Gezellig, leerzaam en…

Eigenlijk was het de beurt aan Ben om Fram mee uit racen te nemen. Maar doordat mijn werk mij volgende week woensdagavond nodig heeft hebben we gewisseld. Met het gevolg dat de training van afgelopen dinsdag naar volgende week dinsdag verschuift en de vergadering van de wedcie naar deze dinsdag kon. Ja het was een hele puzzel om de ‘klant’ te plezieren en het team zeilende te houden. En niet onbelangrijk de organisatie van de Hooikist Race in goede banen te leiden. Schrijft allen in!






Maar het omgooien der agenda’s was niet het ergste hoor, collega. Ach, ik noem je gewoon bij naam Natasja. Nee, het ergste is dat telkens wanneer ik aan boord stap, de wind weg is. Bang dat ik hem te slim af zal zijn. Bang dat Fram in de voorhoede ligt. Bang dat we een keer een goed resultaat neerzetten. En dus werd ik getrakteerd op de meest kansloze wind van dit seizoen.

Niet optimaal
De bekende sites en apps voorspellen eerst nog 6 knopen. Maar dan wordt het al snel 4, om uiteindelijk tot een historisch dieptepunt te dalen: 1 knoop. Weliswaar met windstoten van… 1 knoop. Dat is niet optimaal. Gelukkig stond er ook nog een windshift van 100 graden op het programma. #kansloos

Ik gooi de voorspellingen in de whatsapp groep en zeg dat we vanavond best met drie man af kunnen. René grijpt zijn kans en meldt zich direct af. Helaas moet onze derde man even later ook afmelden. Hij heeft een legitiem excuus. Dat betekent dat het dual handed team van de Eenzame Noord Race de kar moet trekken. Of liever gezegd, de schoot.

Lodewijk is er bijtijds en we besluiten gewoon te gaan. Bovendien vond ik het knagende gevoel van vorige week alles behalve plezierig. Toen zijn we niet gegaan omdat de crew afhaakte (allemaal legitiem) en de wind kansloos leek. Achteraf bleek er toch nog 6-7 kn wind te staan, waardoor ik thuis mijn schoen heb opgevreten. Gaan dus!

Start
Op het Gooimeer is het een mooie zomeravond. De slurpende V8 van een Bayliner brult over het bijna rimpelloze meer. De niet wedstrijdzeilende boten komen tuffend voorbij en wij maken ons klaar voor een wereldstart.

Want dat werd het. Richting de bovenboei met alleen de Spoom en de Kyan voor ons, komen wij op snelheid aan. Dat wil zeggen, 0,2 knoop. Met nog vijf minuten te gaan en 60 meter tot de startlijn is het lastig inschatten of we goed uitkomen, maar de tijd geeft raad en we zitten goed. Het startsein klinkt en we zitten aan de hoge kant. We gaan als eerste over de startlijn. Tenminste, als we de te vroeg gestarte boot aan lij niet meerekenen. Ik noem geen namen.

Trimmen uit het vuistje
Ik zit in de zeereling aan de lage kant en trim de genua uit het vuistje. Lodewijk stuurt de boot met de pink en we praten uitsluitend naar achteren om zodoende de luchtverplaatsing in ons voordeel te laten werken. Na een kwartier is de helft van de vloot nog niet over de startlijn. Het geeft aan hoe weinig wind er is.

Bakboord - Stuurboord
Dan komt de eerste shift. De genua staat opeens bak en we moeten wel tacken. Hierdoor liggen we op bakboord en moet de Kyan, die bij de start er al uitgedrukt werd door de Spoom, voor ons wijken. Maar wij zijn de lulligste niet. En sturen achter hem langs. Als ze voorbij zijn roept Lodewijk: “Vergeten jullie niet iets?” Vertwijfeld kijken ze ons aan. “Wij zeggen dan altijd ‘dankjewel’”. Een glimlach met een schamel dankjewel klinkt uit de zeereling van de Kyan.

De briljante start wordt na driekwartier dobberen gecompenseerd door onze niet geringe waterverplaatsing. De vloot ligt gelijk en sommigen hebben ons ingehaald. Als we na een dik uur niet verder zijn dan halverwege het eerste rak, klinken de eerste vrijwillige DNF’jes van de concurrenten. Inboards en outboards komen tot leven en morren demonstratief terug naar de haven.

