Voor de derde race van het seizoen was de windvoorspelling ronduit matig. Gelukkig zat Windguru er goed naast en werd het toch nog een kleine drie beaufort. Genoeg om lekker door te varen, zeker met de spinaker op.
Vijf man sterk
Voor het eerst in de geschiedenis van Team Fram voeren we met een vijftallige bemanning. Paul werd op het laatste moment aan de selectie toegevoegd omdat hij ook a.s. zaterdag mee racet tijdens de Eem Delta Race. Met Rene op het voordek, Hennie aan de lieren, Paul aan het grootzeil en Ben aan het roer leek het voor mij een rustig avondje te worden. Maar schijn bedriegt.
De start
Met een briesje uit noordwestelijke richting begonnen we halfwinds aan het eerste rak. De spi lag klaar op het voordek, maar zouden we ‘m wel kunnen gebruiken? We zijn nog niet heel ervaren en ik had geen idee of wij wel zover zouden kunnen ‘reachen’. Na een redelijke start toch maar de spinaker gehesen. Aanvankelijk sputterde het gekleurde zeil tegen en duurde het even voor die 60 m2 gehoorzaamde. Maar na enkele scheepslengtes stond de krachtpatser weer met gespannen spieren.
De handicap is een handicap
We liepen gelijk met het veld naar de eerste boei en verzuimden dus om een gat te slaan. Op handicap gaan we het niet winnen, die is inmiddels gekelderd naar 99.1. Op papier zijn we dus de snelste boot uit onze klasse en moeten veruit als eerste over de streep willen we ook met de gecorrigeerde tijd zicht houden op een podiumplaats.
'Hennie verdedigt onze positie met hand en tand.'
Het mooiste rak
Op de kruisrakken liepen we ook niet echt uit. Sterker nog, de Vindö’s kwamen ons voorbij. Gelukkig was het een-na-laatste rak weer een spinakerrak. Rene deed zijn werk als voordekker uitmuntend. Hoewel Hennie hem af en toe in verwarring bracht door hard ‘harp’ te bulderen, liep eigenlijk alles voor de mast gesmeerd. Paul was druk bezig met zijn tosti’s. Niet echt natuurlijk, maar de meest bijzondere creaties kwamen voorbij. Intussen maakte ik me, samen met Rene, op voor het laatste spinakerrak; de spinakertas aan de goede kant, boom klaarleggen, schoten en val vast én... boei ronden! We waren nog niet uit de ronding of de spinaker werd met grote slagen de lucht in gehesen. Dit keer stond ie meteen rondborstig vooruit.
Toenadering
We liepen lekker en Fram zocht toenadering bij de koplopers. De dikke twee beaufort was hard genoeg om vaart te maken en zacht genoeg om fouten niet genadeloos af te straffen. De bovenwindse boei rondden wij op spectaculaire wijze. Eerlijk gezegd had ik niet door dat we zo dicht bij de boei waren en met nog een schip aan de buitenkant hadden we niet veel ruimte om te manoeuvreren.
Wat als…
Gelukkig ging alles snel, want als je hier te lang over nadenkt, dringen zich louter doemscenario’s op. Wat als we de spi niet op tijd om laag krijgen en de boot naast ons gaat ronden? Wat als de spi in de verstaging komt van de boot naast ons? Wat als Ben de boot draait terwijl de spi nog op staat?
Maar wat als het goed gaat? Want dat ging het. Dan rond je de boei alsof je dit al jaren doet op een Volvo Open 70 in de in-port races van de V.O.R.
Enkele meter voor de boei knipt Rene de loefspi los en gooi ik de spinaker val los. Tegelijkertijd trek ik de spi naar binnen en stuurt Ben de boot strak om de boei. Hennie trekt de genua aan tot de schoothoek bijna door het leioog gaat. Paul zet de giek in het midden en we stuiven weg. Gek genoeg moeten we de boei bakboord ronden waardoor we een lus varen en dwars door het vorige rak naar de finish gaan. Hierdoor moeten we en passent ook nog even overstag. Rene, die uitblinkende voordekker, heeft in die luttele seconden tussen spinaker strijken, boei ronden en overstag de boom tegen de mast bevestigd en het voordek vrijgemaakt om de grote genua van kant te kunnen wisselen. En natuurlijk kijken we erbij alsof het altijd zo gaat. 'Alles onder controle!' #player
Finish
Naar de finish varen we hoog aan de wind. Ben stuurt de boot op de tell tales van de genua en we varen 5.5 knopen. Rene ligt plat op het voordek en ook ik probeer ongewenste turbulentie te vermijden. Paul is inmiddels bij de tosti geitenkaas, met honing en ruccola aanbeland terwijl Hennie de genua nog even tot in de perfectie trimt. Niemand haalt ons nog in. En met een luid gejuich en applaus voor ons zelf varen we over de finish.
Het was een goede wedstrijd. We kwamen weliswaar laat opgang, maar hebben veel geleerd. Onder meer dat een crew van vijf helemaal niet gek is. Een vaste voordekker en vliegende keep tussen de kuip en het voordek lijkt af en toe essentieel.
Schippersbitter
Nadat alle zeilen netjes zijn opgeborgen opent Ben de bar. Wat zoveel betekent dat de koelbox met koude Heineken’s opengaat. Traditiegetrouw verschijnt ook het Schippersbitter ten tonele. We praten wat na en er wordt besloten dat het een prima race was. Rene zegt in zijn enthousiasme dat dit weleens ‘één van de betere’ wedstrijden kan zijn. Ik ben iets voorzichtiger want die handicap maakt veel kapot.
Uitslag
Helaas bleek dat ook zo. Team Fram eindigde na correctie op een 17e plaats van de 18. Een na laatste dus. En dat is ronduit slecht. Gelukkig stak de crew van Windrose ons een hart onder de riem. Een van de vaste bemanningsleden heeft zelf Friendship gevaren (een kleine dertig jaar geleden) en kan het niet aanzien dat onze handicap zo laag is en wij niet voorin varen. Binnenkort stapt hij een keer aan boord om een polshoogte te nemen en tips te geven. Desalniettemin heb ik gemengde gevoelens overgehouden aan de wedstrijd.
Crew: Hennie, Paul, René, Ben & Floris
Wind: 4-11 knopen (NWW)
Baan: 15
Finish: 17e (van de 18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten