan boord en een plaats bij de laatste acht. Dat wil zeggen we zijn achtste geworden. Wederom op het laatste rak wisten we twee boten in te halen. Een goed resultaat en de zeilende Sensei mag vaker aan boord stappen.

Crew: Ben, Lodewijk en Floris.
Wind: 2-3
Finish: 8e (van de 11)

Uit de oude doos

Jeugdopleiding Team Fram

Afgelopen woensdag was ik er niet bij. De reden daarvoor kom ik zo op terug. Kort samengevat: 13e plek en dus 13 punten, maar tevens laatste, dus slecht resultaat. Uit het verhaal van Ben begreep ik dat we te professioneel aan het worden zijn. We vragen de crew, die deze week bestond uit Wout en een neef van Ben, om de telltales in de gaten te houden, om het grootzeil te vieren vlak voor het ronden van een bovenwindse boei, om continu te trimmen, om de fok te loevert te zetten. Maar de aanwijzingen werden niet begrepen. Een direct gevolg van onze alsmaar groeiende zeilkennis en –ervaring. Stiekem verlangen we meer van onze crew.

Gelukkig is er ook goed nieuws. In de jeugdopleiding van Team Fram is een nieuw talentje geboren. Hoewel ze nu lichter is dan een natte fokkeschoot, weet ik zeker dat zij samen met Berend (dat andere groeibriljantje) ooit deel uit zal maken van Team Fram 1. Dit was dus ook de reden van mijn afwezigheid. Emilie, zo heet het (zeil) wonder, kon elk moment geboren worden, maar wachtte rustig af tot zondagmiddag (5-7-09).

Aankomende week wordt er deels om diezelfde reden niet gezeild. Ben is op Terschelling en ik houd een oogje in het zeil in de thuishaven. Gelukkig belooft het een matige drie te worden, dus missen we weinig.

De Guus Hiddink van RZV Naarden

Voor het eerst in deze competitie zat Windguru er een beetje naast. De voorspelde ‘kleine 3’ bleek op het Gooimeer een kleine windkracht vier, met vlagen naar een hele dikke vier. Lekker windje dus. Ook het zonnetje scheen nog volop en het aantal deelnemers was in grote getale aangemonsterd. De perfecte ingrediënten voor een prachtige wedstrijd. En dan vergeet ik bijna te vertellen dat we deze keer een eigen Windguru aan boord hadden, genaamd Rob.

Rob is echte wedstrijdzeiler. Zijn zeilanekdotes reiken van het Gardameer tot de Engels wateren en verder. Zijn wedstrijdverleden maakte hem niet alleen een goede zeiler, maar ook een goede coach. Rob mag je rustig de Guus Hiddink van de Roei- en Zeilvereniging Naarden noemen. Waar hij aan boord stapt, stapt succes met hem mee. Vorige week nog wist ‘Charine’, onder zijn bezielende leiding, de eerste plek te bemachtigen. Je begrijpt dat wij zo blij waren als een stel Koreaanse voetbalfans.

Vanavond was Rob te gast op Fram. Een welkome gast, want Ben en ik wilde nou eindelijk eens de fijne kneepjes van het starten, trimmen en boeien ronden weten. Naast Rob was ook Ernest, een vriend en soort van oud-collega, te gast. Vol goede moed vingen we onze ‘zeilles’ aan. Na het hijsen van het grootzeil kwamen de eerste verbeterpunten aan het licht. Terwijl ik dacht dat het zeil stond, begon Rob het onderlijk te spannen. ‘Eh, ja dat is die gele lijn die wij nooit hebben aangeraakt’ dacht ik. Enigszins beschamend dat wij eigenlijk al weken met een matig getuigd grootzeil varen, zie ik hoe Rob ons grootzeil mooi krijgt.

Het grootzeil staat als een nieuw carbonzeil. Met nieuw lef mengen ons voor het eerst in het drukke veld bij de hoge boei van de startlijn. We tellen de laatste minuut hardop af en starten uitstekend. Al direct liggen wij aan de hoge kant en dat is gunstig. Tot Ben's vreugde liggen we voor het eerst vóór Team Windrose (hoewel dat niet lang zo zou blijven). De eerste boei ronden we onderlangs, waardoor de andere vijf boten die naast ons liggen ons ruimte moeten geven. Fram lijkt even in het gedrang te komen, maar Rob Hiddink buldert ‘RUIMTE’ en ruimte kregen wij.

Na een aantal rakken begin ik het echt door te krijgen, het varen op de telltales, het vieren van de grootschoot bij de bovenwindse boei, het afsteken van de loef. Het wedstrijdzeilen is nog leuker geworden, nog spannender en nog echter.