“Wat doen wij?” vragen we elkaar. We rekenen uit dat we met deze snelheid zelfs niet voor tien uur bij de drastisch ingekorte finish zijn. En als we het wel halen, zullen we laatste zijn. Met de 24 uurs zeilrace voor de deur hebben we betere dingen te doen. We starten de motor en tuffen onder het toeziend oog van de rode zon terug.

24-uurs zeilrace
In de box checken we de laatste dingen voor de 24-uurs. Hoeveel diesel zit er in de tank? Genoeg, maar niet teveel. Is de verbanddoos compleet? Hoeveel koffie is er nog aan boord? En dan bekijken we de dingen die er uitkunnen: de stuurautomaat, extra lierhandels, oude lijnen, rugleuningen van de banken, schoonmaakspullen, kinderspeelgoed, lege bierflesjes. Als ik het zo opsom lijkt Fram een echt toerjacht, terwijl eigenlijk best ‘light travellen’.

We drinken nog een biertje en bespreken kort de verschillende startplaatsen voor de Delta Lloyd 24 uurs zeilrace. Deze race was gezellig, leerzaam en volkomen kansloos.

Crew: Lodewijk en Floris
Finish: DNF
Baan: 15
Wind: VAR 3-1 knoop

Volg ons ook op Facebook.
Tijdens de 24-uurs kun je Team Fram volgen via twitter @TeamFram
En wil je op de hoogte blijven van Nederlands zeilwedstrijden, zeilteams en clubregatta's? Volg dan Zeilers & Racers

Geen anticlimax

Het is grappig hoe de voorspellingen uiteen kunnen lopen. En dan heb ik het over de gratis versie van Windguru, de betaalde versie, Windfinder Pro en Pocket Grib (iPhone app), GFS en Superforecast. Maar hoewel de één het over windkracht zeven had en de ander over vijf was het wel duidelijk dat het zou gaan waaien.

Swiep of Fram
Deze week zou Ben Fram sturen en wilde Hennie met mij op zijn eigen boot stappen. Hij heeft dit jaar nog maar één keer met Swiep in de WAC gevaren en dan is de WAC relatief duur. Maar de voornaamste reden is om te zien hoe Swiep presteert ten opzichte van andere schepen. Even voor de duidelijkheid; Swiep heeft een 120+ rating.

Als ik in de haven kom waait het lekker, maar zeker geen 25-30 knopen. Zeventien schat ik. Bij de frietcaravan worden grappen gemaakt over stormzeiltjes. Wat is dat trouwens een uitkomst als je niet elke keer 18 euro op tafel wilt leggen! Logischerwijs staat de halve WAC ‘even snel’ een vette hap naar binnen te werken. Ik overleg met Hennie of we op de Swiep stappen of dat het toch Fram wordt. De keuze valt op Fram omdat we Swiep juist bij lichter weer willen testen en dit windje een echt Fram windje is.

Zeilplan
Over de mail en whatsapp wordt niet alleen de windkracht besproken maar ook het zeilplan. Kleine gen en 1 rif wordt er geopperd, maar aangezien een Friendship 28 standaard ondertuigd is, lijkt me een vol grootzeil beter. Voor de zekerheid zoek ik in deze blog naar die keer dat we windkracht zes hadden en line honours. Zelfs toen hadden we geen rif. Dus vanavond ook niet.

Start
We tuigen de boot op en Rob en ik hijsen de kleine genua iets te hard omhoog. De geleider schiet bovenin over het profiel en zit klem. Ik kan voor de derde keer dit seizoen de mast in. Onderweg beuk ik nog met mijn ribbenkast tegen de mast. Net niet gekneusd, maar een week later voelt lachen, hoesten, tillen en buigen nog steeds niet fijn. Buiten op het meer is het een echt zeilwindje. We maken de gebruikelijke oefenslagen en beginnen te timen. We starten matig en krijgen veel vuile wind. Nog voor de 60 ton liggen we twee na laatste.

Dramatische ronding
De 60 ton rond ik tactisch helemaal verkeerd waardoor we op het volgende rak weer aan de lijzijde liggen. We maken een extra slag om aan de hoge kant van het veld te komen. Altijd spannend want wanneer je overstag gaat (en de rest rechtdoor blijft gaan) loop je nog sneller achterop. De vraag is of het waard is. Na 40 meter tacken we weer en liggen we op koers. De vrije wind wappert door de haren.

