De laatste WAC was een feelgood film

De voorbereidingen voor de laatste woensdagavondwedstrijd van het seizoen begonnen al vroeg die dag. ’s Ochtends kwam Aat Kool van Hagoort Sails langs om onze Genua 1 te bekijken. Wij vinden deze niet goed gesneden en vinden dat hij het zeil moet aanpassen. Om wat meer gewicht in de schaal te leggen, had Ben gevraagd of Wim Nierman bij dit gesprek aanwezig wilde zijn. En dan moet u weten dat ze om 08.30u hadden afgesproken bij Fram. Wim maakte er geen probleem van en had zelfs wat huiswerk gedaan. Onlangs heeft hij als gastschipper aan den lijve kunnen ondervinden waar het probleem ligt van onze grote genua. Aat kon mede hierdoor niet anders dan toegeven en hand in eigen boezem steken.

De voorspellingen
De hele week schreven de windsites over een lekkere wind uit westelijke richting. Zou mijn wens dan eindelijk uitkomen en zouden wij de westelijke baan krijgen met een lekker lang spinnakerrak en terugkruisen naar de finish? Helaas, op de dag zelf bleek de wind uit ZW-richting te komen. Jammer, maar het is niet anders.

Een goede start
We maakten ons klaar voor de laatste race. De voorspelling was vier bft met vlagen zes. Uit alle hoeken kregen we succes toegewenst. Wim drukte ons op het hart dat we deze keer ‘echt goed’ moesten starten. ‘Dan maar te vroeg over de lijn’ had hij gezegd. En hij heeft gelijk. Gelukkig was Paul, onze levende atoomklok mee. Hij zou ons naar de startlijn loodsen.

Oefenrondje
We waren als eerste buiten en konden gaan focussen op de windkracht en richting. De spinnaker lag klaar, maar het was aan de crew om groen licht te geven voor het gebruik ervan. Ik wilde na de wedstrijd van 10 augustus niet nog een keer iedereen in mijn enthousiasme meeslepen. Gelukkig wilde iedereen het grote geelblauwe zeildoek hijsen. In ons eerste proefrondje viel meteen op dat we de giek op het spinnakerrak over beide boegen konden zetten. Dat is gek? Zou het dan toch een westen wind zijn?

Disneyfilm
We varen naar het startschip, benieuwd naar de baan. ‘Baan 13’, leest Hennie. ‘Hé, dat is niet de ZW baan, maar ook niet de lange West baan?’, merk ik op. Ik sprint van de trap (drie treden) en ren naar de kaartentafel (1 stap) in de kajuit op zoek naar de kaart van Baan 13. Alles ligt door elkaar en de helft ligt op de grond. Tussen de wedstrijdreglementen, startnummers en andere kaarten vind ik de kaart van Baan 13. Al het geluid om mij heen lijkt te verstommen en een Disney-film begint af te spelen. Zo’n film waarin alles tegenzit en waar, op het einde, tóch alles goed komt. Het type film dat het rond kerst goed doet.


Baan 13
Baan 13 is de korte baan voor Westenwind; een dikke twee mijl spinnakeren en daarna anderhalve mijl terugkruisen. Eindelijk een normaal spinnakerrak en niet van die benauwde 0,6 mijls Optimistrakjes. Uitgerekend de laatste woensdagavond van het seizoen krijgen wij de baan die we al zolang wensten. Zoals ik al zei zitten we in een echte feelgood film. Alles leek nu te kloppen; een lekker windje, lange rakken, complete crew en een boot in concoursstaat.

Start
De start was fenomenaal, met dank aan Paul. Als eerste over de startlijn sturen we de boot naar de kruisboei, waarna het spinnakerrak kan beginnen. We gaan als zesde om de boei maar als onze spi staat zijn we niet meer te houden. We halen direct een aantal schepen in en vormen samen met de Job en de Spoom de kopgroep. De rest volgt ons op gepaste afstand. Zelfs de snelle J-80s blijven op afstand. En terecht, we varen lekker en zijn in ons element.

Terugkruisen
Bij de bovenboei nemen we geen enkel risico; we halen de spi niet op de boei naar binnen, maar enkele scheeplengtes ervoor. De wind rukt af en toe hard aan de mast en we willen niets verkloten. We draaien om de boei en het lange kruisrak naar de finish begint. De Job, Team Windrose, Spoom en Team Fram zijn nu in een hevige strijd verwikkeld. Ook al moet ik ver voor ze eindigen om eerste te worden, ik wil sowieso first over line!

Ramkoers
Meerdere keren lig ik met de Windrose en Job op ramkoers in het kruisrak. Als ik over bakboord vaar en de Windrose op ramkoers lijkt te liggen, maak ik een beginnersfout. Omdat ik voorrang heb, zoek ik de confrontatie op, maar ga te scherp varen en verlies snelheid. De Windrose gaat net voorlangs en Wim grijnst even achterom. Ik tack net iets later zodat ik aan zijn hoge kant zit en maan de crew om alles op alles te zetten om de Windrose nog voor de finish te passeren.

Finish
We lopen langzaam in op de Windrose, Job en Spoom, maar de finish komt met rasse schreden dichterbij en het lukt ons niet meer om ze te passeren. Wim stuurt de Windrose nog iets naar de hoge boei, waardoor ik wel onder hem door zou moeten, maar zover komt het niet. De laatste slag is tekort om ze nog in te halen.

Complimenten
We liggen nog niet vast in de box als Wim met uitgestoken hand ons complimenteert met deze goede race. Ook in het clubhuis krijgen we van alle kanten schouderklopjes over onze ‘epic’ wedstrijd. Sander Kreukniet complimenteert ons en twijfelt of we niet op handicap sneller zijn dan zijn Roxane. Ook Bert geeft ons alle eer. Ja, we zitten nog steeds in die feelgood film.



Dank
De laatste woensdagavondwedstrijd van 2011 was een prachtig slotakkoord. Een geweldige wedstrijd waarbij de ogenschijnlijke paradoxale woorden ‘hoopgevend’ en ‘toonaangevend’ nog na ebben. 2011 Was hét seizoen waarin we zouden investeren in een goede crew en – en passent - hopelijk een redelijk resultaat zouden neerzetten. Dat eerste is goed gelukt met grote dank aan Paul, Rene en Hennie, die vrijwel alle woensdagavonden reserveerden voor deze competitie. Deze harde kern heeft veel gegeven voor Team Fram en zich enorm ontwikkeld. Het is bijna niet voor te stellen dat Rene begin dit seizoen nog nooit had gezeild. En vrijwel de gehele crew nog nooit had gespinnakerd. In de feelgood film zou nu de klassieke muziek aanzwellen. De vele tips en helpende handen mogen dan ook niet ongenoemd blijven. Daarom dank ik met een ferme, virtuele handdruk Sander Kreukniet, Wim Nierman, Bert Piels, Hans Vaders en Lodewijk Cornelissen – voor hun bijdrage om Team Fram sneller en beter te doen varen. Ook de Vereniging, en in het bijzonder de Wedstrijdcie, verdient een pluim. Want ook zij hebben een rol gespeeld in deze feelgood film.


Crew: Paul, Hennie, Rene, Floris & Ben
Wind: 12-20 knopen (WZW)
Baan: 13
Finish: 8e (van de 14)

NB1. Wil je weten wie er in het algemeen klassement in de top drie zijn geëindigd? Klik dan hier

NB2. We hebben nog één race in het verschiet, de Hooikistrace 2011. Doordat ik dit verslag zo laat schrijf, is die inmiddels ook al gevaren, maar daarover later meer. Een ding kan ik verklappen, dit jaar gingen de palingrokers er niet met de prijzen vandoor!

NB3. Wil je een leuke feelgood Disneyfilm over zeilen zien? Kijk dan deze eens: