Eenzame Noord Race 2014

‘Wanneer is de Eenzame Noord Race eigenlijk?’ ‘Zeven juni’, antwoord ik. Er valt een stilte aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een binnensmondse vloek. ‘Dan ben ik weg met mijn eigen boot’, constateert mijn vader enigszins teleurgesteld. Want ook dit jaar waren we voornemens deze race samen te varen in de dualhanded klasse.

Jammer voor Lodewijk, maar hierdoor kon ik wel mijn andere zeilmaatje gelukkig maken. Want Hennie leek het ook wel wat om die ENR te varen. Dus snel Hennie gebeld en ondanks alle wedstrijdjes en weekenden met vrienden varen, kreeg hij groen licht van het thuisfront om mee te gaan. Gelukkig, want het zou weer een mooie race worden. Dank je wel Karlieneke.

Het wordt de tweede keer dat ik de Eenzame Noord Race ga varen. Van oorsprong een vijftig mijls solo race, maar sinds het 25 jarig jubileum vorig jaar is er ook een dualhanded klasse. Het leuke van deze klasse is dat je de spi mag hijsen. Maar wat de Eenzame Noord Race nog leuker maakt is de helemaal niet zo eenzame avond vooraf. Vrijdagavond loopt de haven van WSV Almere Haven langzaam vol met deelnemers. Oude knarren, jonge vaders, maar allemaal fanatieke zeilers. En dat staat garant voor een avondje sterke verhalen, trimtips en hilarische anekdotes. En dat begon al toen de steak werd geserveerd, tot een uurtje of één. Hierdoor was ik nog steeds in lichtelijk beschonken toestand toen om 04.00u de wekker ging. Ach, het leven van een zeiler gaat over golven, niet over rozen.

3 uur slaap...

We maken ons snel klaar en varen naar buiten. Het gevoel van de 24 uurs zeilrace bekruipt me. Het gevoel dat het water en de wereld eromheen even helemaal alleen van jou is. De maag die knort maar nog geen honger heeft. De ogen die het midden houden tussen wazig en branderig. Maar als de hemel de eerste zonnestralen ontvangt en de wind de geur van het water aan boord brengt, gaat het zeilershart sneller kloppen. Als het vijf minuten signaal klinkt wordt er  ook nog eens een fijne dosering adrenaline aan de mix gevoegd.

Start

We starten redelijk briljant. Wat zeg ik? We starten fucking briljant. Excusez le mot, maar het kon niet beter. Even twijfel ik of we niet te vroeg aankomen als we over bak naar de startboot varen. We komen zo dichtbij dat we ze horen aftellen. Tien, negen, acht… We zijn te vroeg… Of toch niet. En als ze verder tellen hoor ik nog net ‘één’ voordat ik de startlijn passeer. We starten redelijk voor de wind waardoor we meteen de spi zetten. Deze kan tot de IJM15 op het IJmeer blijven staan. Maar ondanks de spi lopen we niet hard uit.

Partner in crime Hennie Hoenselaar

Het rak naar Broekerhaven bij Enkhuizen is aan de wind. Maar op de een of andere manier loopt de boot niet. Wat we ook proberen. Veel boten komen over ons heen. En als we de boei bij Broekerhaven ergens tussen tien en half elf ronden denken we met een ruime wind terug te varen, maar het is bijna Cruijffiaans:  Heb je op de heenweg de wind tegen, dan heb je ‘m op de terug weg ook tegen. En dus komt de wind iets scherper dan halve wind binnen. Fanatiek als we zijn gooien we meteen de spi erop, maar die heeft er eigenlijk geen zin in. Hij sputtert, klappert en rukt aan de mast en spiboom, die gevaarlijk krom staat onder de spanning. En dan merk ik dat ik toch een klein trauma heb opgelopen van de gebroken mast van vorig jaar. Ik vind het ronduit spannend. Ik voel de druk op de schoten en zie het op de spiboom. Het vertrouwen in mijn boot heeft en flinke deuk opgelopen en zal weer moeten groeien. Een keertje zwaar weer helpt vaak het vertrouwen herstellen.

