De drie musketiers

De wedstrijd van 6 juni beloofde in alle opzichten een leuke race te worden. De harde kern was weer compleet. Want zowel Ben als Hennie waren de laatste drie wedstrijden afwezig. Hennie heeft wel nog even stage gelopen bij Team Windrose en, als het goed is, na afloop de fokkezak volgepist, zoals een oud-zeeverkenner betaamt. Geintje Bert! Ben was naar Engeland, mee op de Roxane en heeft geleerd dat je prima kunt spinakeren in smalle en bochtige Engelse vaargeulen.

Favoriete wind
De wind was ook zoals we ‘m graag zien een kleine vier afnemend naar een kleine twee uit onze favoriete richting: Zuid-West. In mijn analyse van de baan zag ik dat we meteen het tweede rak de spinaker op zouden kunnen gooien en dan afstand zouden kunnen nemen van de rest. Daarna een stuk of vijf up- en downwind rakken en hup aan het bier.

Taken
De taakverdeling was al gegeven en Ben en Hennie hadden extra vroeg in de haven afgesproken. Ja vergis u niet beste lezer, dit seizoen is er een hecht team ontstaan. Later zou zelfs blijken dat Team Fram louter bestaat uit heldhaftige strijders.

Voorbereiding
Terug naar de voorbereiding. Overdag zat ik tot over mijn oren in het werk, maar het vooruitzicht van ‘even uitwaaien op het Gooimeer’ was een grote wortel die me rechtstreeks naar het einde van de dag leidde. Totdat om 17.00 bleek dat de werkdag – gratis en voor niets - verlengd zou worden met vijf hele uren. Even Naarden bellen.

Slechtnieuwsgesprek
‘Ik heb slecht nieuws… Nee, ik moet overwerken… nee ik ben bang van niet… ja ik weet het… kort van te voren… nee, geen spinaker vanavond… nou succes dan maar… dankje.

Werk
De wedstrijd waar ik elke week weer naartoe leef kon helaas niet een avondje opgeschoven worden. Vette pech. Vier keer vloeken en mijn marker demonstratief in de vensterbank gooien hielp niet. Pas toen het half acht was en ik wist dat het godsonmogelijk was om nog mee te varen, werd het rustig in mijn hoofd. Jammer genoeg kon Paul (ook harde kern) er deze week niet bij zijn. Dus moesten de jongens het met zijn drieën zien te rooien. Spinakeren wordt dan onmogelijk en met alleen je genua ben je kansloos.

3FM
Over de wedstrijd kan ik niet zoveel vertellen, ik was druk bezig met de nieuwe campagne voor 3FM. Ook leuk, maar liever niet op woensdagavond. Toen ik na afloop belde hoe het was gegaan kreeg ik zo’n inleiding die de weg plaveit voor teleurstellende berichten: “we hebben goed nieuws en slechts nieuws”. Doorgaans overheerst dan het slechte nieuws, maar tussen de regels door hoorde ik een ander bericht. Iets dat mij veel vrolijker maakte dan het ‘goede nieuws’.

Voor en na Windrose
Voor de volledigheid van het verhaal eerst maar even het goede nieuws: Team Fram was voor Team Windrose geëindigd. Aan de baldadige lach van Hennie kon ik het slechte nieuws wel raden: de Windrose ging als laatste over de streep. Dat betekent hoogstwaarschijnlijk dat Fram na handicap niet een-na-laatste, maar laatste zou worden. Maar nu het echte goede nieuws!

Even terug in de tijd
Dit jaar gebruiken voor het eerst de spinaker. Aan het begin van het seizoen was ik zo’n beetje de enige aan boord die een beetje wist hoe je met zo’n ding moet omgaan, met dank aan Bert Piels. Maar ook ik wist eigenlijk van geen wanten. Ach, in het land der blinden is eenoog koning. Nu, 12 wedstrijden later en zo’n 60 spinakerhoists verder, weten we meer. Maar nog steeds hebben we vier man nodig. En nog steeds is mijn rol binnen het spinakeren onmisbaar… dacht ik.

Helden
Want op het tweede rak hijsen de jongens (met z’n drieën!) heldhaftig de spinaker en zetten zij koers naar de eindoverwinning. Langzaam liepen ze in op de koploper. Terwijl Hennie aan de telefoon doorbromt, start een heroïsche film in mijn hoofd. Ik zie hoe Rene zich als een Ninja katachtig op het voordek beweegt en in één soepele beweging de boom aan de mast haakt en door de schoot steekt. Ik zie Hennie die met zijn brute kracht tientallen Newtons op de lieren loslaat. En Ben die geconcentreerd tuurt naar de boei, terwijl hij de concurrentie en de wind niet uit het oog verliest. Het is stil, iedereen weet wat ie moet doen. De spinaker schiet de lucht in, klappert en zegt nog even dat de loefschoot iets aan kan. Dan vult ‘ie zich met wind en spuit Fram vooruit: de drie musketiers in volle vaart.

Handen tekort
Hoewel het waarschijnlijk ongeveer zo ging, kwam er aan dit epos een abrupt einde bij het kruisrak. Pijnlijk werd duidelijk, dat vier man crew op deze korte rakken een vereiste is. Er was stomweg niet genoeg tijd om het voordek te ruimen, de boot aan de wind te trimmen en dan ook nog onderdeks de spinaker op te doeken. En als dan een boot uit de eerste klas (ik noem geen namen, laten we ‘m X noemen) je geen voorrang verleent, moet je concluderen dat dit ‘m niet gaat worden.

Finish
Het lukte Fram om voor de Windrose te finishen. Helaas was dat niet echt een prestatie van formaat, daar Team Windrose een allesbehalve perfecte wedstrijd zeilde. We willen per slot van rekening alleen van hen winnen als ze ook een beetje hun best doen ;-).

Garantie
Ondanks dat ik nog steeds baal dat ik er niet bij kon zijn en ik zeker weet dat er met vier man een goed resultaat was behaald, ben ik erg blij dat de crew het punt heeft bereikt waarop ik niet meer onmisbaar ben. Hoewel… De statistieken laten een ander beeld zien. Hieruit valt namelijk op te maken dat we gegarandeerd geen laatste worden als ik aan boord stap. Kunnen we daar uit concluderen dat de beste stuurlui aan wal staan?*

Crew: Rene, Hennie & Ben
Wind: 12-8 knopen (ZW)
Baan: 12
Finish: 11e (van de 11)

*Kudos voor Robbert