Elk pondje in de zeereling
We zijn dit keer met vijf man aan boord. U weet wel, die lange jongens die allemaal goed zijn voor zo’n 95 kg (en dan heb ik het naar beneden afgerond). Maar dit keer is de ballast zeer welkom. Rob en Rene zitten als professionele ‘hikers’ continue in de zeereling. Terwijl Hennie, Ben en ik blijven ‘pushen’. We halen al snel de Vega en de Gibsy in. In de eerste rakken tussen de D, B en C-boei lijken we nog niet helemaal wakker. ‘We zaten nog niet lekker in de wedstrijd.’, zou de Eredivisie speler zeggen. Op de voordewindse rakken willen zowel de Clara als de Climax ons inhalen, maar wij loeven ze eruit. Dan maakt de stuurvrouw van de Climax een stuurfout en moeten we uitwijken terwijl we boord aan boord zijn en wij aan de hoge kant zitten. De Clara profiteert en vaart ons voorbij. We maken geen protest, maar op een Hooikist Race moet je zoiets niet doen. Nu we het toch over de Hooikist Race hebben, heb jij je al ingeschreven?

Racen
Geërgerd stuur ik en trimmen de mannen de boot weer naar de bovenboei. We zijn nu extra gefocust en lopen hard. Bij de bovenboei liggen we voor de Climax en ligt de Clara tientallen meters achter ons. De Morning Cloud en de Knoet liggen enkele scheepslengtes voor ons, een ronde verder liggen zij weer net achter ons.

De Clara in ons kielzog.

Knoethard achter ons langs.

De Morning Cloud op onze hielen met daarachter de Knoet. De Climax in de verte.

We halen de Saffier van Eric nog in. Vlak voor de bovenwindse boei liggen wij over stuur en kondigt een nieuw drama zich aan in de vorm van de Climax over bak. We moeten voorrang geven, maar varen toch iets lager. Ik stuur Fram bijna tegen de wind in. De Climax vaart door en gaat over de layline heen. ‘Hij drukt ons eruit’, vliegt door mijn gedachten. ‘G0#@$%%@!’, vliegt over dek. Ik moet overstag en de Morning Cloud hijgt weer in onze nek.

Finish
Na een uur en driekwartier knallen we door de finishlijn. Wat een lekkere wedstrijd. Achteraf hebben we de slechte start en de slechte boeironding nog redelijk goed gemaakt. Vlak na de eerste boeironding lagen we 12e om uiteindelijke als zesde over de finish te gaan. Een behoorlijke inhaalslag. Ook de Climax laten we op handicap achter ons. Daarmee was de zeventiende wedstrijd allesbehalve een anticlimax.

Crew: Rob, Rene, Hennie, Ben en Floris
Finish: 9e van de 13
Baan: 4 (Noordoost lang)
Wind: NO 20kn

Onze wedstrijden van juli

Het is al een tijdje stil op de blog van Fram. Dat heeft alles te maken met vakanties, drukte op het werk en voorbereidingen voor de 24 uurs en Hooikistrace. Maar laat ik toch even een indruk geven van wat er de laatste maand heeft afgespeeld aan boord van Team Fram.

Woensdagavond 3 juli
De wedstrijd van woensdag 3 juli was een topwedstrijd. De matige 7 knopen wind uit westelijke richting wordt ruimschoots gecompenseerd door de super crew. Lodewijk kwam weer eens aan boord na de Eenzame Noordrace en nam het roer. Rob kreeg nog een beetje bowman training van mij en Hennie had de touwtjes in handen. We focuste op de start. Die was al een paar keer niet goed gegaan. We timen, maken een oefen-run en timen opnieuw. Uiteindelijk starten we erg goed en liggen meteen in de kopgroep.

We varen lekker voor de spi maar lopen niet zoals voorgaande jaren iedereen voorbij. Op het kruisrak laat Lodewijk zien dat hij toch wel de beste stuurman uit onze poule is. Strak stuurt hij de boot naar de bovenboei. Met Team Windrose in ons kielzog zetten we alles op alles om ze voor te blijven. Het lukt en we gaan als achtste over de streep. Niet slecht voor ons doen, maar goed, na handicap worden we toch weer 14e van 17. ‘

Ondanks de handicap domper ben ik erg blij dat we zo goed en lekker gezeild hebben. We kunnen niet direct iets aanwijzen dat beter had gekund. Toegegeven, we kunnen als zeilers altijd verbeteren, maar met de kennis die we hebben en het materiaal dat ons ter beschikking staat, hebben we een bijzonder goede race gevaren.