Waar we een maand geleden nog genoegen namen met een een-na-laatste plek, kan dat ons inmiddels niet meer bekoren. Benieuwd naar de uitslag door Rob’s stunt van vorige week, viel het toch een beetje tegen. Het uiteindelijke resultaat was netjes, maar niet spectaculair. We werden vijftiende van de 21 gefinishte schepen. Het enige wat ik kon bedenken was dat Hiddink met Chelsea ook niet de finale van de Champions League heeft gehaald ;-)

Crew: Ben, Rob, Ernest en Floris.
Wind: 4 N
Wedstrijdbaan: 01
Finish: 15e

Een verslag van de 24 uurs 2008 aan boord van Deel 2

24 uurs Zeilrace from Floris Cornelissen on Vimeo.

Misschien moeten we de overloop gewoon in het midden zetten en domweg zeilen?!

Zoals gebruikelijk, hielden we in de aanloop naar de vierde wedstrijd Windguru vrijwel continu in de gaten. De guru beloofde genoeg wind; vier, afnemend naar drie. Het lijken de perfecte condities voor Fram te worden. Eenmaal op het open water is het eerder een kleine vijf beaufort en zijn we genoodzaakt het grootzeil te reven.

We zijn extra vroeg naar buiten gegaan om het zeil optimaal aan de wind aan te passen en een paar oefen slagen te maken voor de start. We hebben allang door dat een goede start het halve werk is. Hier en daar zien we ook een gereefd zeil, maar meer dan de helft vaart onder vol tuigage. Na helaas een matige start komen we toch goed mee met de vloot. Het eerste rak (kruisrak) gaat redelijk. Maar met de eerste ruimwindse koers verliezen we het weer. Na het derde rak besluiten we het rif er uit te halen. Langzaam lopen we weer in. De overloop en lei-ogen worden continu versteld. Over de perfecte stand wordt eveneens continu gediscussieerd en gefilosofeerd.

Jammer genoeg krijgen we Fram niet richting de 7 knopen. Hij blijft hangen bij de zes en vaart het grootste gedeelte ergens in de vijf. Dit tot grote frustratie van ondergetekende. Het leek wel of alle opgedane kennis over trimmen ons tegenwerkten. Misschien moeten we de overloop gewoon in het midden zetten en domweg zeilen?!

Richting de finish werd het weer spannend. In een kleine strijd met een waarschip lukte het ons hen voor te blijven. En met drie schepen achter ons wisten we vrijwel zeker dat we niet als laatste zouden eindigen. Terug in de haven moest ik er snel vandoor. De uitreiking ten spijt.

De volgende dag belde Ben mij om te vertellen dat we als negende van de twaalf zijn geëindigd. Een goed resultaat. Maar niets in vergelijking met de tussenstand in het klassement. Want diezelfde avond kreeg Ben per toeval de tussenstand onder ogen en zag dat Fram, van de 28 deelnemende schepen, de 15e plek bekleedde! Een echte middenmoter dus. Als we dit weten vast te houden, hebben we een prachtig resultaat behaald en zullen we de targets voor volgend jaar flink moeten opschroeven.

Floris

Crew: Ben, Wout en Floris.
Wind: 5-3 NO
Wedstrijdbaan: 04
Finish: 9e

Targets gehaald!

Met de derde race zijn de eerste stappen naar een wedstrijdboot een feit. Met wat hulp van Bert Piels (Team Windrose) en Richard Menting (Charine, Vindö 32), heeft Ben de lijnen van de overloop vervangen zodat onze belangrijkste trimmogelijkheid voor het grootzeil weer functioneel is. Fram was als een Ferrari gevangen in de derde versnelling, als Kitt zonder Turbo Boost, als de Tour de France zonder doping. Je begrijpt het, Fram was traag.

Met deze hernieuwde trimmogelijkheid moesten we toch wel meer snelheid kunnen maken en een plekje op de ranglijst kunnen veroveren! De overloop loopt geolied, nu de bemanning nog. Dit keer was Paul de derde man. Zijn zeilervaring kwam goed van pas en dat scheelde de nodige ad hoc scholing. Na onze nederlaag van vorige week waren we tenslotte nog meer gebrand op een goed resultaat (lees: niet als laatste eindigen).

Onze derde wedstrijd (inmiddels de negende WAC wedstrijd) was een schoolvoorbeeld van de doelstellingen voor dit jaar; ‘meedoen, lol maken en als het even kan niet als laatste eindigen’. Het goede nieuws is: De targets hebben we gehaald. Het slechte nieuws is: De targets hebben we gehaald.

