Wier, wat, waar

In de vijfde woensdagavond wedstrijd van 2011 maakte een nieuw bemanningslid zijn entree. Voor de reclamejongens (en meisjes) onder ons een oude bekende, want niet alleen weet hij aardig de weg op jachten, maar hij kan ook goed overweg met de knoppen in de geluidsstudio van SoundCircus. Zijn naam: Feike.

Maar kan ‘ie ook schaatsen?
Tja en met zo’n naam verwacht je eigenlijk al dat die persoon kan zeilen (en schaatsen). Van dat schaatsen weet ik niet, maar zeilen gaat ‘m goed af. Niet zo gek als je ouders al jaren een zeiljacht hebben en nu met een dikke Catalina 38 in Lelystad liggen. Voor deze wedstrijd mocht Feike de grootzeil trim doen. Hennie weer aan de lieren en spi, en Ben het roer.

Roald Dahl
Rene kon er op het laatste moment toch bij zijn, dus waren we met z’n vijven. En dat was wel nodig want met windkracht twee kun je nooit genoeg gewicht aan boord hebben. Hierbij moet ik vertellen dat ik met mijn 87 kilo nèt niet de lichtste ben (en met mijn 192 ben ik nèt niet de kleinste). De komst van Feike veranderde daar niks aan. We lijken wel een schip uit een of ander ongeschreven boek van Roald Dahl: de vriendelijke reuze Vikingen.

Start
Goed, terug naar de wedstrijd. We starten waanzinnig goed. Misschien wel iets te goed, want volgens mij waren we al een halve meter over de startlijn (niet verder vertellen). Hoewel we als een van de beste starten, worden we direct ingehaald aan alle kanten. We snappen er niks van.

Wie A zegt…
Als we naar de A boei varen komen we er halverwege achter dat die niet in de hoek ligt bij Almere Haven. Shit! Dat is de B boei. Het voordeel is dat we nu moeten afvallen voor de echte A boei en de spinaker kunnen hijsen. Na de ronding van de A boei zien we al de eerste schepen terugdeinzen om het wier onder de kiel en het roer te krijgen. Ik kijk naar ons eigen kielzog en constateer dat wij ook een kleine 5 kilo visvoer meesleuren. Dit kost je al gauw een dikke knoop.



Das ist mein selftailing lier
De rest van de wedstrijd varen we foutloos, maar traag. Het lukt ons niet om het wier eraf te krijgen en we zien lijdzaam toe hoe we slechts 3.7 knoop varen op de spi. De sfeer leidt er niet onder. Het is gezelliger dan ooit en met het warme zonnetje is het absoluut geen straf om de wedstrijd uit te zeilen. We bespreken de volgende stappen in hardware en ik droom weg bij het beeld van mooie selftailing lieren en aparte lieren voor de spi. Rene merkt nuchter op dat onze Duitse buurman in de haven (die er overigens nooit is) selftailing lieren heeft. En vervolgt te zeggen: “En hebben die Duitsers niet nog iets goed te maken?”

Rolex
Aan boord werd veel gelult en gegrapt. Vooral over mijn vermaarde ‘geoliede machine’. Maar ondanks de grapjes waren er genoeg momenten in de wedstrijd dat de crew schakelde als het polsbandje van een gouden Rolex; soepeltjes en fijn.

Nieuw talent
Terug in de haven is er een gezellige after sail. Feike zeilt en drinkt mee alsof hij dit al jaren doet. Geruisloos in de groep geslopen om er hopelijk nog lang te blijven. Want met Feike hebben we weer een nieuw talentje aan onze crew kunnen voegen.

Uitslag
Dan nog even de uitslag. Inmiddels weten we dat als we niet heel erg ver voor de rest uitvaren, we sowieso niet in het linkerrijtje eindigen. En dit keer voeren we ergens in het middenveld. ‘Een laatste plek zal het worden.’ Er was voor ons dus geen reden om de gezelligheid aan boord te onderbreken om nog te horen hoe slecht wij waren geëindigd. Het was dus toch nog een kleine verrassing toen ik de volgende dag de uitslag las.

Crew: Feike, Hennie, Rene, Ben & Floris
Wind: 7-11 knopen (ZO)
Baan: 9
Finish: 13e (van de 15)