Woensdagavond 10 juli
De weken erna schippert Ben omdat ik op vakantie ben. En het wordt ook af en toe echt schipperen. Zeker als Hennie ook niet aanwezig is. Gelukkig neemt atoomklok Paul voor ons waar. Zijn aanwezigheid staat garant voor een goede start. En dat bleek ook tijdens de WAC van 10 juli. Helaas is Paul die wedstrijd niet de enige opstapper. ‘Overmoed’ zat als een illegale verstekeling in de spi tas. En op het eerste spirak kwam hij als een duveltje uit een doosje tevoorschijn.

Alleen de Spoom durfde het aan om te gaan spinnakeren in deze wind. Alleen de Spoom en Fram dus. Dat pakte niet goed uit. Het agressieve varen werd afgestraft en Fram viel ver terug om uiteindelijk als laatste te eindigen.

Woensdagavond 17 juli
De wedstrijd daarop was Hennie er weer bij en bestond de crew verder uit Ben,

Rene en Rob. Terwijl ik in het Franse Ile de Re aan een glaasje port zit, krijg ik een foto van de voordekker waar duidelijk te zien is dat ze voor de Windrose liggen. Dat is niet verkeerd. Helaas is het daarna stil op de Team Fram Whatsapp en blijft het ook stil tot ik schoorvoetend naar een uitslag vraag. Iets met ‘taken opnieuw verdelen’, ‘Hennie had handen vol’, ‘beetje inkomen’.





Woensdagavond 24 juli
Fram doet niet mee. Ben is lekker een paar dagen aan het toeren met vrienden. En ook dat kan prima met onze snelle performance racer! Intussen zit ik op Ile de Ré. Een eiland dat door een twee kilometerlange brug verbonden is met de Franse zeilhoofdstad La Rochelle. In de pittoreske haventjes vergaap ik me aan de racers, grote (doorgaans buitenlandse) zeiljachten en wonderlijke kleine Franse weekendzeilers. Maar ook buiten de haven liggen soms de meest stoere en snelle boten letterlijk voor het grijpen. Want als het eb is en ik met mijn kinderen meneer Krab ga zoeken, blijf ik toch even stilstaan bij een snel, J80-ogend schip dat op een oor aan de mooring ligt.

Zeilverslaving
Hoewel ik op vakantie ben, word ik onrustig. Door al die leuke bootjes om me heen en die geweldige zeilwateren laait de zeilverslaving in alle hevigheid op. Cold turkey besluit ik een boot te huren. Het wordt een F1 catamaran. Mijn eerste keer op een multihull! Helaas is de wind matig. Maar dit shot heb ik nodig. En met de schoot in de hand en oog in het zeil word ik weer rustig.

Het cat zeilen gaat me prima af. Het trimmen wordt direct beloond of afgestraft. Ook de overstag manoeuvre vraagt om aandacht. De cat weegt zo’n 150 kg en ik 85 kg. Dus dat ligt snel stil in de wind. Als de wind na driekwartier wat aantrekt krijg ik dezelfde grijns als een maand daarvoor op de J-80 van Bernard. De F1 spuit vooruit. En terug naar de kust varend surf ik van de deining. Ik heb geen instrumenten om me heen, maar schat dat ik minimaal 12 knopen vaar. Wat is dit leuk! De grijns is niet van mijn giegel te slaan en met spierpijn in de wangen parkeer ik de catamaran op het strand. Ik ben high!

Natuurlijk was de GoPro ook mee op vakantie.

Woensdagavond 31 juli
De laatste wedstrijd was voor mij de eerste sinds 3 juli. Drie weken geen WAC is niet leuk kan ik nu vertellen. Rob, Rene en Hennie zijn mijn partners in crime. De voorspellingen zijn weer om te huilen: 4-5 knopen wind. De voorspelde windvlagen bieden nog hoop. Bij wijze van grapje stuur ik de jongens een filmpje over de Tour de France (de zeiltoer welteverstaan). Hierin moeten zeilers soms 3 kilo in 24 uur of minder afvallen om de volgende dag mee te mogen met de boot. Ach, kijk zelf maar, het is erg vermakelijk:



Als iedereen aan boord is tuigen we de boot op. Het valt me op dat er niets gezegd of uitgelegd hoeft te worden. Iedereen doet zijn ‘ding’ en binnen no-time varen we uit. Eenmaal buiten staart het Gooimeer ons strak en levenloos in de ogen.