Want ondanks het plezier aan boord en de een na laatste plaats, bleef er iets knagen. Een nieuw verlangen, gevoed door een gezonde instelling. De een na laatste plaats is niet genoeg. We willen we meer, willen we sneller en willen we hoger eindigen. Op naar de middenmoot!

Crew: Ben, Paul en Floris.
Wind: 2-3 ZZW
Wedstrijdbaan: 11
Finish: 16e

Om te janken

De voorspellingen voor de tweede wedstrijd (10 juni) zagen er niet goed uit. Windkracht 1 a 2 en mogelijk regen. Het zou een van de meest trieste zeilwedstrijden worden van mijn prille carrière als wedstrijdzeiler.

De weervoorspellingen waren het eerste teken. Een signaal dat je beter thuis kunt blijven. Maar we gingen toch want, zoals wij dachten, weinig wind is uitdagend en vergt veel tactische kennis. Dit was het tweede teken om vooral niet te gaan, we hebben namelijk vrijwel geen tactische kennis. Maar we gingen toch. Voor de start ging het nog prima. Hoewel het log het niet deed (derde teken!), zagen we op de GPS dat we nog 2 knopen voeren. Met een prima start zette wij vol goede moed koers naar de morele overwinning. Onze doelstelling was wederom om niet als laatste eindigen.

Het startsignaal had nauwelijks geklonken of de wind viel weg en de regen viel met bakken uit de hemel. Extra triest voor onze derde man, René, die als sloepeigenaar nooit het slechte weer opzoekt en ook zonder wind makkelijk 6 knopen vaart. Al snel bleek zijn, van Ben geleende, golfjasje niet tegen deze moesson bestand. Hoe vertel je zo iemand dat zeilen leuk is?

En daar dobberden we dan met onze Genua 2 en zogenaamd gunstige handicap. Zelfs de spinakers om ons heen kropen ineen van ellende. De GPS gaf nu een snelheid van 0 knopen aan. En we waren nog niet op de helft.

Tijdens het zeilen voel ik me altijd bevoorrecht: Ik mag dan op deze boot in de prachtige Hollandse wateren met 'famous Dutch skies' zeilen. Ik denk dan altijd aan die mensen die armzalig naar 'Ranking jouw verbouwing' zitten te kijken. Maar dit keer was het andersom. Het was triest, armzalig. Het was om te janken.

De eerste schepen gooiden de handdoek in de ring en startten hun dieselmotoren om terug te varen naar de haven. Wij niet. Wij zouden volhouden. Team Fram geeft niet op. Hoewel de baan tijdens de wedstrijd werd ingekort, werd het alsnog een race tegen de klok om vóór tien uur te finishen. Met één schip achter ons en drie uitvallers wisten we op de valreep de finishlijn te passeren.

Het stilzitten aan lei ten spijt, dit keer werd Fram laatste. Een dieptepunt in de historie van Team Fram. We denken niet graag terug aan deze avond, maar we hebben er van geleerd: Team Fram zeilt niet met windkracht 2 of minder. Daar komen wij simpelweg onze kooi niet voor uit.

Crew: Ben, René en Floris.
Wind: 0-1 VAR
Wedstrijdbaan: 01
Finish: 12e

PS Eigenlijk zijn we twaalfde van de vijftien geworden!

‘Het was onze eerste wedstrijd’, zei ik verontschuldigend

Het heeft even mogen duren, maar gisteren voer ik mijn eerste wedstrijd op Fram in de woensdagavondcompetitie van RZV Naarden. Eenmaal aan boord van Fram merkte ik dat een gezonde spanning zich meester maakte. Opgewonden maar geconcentreerd bereidde ik me voor op de wedstrijd. Ook dit keer waren de voorspellingen uitdagend genoeg. Hoewel Windguru NNW 4, later 3 aangaf, bleek bij het officieuze palaver dat de wind wel eens tot vijf kon aantrekken.

Na een kort overleg met de andere teameigenaar hebben we besloten om met vol tuigage (Genua 2, grootzeil) de wedstrijd aan te vangen. Getooid in mijn zeilpak voeren we Fram naar buiten, de eerste windvlagen sloegen ons in het gezicht, terwijl de zeilen stonden te trappelen om te beginnen.

Daar waren ze dan; onze concurrenten. De meesten uiterst professioneel, met grote crews in dezelfde pakken, carbonzeilen en spinakerzakken paraat op het voordek. Geïmponeerd door het tafereel lieten de eerste zenuwen van zich horen. Ik dacht terug aan ons doel voor deze wedstrijd: De wedstrijd uitvaren, finishen en als het even kan niet als laatste.

