Eem Delta Race: de race van de knopen

Met de teleurstellende uitslag van afgelopen woensdag nog vers in het geheugen was het tijd om vooruit te kijken. Want zaterdag stond in het teken van de Eem Delta Race. Een leuke race, bestaande uit twee runs. Vooral leuk omdat er gestart werd met een professioneel startschip en bijbehorende etiquette, én de baan bestond slechts uit een up- en downwind rak met benedenwinds een gate. Dat betekent kruisen en spinakeren.

Crew
Hoewel de crew compleet was, heb ik toch Frank op het laatste moment aan onze selectie toegevoegd. Een voordekker, die veel ervaring opdeed op de Swan 38 van zijn schoonvader. Daarmee bestond de crew wederom uit vijf man; Hennie, Paul, Frank, Ben en ik.


Windguru
Windguru voorspelde een matig drie beaufort oplopend naar vier. Maar toen wij naar buiten voeren was het al een dikke drie, zoniet een magere vier. Gelukkig genoeg man aan boord, zodat we ook een paar man in de zeereling zouden kunnen zetten. En dat bleek nodig. Want windguru zat er weer iets naast. De wind trok aan en in de middag sloeg de wind met 20 knopen het schuim van de koppen.

Topklasse
We waren ingedeeld in de eerste klasse. Een eer, maar tegelijkertijd een last. Want nu moesten we ons meten met de J-80’s, X’en en FF’s. Allen snelle boten die na onze matige start vrij snel bij ons weg waren. Daar lagen we weer op die vertrouwde plek achter in het veld, strijdend tegen de elementen van de natuur en soms onszelf.

Anything that can go wrong, will go wrong
Hoewel dit een race is, zagen wij het meer als een oefening. De instelling aan boord was dan ook genieten van het prachtige zeilweer en kijken hoe ver we kunnen komen. Dat eerste is helemaal gelukt, het tweede iets minder. Want bij de bovenwindse boei aangekomen ving Murphy’s law aan.

Knoop 1
Na de boeironding begon het downwind rak. De spinaker kwam mooi uit de zak. Nu kon de genua worden ingerold. Maar na drie slagen zat deze muurvast. Na een korte inspectie bleek de spinakerval om de voorstag (rolreef) gewikkeld. De spinaker klapperde ongeduldig achter de genua, wachtend op wind, wachtend tot de genua zou worden ingerold. Een man de mast in was geen optie. Daarvoor is het rak te kort en de wind net iets te hard. Dan maar de genua strijken. Een lastig klusje aangezien het zeil uit het profiel moet en er ook weer in. Dat gaat een stuk minder snel dan leuvers.

Knoop 2
Terwijl Frank onze voordekker de genua naar beneden trok, ontstond er een nieuw probleem. Op miraculeuze wijze was de val dusdaning in de knoop geraakt dat we hier minstens vijf minuten mee bezig waren. Intussen kwam de gate maar dichterbij.

Knoop drie
Uiteindelijk de genua naar beneden, het hele zaakje goed nakijken. Spi strijken, genua weer hijsen en gáán. Maar natuurlijk deed zich alweer het volgende probleem voor. De genua bleek ook onderaan de voorstag niet goed te zitten. Inmiddels waren we weer aan het kruisen en begon de volgende noodoperatie. De race was allang geen race meer. Het werd nu een oefening ‘Creative Problem Solving’. De uitdaging was om door te varen en zo min mogelijk tijd te verliezen. Dus de genua los op de punt, een slag terugdraaien en weer vast, terwijl we aan de wind doorjakkeren op het grootzeil. Ik kan u vertellen dat zoiets zich makkelijker laat beschrijven. Desalniettemin lukte het Frank en ondergetekende om de harp los te draaien (niet te verliezen) de genua om de rolreef te draaien (zonder dat deze omhoog zou schieten) en alles weer vast te zetten. En dat terwijl Fram zich als een rugbyspeler door de defensieve golven beukt. Heerlijk!

Vlekkeloos
Hoewel hierna nog veel fout ging: spischoten die onder de zeereling door gingen, een te late start, nogmaals een spischoot die onder de zeereling door ging, een spischoot die zichzelf in de karabijnhaak van de ophouder wist te klikken, een genuaschoot die bak bleef hangen na overstag waardoor we de boei raakten en een strafrondje moesten maken. Verder ging het redelijk vlekkeloos, maar u begrijpt dat er inmiddels niet veel meer op het spel stond.

Push the envelop
Desondanks bleven we alles uit de boot en de crew halen. Een goed voorbeeld is dat we toch de spi zijn blijven hijsen ondanks alle fouten en ondanks het feit dat de wind (eigenlijk) te krachtig werd. De spi hield het gelukkig en de boot en crew ook. En dat resulteerde in een nieuw snelheidsrecord: 7,8 knopen op de GPS (speed over ground!!!).

Aftersail
De Eem Delta Race was een mooie test voor de boot, spi en crew. We hebben tenslotte nog niet met deze wind gespinakerd. Iedereen heeft fouten gemaakt en iedereen heeft ervan geleerd. En met het snelheidsrecord op zak vlogen we terug naar de haven. Glunderend en vol mooie verhalen werd er nog even nagepraat met natuurlijk een biertje en een schippersbitter. Marijke, Violet en de kids kwamen ook nog even aan boord alsmede Bert Piels. Een gezellige aftersail van een gedenkwaardige race.

Uitslag
Hoewel wij alle hoop op een redelijke eindnotering hadden opgegeven - zeker nu we in de snelle klasse meevoeren en helemaal na alle blunders en pech – was het een aangename verrassing dat we toch nog een na laatste werden.


Crew: Hennie, Paul, Frank, Ben & Floris
Wind: 15-25 knopen (NW)
Finish: 8e (van de 9)