Penalty
Op het tweede rak zien we wind, maar verder is het kansloos met de ‘k’ van ‘Komt niet goed’. We starten wel, maar zijn stuurloos. We dobberen aan de lage kant van de startlijn. Onder mij komt de Vega aan. Hij vaart naar schatting 0,00138 knoop sneller en heeft voorrang. Ik wil wel uitwijken, maar ben stuurloos. Ik heb geen snelheid, sterker nog ik lig stil. De Vega wijkt niet uit en perst zichzelf tussen onze lijzijde en de benedenboei. Met een oorverdovende stilte ‘kust’ hij Fram om vervolgens daarna de startboei te raken. We houden hem af en tegelijkertijd vangt onze spi een zuchtje wind. We komen los en varen met 0.6 knoop verder. Er wordt gemopperd door de mannen van de Vega maar ik hoor geen protest. Totdat Dingeman van de Clara zich opwerpt tot Umpire en ons de eerste penalty van het seizoen geeft. We moeten twee strafrondjes varen. Shit!

De Vega heeft geen aanvaring voorkomen maar kon wél sturen. Hij koos ervoor om toch door te varen op Fram en de boei, terwijl hij de startboei ook aan de lage zijde had kunnen passeren om vervolgens weliswaar de startlijn te missen, maar daarmee wel een aanvaring te voorkomen en de boei te omzeilen. Waar blijft zijn straf?

We dobberen door en zowel de wind op het tweede rak als de voorspelde windvlagen zijn weg. Na 70 minuten varen zijn we ongeveer 0,6 mijl verder. Als je niet weet hoeveel dat is; als je nodig moet plassen, pis je verder. Hoewel het startschip o.l.v. de Comodo de baan perfect heeft ingekort zit het er voor ons niet in. We liggen twee na laatste (op handicap laatste) en moeten nog twee strafrondjes. Dat zou met deze wind waarschijnlijk 14 minuten duren.

Waanbeelden
Doordat alles zo traag gaat verdwaal ik in gedachten en lijk ik te dromen. Ik lig op een operatiekamer. Om me heen staan drie chirurgen in zeilpakken. Eén chirurg wenkt naar een koeltas vol bier. De andere mompelt iets over een bus Pringles. De derde zegt niets, maar tuurt in de verte. De stilte wordt verbroken door het ECG. Een lange pieptoon kondigt het einde aan. Verschrikt kijk ik naar de derde chirurg. Hij zegt nog steeds niets, maar geeft met een knikje aan dat het goed is. De piep duurt voort als plotseling de hele O.K. begint te trillen. Ik word wakker. De dertig jaar oude diesel komt tot leven en kondigt het einde van de race aan. Het is genoeg geweest. Het was mooi zo. Verlost van de pijn begint onze reis naar een veilige haven.

Volkomen tegen ons zeilethos in geven we op. Of, zoals Hennie het zei, we gaan werken aan crewhappiness. En inderdaad, het werd een stuk gezelliger in de box. Biertjes, muziek, chips, vakantieverhalen en auto’s in de vorm van een kroket maakte de crew happy.

Om half tien gaat iedereen naar huis, maar ik moet nog even mijn collega wedstrijdcommissieleden spreken over de Hooikistrace. Ja ik schreef het al in het begin, maar daar ben ik ook erg druk mee geweest. 'Wat dan?', vraagt u zich af. Nou, google gewoon even ‘Hooikistrace 2013’. Dan ziet u dat mijn persbericht en plaatjes het hebben gehaald tot de meest prominente zeilspots van het internet. En als u dan toch online bent, schrijf u dan meteen even in voor de Hooikistrace. Want het belooft dit jaar groter te worden dan ooit te voren! http://www.rzvnaarden.nl/wedstrijdzeilen/hooikist-race/

-Team Fram-
Crew: Paul, Lodewijk, Rene, Rob, Hennie, Ben en Floris