Scorebordjournalistiek

De laatste wedstrijd van de woensdagavond competitie moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan. Maar daar stond een welverdiende vakantie in de Côte d’Azur tegenover. Terwijl wij ons vanaf de veranda met zeezicht vergaapten aan 50, 60 en 70-voeters, werd er op het Gooimeer hard gestreden om de podiumplaatsen. Uiteindelijk bekleedden Geusje (Dehler 28S), Roxane (Elan 331) en Team Windrose (Bavaria 820) respectievelijk de eerste, tweede en derde plek. Maar belangrijker is natuurlijk de eindklassering van Team Fram.

Van de 31 schepen die deelnamen aan de WAC 2008 zijn wij op een 20e plaats geëindigd. In voetbaltermen is dat halverwege het tweede rijtje. Een middenmoter dus. Een goed resultaat als we het afzetten tegen onze doelstellingen aan het begin van het seizoen (weet u nog: meedoen, lol maken en als het even kan niet als laatste eindigen). Maar zoals ik al eerder beschreef, werden we ambitieuzer. Bovendien is er sprake van zogenaamde scorebordjournalistiek: de schepen die onder ons zijn geëindigd hebben allen minder wedstrijden gezeild dan wij. Dus eigenlijk hebben we niet zo heel goed gepresteerd. Daar staat wel tegenover dat alle schepen boven ons er meer hebben gezeild.

Terugkijkend was het wedstrijdzeilen met Fram een absoluut hoogtepunt van 2009. Ik heb zelf het zeilen herontdekt en ben nog lyrischer dan voorheen. Gelukkig heb ik geldcrisis anders zou ik direct nieuwe zeilen kopen, mooie lierhendels aanschaffen, een klapschroef eronder zetten, nieuwe lieren plaatsen en het lopend want vervangen. Maar wie geen geld heeft, moet slim zijn.

Al zoekend naar mogelijkheden, leek het antwoord al die tijd in het vooronder te liggen. Juist met weinig wind presteren wij niet goed. De oplossing kwam in bonte kleuren. Een prachtige spinaker lag werkeloos te wachten op een zuchtje wind. Natuurlijk wisten wij van het bestaan van de spinaker, maar we wilden er niet aan. Noem het onervaren, noem het laf, maar zolang we dat niet kunnen, kost het ons alleen maar dure handicap punten.

Nu had ik het weleens gedaan met zo’n condoom. Nee heren niet hét, maar het! Spinakeren met een slurf dus. Maar binnen het wedstrijdzeilen is dat taboe. Teveel gewicht in de mast, teveel turbulentie in je zeilen. Nee, dat is voor toerzeilers. En aangezien ‘toerzeilers’ sinds dit jaar een belediging is, besloten Ben en ik Bert Piels van Team Windrose te vragen om een spinakerlesje (of twee).

Hoewel ik Bert nog waarschuwde dat hij met zijn les zijn concurrenten trainde, bleven wij meer dan welkom. Sterker nog, hij vond het een eer. Afgelopen zondag was het zover. In een geweldige nazomerdag met weinig wind leerde de schipper van TW ons de fijne kneepjes van het spinakeren. En natuurlijk is zoiets altijd makkelijker dan je denkt. Nu is het zaak om het eigen te maken en samen met de crew, jullie dus, als een geoliede machine die 60 m2 soepel in en uit de lucht te krijgen.

Met de winter voor de boeg zijn de laatste zeiluurtjes nu wel gevaren en begint het grote kluswerk weer. Antifouling, gescheiden accusysteem, Fram spinaker ready maken, het nodige motor onderhoud, en natuurlijk flink poetsen en boenen. Mocht je een zaterdagje niets te doen hebben? We liggen in Mijnden op de wal ;-)

Tot slot willen Ben en ik iedereen bedanken voor zijn of haar inzet voor, tijdens en na de wedstrijden. Allereerst Violet die mij mijn vaderlijke taken kwijtschold ten tijde van de wedstrijden en natuurlijk Marijke. Verder de crew van Team Fram: Wout, Lodewijk, Paul, Rene, Paul Peter, Ernest en Rob Hiddink. Tot slot een speciaal bedankje voor Bert die ons, zo bleek, op zijn verjaardag leerde spinakeren. Bedankt allemaal en hopelijk zien we jullie volgend seizoen weer aan boord van Fram!

Over en sluiten.