24 uurs Zeilrace from Floris Cornelissen on Vimeo.
maandag 29 juni 2009
Misschien moeten we de overloop gewoon in het midden zetten en domweg zeilen?!
Zoals gebruikelijk, hielden we in de aanloop naar de vierde wedstrijd Windguru vrijwel continu in de gaten. De guru beloofde genoeg wind; vier, afnemend naar drie. Het lijken de perfecte condities voor Fram te worden. Eenmaal op het open water is het eerder een kleine vijf beaufort en zijn we genoodzaakt het grootzeil te reven.
We zijn extra vroeg naar buiten gegaan om het zeil optimaal aan de wind aan te passen en een paar oefen slagen te maken voor de start. We hebben allang door dat een goede start het halve werk is. Hier en daar zien we ook een gereefd zeil, maar meer dan de helft vaart onder vol tuigage. Na helaas een matige start komen we toch goed mee met de vloot. Het eerste rak (kruisrak) gaat redelijk. Maar met de eerste ruimwindse koers verliezen we het weer. Na het derde rak besluiten we het rif er uit te halen. Langzaam lopen we weer in. De overloop en lei-ogen worden continu versteld. Over de perfecte stand wordt eveneens continu gediscussieerd en gefilosofeerd.
Jammer genoeg krijgen we Fram niet richting de 7 knopen. Hij blijft hangen bij de zes en vaart het grootste gedeelte ergens in de vijf. Dit tot grote frustratie van ondergetekende. Het leek wel of alle opgedane kennis over trimmen ons tegenwerkten. Misschien moeten we de overloop gewoon in het midden zetten en domweg zeilen?!
Richting de finish werd het weer spannend. In een kleine strijd met een waarschip lukte het ons hen voor te blijven. En met drie schepen achter ons wisten we vrijwel zeker dat we niet als laatste zouden eindigen. Terug in de haven moest ik er snel vandoor. De uitreiking ten spijt.
De volgende dag belde Ben mij om te vertellen dat we als negende van de twaalf zijn geëindigd. Een goed resultaat. Maar niets in vergelijking met de tussenstand in het klassement. Want diezelfde avond kreeg Ben per toeval de tussenstand onder ogen en zag dat Fram, van de 28 deelnemende schepen, de 15e plek bekleedde! Een echte middenmoter dus. Als we dit weten vast te houden, hebben we een prachtig resultaat behaald en zullen we de targets voor volgend jaar flink moeten opschroeven.
Floris
Crew: Ben, Wout en Floris.
Wind: 5-3 NO
Wedstrijdbaan: 04
Finish: 9e
We zijn extra vroeg naar buiten gegaan om het zeil optimaal aan de wind aan te passen en een paar oefen slagen te maken voor de start. We hebben allang door dat een goede start het halve werk is. Hier en daar zien we ook een gereefd zeil, maar meer dan de helft vaart onder vol tuigage. Na helaas een matige start komen we toch goed mee met de vloot. Het eerste rak (kruisrak) gaat redelijk. Maar met de eerste ruimwindse koers verliezen we het weer. Na het derde rak besluiten we het rif er uit te halen. Langzaam lopen we weer in. De overloop en lei-ogen worden continu versteld. Over de perfecte stand wordt eveneens continu gediscussieerd en gefilosofeerd.
Jammer genoeg krijgen we Fram niet richting de 7 knopen. Hij blijft hangen bij de zes en vaart het grootste gedeelte ergens in de vijf. Dit tot grote frustratie van ondergetekende. Het leek wel of alle opgedane kennis over trimmen ons tegenwerkten. Misschien moeten we de overloop gewoon in het midden zetten en domweg zeilen?!
Richting de finish werd het weer spannend. In een kleine strijd met een waarschip lukte het ons hen voor te blijven. En met drie schepen achter ons wisten we vrijwel zeker dat we niet als laatste zouden eindigen. Terug in de haven moest ik er snel vandoor. De uitreiking ten spijt.
De volgende dag belde Ben mij om te vertellen dat we als negende van de twaalf zijn geëindigd. Een goed resultaat. Maar niets in vergelijking met de tussenstand in het klassement. Want diezelfde avond kreeg Ben per toeval de tussenstand onder ogen en zag dat Fram, van de 28 deelnemende schepen, de 15e plek bekleedde! Een echte middenmoter dus. Als we dit weten vast te houden, hebben we een prachtig resultaat behaald en zullen we de targets voor volgend jaar flink moeten opschroeven.
Floris
Crew: Ben, Wout en Floris.
Wind: 5-3 NO
Wedstrijdbaan: 04
Finish: 9e
donderdag 18 juni 2009
Targets gehaald!
Met de derde race zijn de eerste stappen naar een wedstrijdboot een feit. Met wat hulp van Bert Piels (Team Windrose) en Richard Menting (Charine, Vindö 32), heeft Ben de lijnen van de overloop vervangen zodat onze belangrijkste trimmogelijkheid voor het grootzeil weer functioneel is. Fram was als een Ferrari gevangen in de derde versnelling, als Kitt zonder Turbo Boost, als de Tour de France zonder doping. Je begrijpt het, Fram was traag.