Hennie heeft hetzelfde en oppert om de genua uit te rollen om zo wat druk uit de spi te nemen. Het is een goed besluit en we stomen door met drie zeilen. We varen rondjes om de Knoet (met twee zeilen). Eerst halen we hem in, dan haalt hij ons in en wij weer hem. Ondanks dat de genua wat wind wegkaapt van de spi lopen we anderhalve knoop harder dan zonder spi. En als ik bedenk dat er een kleine 100 vierkante meter zeil opstaat, begin ik te grijnzen.

Hennie en ik varen lekker door. Er zijn gesprekken, er wordt gegrapt en er zijn stiltes. Aangename stiltes. Het voelt als de zaterdagmiddag voor de finish in Medemblik. We zijn toch best een beetje moe, maar je zit ook in zo’n lekkere zeilmodus.

Als de wind vlak voor de IJM15 ruimt kunnen we de spi niet meer varen en als de wind dan ook nog eens wegzakt naar 7 knopen is onze race voorbij. We lopen niet en moeten kruisend door de vaargeul en onder de Hollandse Brug door. Het is een mooie zaterdag dus heel varend Nederland komen we tegen in de vaargeul. En af en toe ook nog een verdwaalde binnenvaartschipper. Het maakt het kruisen een strategisch en lichtelijke suicidaal spelletje. Bij Muiderzand neemt de wind een pauze en zijn we verloren. Pas een half uur verder als we tussen de Hollandse Brug en de Schelp zijn is de wind er weer en is deze meer dan 90 graden gedraaid. Hierdoor kunnen we weer de spi zetten. Maar ook nu heeft hij er geen zin is. Het doek is te zwaar voor de 4 knopen wind en even spelen we met de gedachte om nu rechtsaf te slaan richting Jachthaven Naarden. Heel even maar.

Bouwe Bekking

We dobberen verder en bereiken na 10 uur 54 minuten en 35 seconden de finish. We zijn moe en voelen ons een beetje zoals Bouwe Bekking tijdens de Vuurschepen Race. Hij voer met Team Brunel eenzaam voorop totdat vlak voor de Engelse kust de wind helemaal wegviel en de rest van de vloot (met wind) weer aansluiting vond. Hij verloor op handicap van de amateurs (hoewel ik een Sydney GTS 43 met Erik van Vuuren aan boord eigenlijk geen amateur wil noemen). Wij hadden het andersom. De snelle boten genoten langer van een gunstigere windrichting, maar nog belangrijker, van een gunstigere windkracht. Hierdoor vaar je een hele andere race. Maar het kan altijd nog erger. Een stuk of acht boten heeft de finish niet binnen de gestelde twaalf uur kunnen bereiken en kregen na vijftig mijl een DNF.

Clean Sweep

De uitslag verbaast mij dan ook niet. We zijn 12^e van de 19 in onze klasse. Overall worden we 21^e van de 40. Niet bijzonder. Wat wel bijzonder is, is dat ‘wij’, Roei en Zeilverening Naarden, het hele podium bezetten in de solo klasse. Een clean sweep! Een mooi bewijs van het niveau binnen onze vereniging met in de hoofdrol Eric Zuidmeer (Saffier 26) op 1, Jan Hesselink (Spaekhugger) op 2 en Sjoerd van Wayenburg (X79) op 3. Complimenten aan deze heren!  

Hoogtepunt

Ondanks een tegenvallend resultaat was de ENR 2014 weer een hoogtepunt op onze wedstrijdkalender. Het was onwijs gezellig met Hennie, maar ook de avond vooraf met Sjoerd, Jan, Mike, Eric en Frans was gezellig. Misschien iets te gezellig. Volgend jaar zijn we er weer bij. Alleen weten we nog niet of we alleen meedoen met het walprogramma of dat we ook meedoen met de race! ;-)