Na een paar oefenrondjes keerden we terug naar de startlijn. De slechts 12 schepen in onze klasse kropen kriskras door elkaar. Met het zeil over stuurboord was het goed opletten. Hoewel we perfect op de startlijn afstevenden, besloten we de hectiek te vermijden en een stormrondje te maken. Wij zijn immers de beginners en willen niet direct de ‘grote jongens’ de loef afsteken. Hierdoor startten we op tweederde van het veld. De race was begonnen.

Op het eerste rak (aan de wind) merkten we al gauw dat we goed konden meekomen. We liepen niet in, maar ook niet uit. Op het derde rak (voor de wind) kwamen de grote windvangers uit de hoge hoed. Spinakers, genakers en halfwinders stoven voor ons weg en langzaam raakten wij achterop. Drie schepen bleven achter ons. Een daarvan was een Gibsy 28. Een schip uit dezelfde tijd, met dezelfde lengte. Kortom, een schip waaraan wij ons konden meten. De derde boei rondde ik enigszins ruim, waardoor de Gibsy tussen mij en de boei stak en ons passeerde. Ik had slechts bewondering voor deze inhaalmanoeuvre en besloot de truc te onthouden. Het vierde rak was een kruisrak en hier liet Fram zien wie zij is. Namelijk een snel schip met een voorliefde voor scherpe koersen. Hoog aan de wind met zeven knopen spoten wij naar boven. In twee grote slagen haalde wij de boei. Helaas rondde de Gibsy ‘m enkele minuten eerder.

Langzaam mengden de serotonine en het fanatisme zich in ons bloed. Het was nu menens. De Gibsy lag nog steeds enkele minuten voor ons. In het voordewindse rak met de fok te loevert en Wout als uithouder liepen we langzaam in. De volgende boei (waar we eerder zo mooi gepasseerd werden) loefden we op tot hoog aan de wind en begonnen we aan het kruisrak. De Gibsy besloot, zoals het merendeel, al snel overstag te gaan. Wij besloten nog even door te varen, maar dit keer wel meer slagen te maken (ik had immers geleerd van mijn tripje naar Edam waarin Deel 2 ruim voor ons aankwam). De strategie pakte bijzonder goed uit. Na de tweede slag lagen we voor de Gibsy. Op dit moment van de wedstrijd waren wij zo geconcentreerd als een 1000mg vitamine C tablet. Het voorblijven van de Gibsy was prioriteit nummer 1. Met de finish inzicht haalden we bijna nog een Saffier in maar deze bleef 34 seconden voor ons. De Gibsy eindigden, zo bleek later, vijf (!) minuten achter ons.

Spanning maakte plaats voor euforie. We hebben de wedstrijd uitgezeild en zijn niet als laatste geëindigd! Na het aftuigen en een Schippersbitter dompelden wij ons onder in het stoere zeemanspraat en het stuurlui gedruis, in de kantine van de vereniging.

Drie heldere slagen op de koperen scheepsbel verstomden alle kapiteinen en bootsmannen. De uitslag was bekend. Van de twaalf deelnemers in onze klasse waren er drie niet gefinisht of gediskwalificeerd. De laatste plaats was voor de Gibsy. De één na laatste plaats was niet voor Fram, zelfs niet de zevende plaats. “Op de zesde plek is geëindigd: Fram!” Een kleine vreugdekreet ontsnapte mijn lippen waarop 14 crews mij vragend aankeken. ‘Het was onze eerste wedstrijd’, zei ik verontschuldigend, waarop een applaus de stilte doorbrak.

De wedstrijdvoorzitter gaf ons nog een compliment: “Meeste beginners finishen nog geeneens, zeker niet met deze wind.” Met een grote grijns en een biertje in ons hand toasten wij op deze overwinning. Op naar de volgende wedstrijd.

Crew: Ben, Wout en Floris.
Wind: 4NNW
Wedstrijdbaan: 16
Finish: 6e

Wedstrijd #1

Gisteren was het dan zover. Fram voer haar eerste wedstrijd in het 30-koppige veld van de Roei en Zeilvereniging Naarden. Hoewel de weersvoorspellingen ronduit sportief waren (4bf oplopend naar 6), bleef de wind bij een matige windkracht 3 steken. Hierdoor was de zeilvoering niet optimaal en lag Fram al gauw achter in het veld. Door de onderbezetting van de crew (2 man) was het onmogelijk om zeilen te wisselen tijdens het varen. De crew onder leiding van schipper B. Rouwhorst wist zich nog van het rif te ontdoen, maar de werkfok bleef staan. En dat was de andere schepen niet ontgaan.

Hoewel Fram niet finishte, kunnen we toch spreken van een geslaagd begin van het wedstrijdseizoen. Fram loopt als trein, er is geen averij opgelopen en vanaf dit punt kunnen we alleen maar hoger eindigen!

Fier prijkt de nieuwe mast

Fram is terug in haar thuishaven. Van de zeven koude maanden op de wal - zonder mast, met schade - is niets meer te zien. Sterker nog, het schip zag er nog nooit zo mooi uit. Een hagelwitte sprayhood, een spiegelende buik, de naam grommend nabij de boeg, maar bovenal de schitterende mast. Helder aluminium, smetteloos en gaaf reikend naar de sterren, in bedwang gehouden door zeven sterke stagen.

Aan board gekomen vallen de details pas op. De gespierde zalingen drukken het hoofdwant naar buiten. De vallen en bedrading kruipen via mooi afgewerkte doppen, randen, sluitingen en openingen naar binnen. En de giek, de giek is zó mooi. Het is een wedstrijdgiek, maar het zal mij niet verbazen als dit een winnaarsgiek is. De snelheid straalt er vanaf. Modern, rondhoekig gevormd met robuuste katrollen voor de intern weggewerkte reeflijnen zweeft de giek waakzaam over het dek. Seizoen 2009 is begonnen.

De dag van Fram

Hoewel het typische winterklussen zijn, was de eerste winterklus wel degelijk op een ontluikende voorjaarsdag. Sterker nog, de lente was de dag ervoor begonnen, op 20 maart om precies te zijn. ‘Pril’ is een passend woord.

De grootse plannen van gescheiden accusystemen, walstroom en doorgeroeste motorsteunen vervangen vielen daarmee figuurlijk in het water. Of beter gezegd, waren een brug te ver. Wat restte was het noodzakelijke onderhoud; hier en daar een filter vervangen (lees allemaal) een stukje poetsen en een kapotte impeller vervangen.

Maar daar zal deze zonnige 21 maart niet door herinnerd worden. Nee, 21 maart zal de boeken in gaan als dé dag waarop het anonieme ex-marineschip eindelijk haar naam terugkreeg. De dag dat haar witte buik lokaal werd opgepoetst en versierd met vier frivole letters aan stuurboord én vier aan bakboord. De dag dat de thuishaven met gepaste trots op de spiegel werd onthuld. De dag dat Fram als een prachtig chanson door ieders gedachte zong. De dag dat de verkeersborden heel even Fram blauw leken. De dag dat oud-marineofficieren een saluut uitbrachten op hun eens zo geliefde weekendverblijf. De dag dat het kanonsalvo uit Den Helder door heel het land donderde. De dag dat maritiem Nederland applaudisseerde en de ooit naamloze Friendship massaal een behouden vaart wenste. Zo zal 21 maart 2009 herinnerd worden. In ieder geval door mij.

Een nieuw jaar, nieuw seizoen en een nieuwe mast

Gisteren een nieuwe mast uitgezocht. Een Z-Spar. Deze is weer een stapje moderner dan onze oude mast. Zit er dan evolutie in de mast? Jazeker. Uiteraard het materiaal, de vorm en lengte. Kijk alleen al naar de VOR met hun lange verjongde koolstofvezelcarbonlichtgewicht masten (of de Louis Vutton Cup hierboven ;-). Prachtig om te zien, wel een beetje duur in de aanschaf. Bovendien moet je dan andere tuigage voeren, je verstaging verzetten en je kiel verlengen. Als je dan toch bezig bent, maak er dan direct een kantelkiel van. Zoals je wellicht kunt begrijpen, vinden we dit ietwat ingrijpend voor onze 25 jaar oude Friendship. Je wordt dan al snel zo'n 20 jarig Achterhoekertje met een verlaagde Ford Fiesta met sportpijp.

Kortom, voor ons een 'ordinaire' Z-301. Maar zelfs deze standaard mast is iets doorontwikkeld. Zo steken de zalingen niet meer in potten op de mast, maar steken ze door de mast en grijpen ze inelkaar. Hierdoor is er geen druk van het hoofdwant op de zijkant van de mast. Wederom krijgen we een mooie wedstrijdgiek en wordt alle bedrading in de mast vernieuwd. Maar het belangrijkste is dat deze mast natuurlijk sneller is dan de vorige. Ik vermoed dat we dit jaar 0,3 knoop sneller varen.