Met deze hernieuwde trimmogelijkheid moesten we toch wel meer snelheid kunnen maken en een plekje op de ranglijst kunnen veroveren! De overloop loopt geolied, nu de bemanning nog. Dit keer was Paul de derde man. Zijn zeilervaring kwam goed van pas en dat scheelde de nodige ad hoc scholing. Na onze nederlaag van vorige week waren we tenslotte nog meer gebrand op een goed resultaat (lees: niet als laatste eindigen).
Onze derde wedstrijd (inmiddels de negende WAC wedstrijd) was een schoolvoorbeeld van de doelstellingen voor dit jaar; ‘meedoen, lol maken en als het even kan niet als laatste eindigen’. Het goede nieuws is: De targets hebben we gehaald. Het slechte nieuws is: De targets hebben we gehaald.
Want ondanks het plezier aan boord en de een na laatste plaats, bleef er iets knagen. Een nieuw verlangen, gevoed door een gezonde instelling. De een na laatste plaats is niet genoeg. We willen we meer, willen we sneller en willen we hoger eindigen. Op naar de middenmoot!
Crew: Ben, Paul en Floris.
Wind: 2-3 ZZW
Wedstrijdbaan: 11
Finish: 16e
Met deze hernieuwde trimmogelijkheid moesten we toch wel meer snelheid kunnen maken en een plekje op de ranglijst kunnen veroveren! De overloop loopt geolied, nu de bemanning nog. Dit keer was Paul de derde man. Zijn zeilervaring kwam goed van pas en dat scheelde de nodige ad hoc scholing. Na onze nederlaag van vorige week waren we tenslotte nog meer gebrand op een goed resultaat (lees: niet als laatste eindigen).
Onze derde wedstrijd (inmiddels de negende WAC wedstrijd) was een schoolvoorbeeld van de doelstellingen voor dit jaar; ‘meedoen, lol maken en als het even kan niet als laatste eindigen’. Het goede nieuws is: De targets hebben we gehaald. Het slechte nieuws is: De targets hebben we gehaald.
Want ondanks het plezier aan boord en de een na laatste plaats, bleef er iets knagen. Een nieuw verlangen, gevoed door een gezonde instelling. De een na laatste plaats is niet genoeg. We willen we meer, willen we sneller en willen we hoger eindigen. Op naar de middenmoot!
Crew: Ben, Paul en Floris.
Wind: 2-3 ZZW
Wedstrijdbaan: 11
Finish: 16e
donderdag 11 juni 2009
Om te janken
De voorspellingen voor de tweede wedstrijd (10 juni) zagen er niet goed uit. Windkracht 1 a 2 en mogelijk regen. Het zou een van de meest trieste zeilwedstrijden worden van mijn prille carrière als wedstrijdzeiler.
De weervoorspellingen waren het eerste teken. Een signaal dat je beter thuis kunt blijven. Maar we gingen toch want, zoals wij dachten, weinig wind is uitdagend en vergt veel tactische kennis. Dit was het tweede teken om vooral niet te gaan, we hebben namelijk vrijwel geen tactische kennis. Maar we gingen toch. Voor de start ging het nog prima. Hoewel het log het niet deed (derde teken!), zagen we op de GPS dat we nog 2 knopen voeren. Met een prima start zette wij vol goede moed koers naar de morele overwinning. Onze doelstelling was wederom om niet als laatste eindigen.
Het startsignaal had nauwelijks geklonken of de wind viel weg en de regen viel met bakken uit de hemel. Extra triest voor onze derde man, René, die als sloepeigenaar nooit het slechte weer opzoekt en ook zonder wind makkelijk 6 knopen vaart. Al snel bleek zijn, van Ben geleende, golfjasje niet tegen deze moesson bestand. Hoe vertel je zo iemand dat zeilen leuk is?
En daar dobberden we dan met onze Genua 2 en zogenaamd gunstige handicap. Zelfs de spinakers om ons heen kropen ineen van ellende. De GPS gaf nu een snelheid van 0 knopen aan. En we waren nog niet op de helft.
Tijdens het zeilen voel ik me altijd bevoorrecht: Ik mag dan op deze boot in de prachtige Hollandse wateren met 'famous Dutch skies' zeilen. Ik denk dan altijd aan die mensen die armzalig naar 'Ranking jouw verbouwing' zitten te kijken. Maar dit keer was het andersom. Het was triest, armzalig. Het was om te janken.
De eerste schepen gooiden de handdoek in de ring en startten hun dieselmotoren om terug te varen naar de haven. Wij niet. Wij zouden volhouden. Team Fram geeft niet op. Hoewel de baan tijdens de wedstrijd werd ingekort, werd het alsnog een race tegen de klok om vóór tien uur te finishen. Met één schip achter ons en drie uitvallers wisten we op de valreep de finishlijn te passeren.
Het stilzitten aan lei ten spijt, dit keer werd Fram laatste. Een dieptepunt in de historie van Team Fram. We denken niet graag terug aan deze avond, maar we hebben er van geleerd: Team Fram zeilt niet met windkracht 2 of minder. Daar komen wij simpelweg onze kooi niet voor uit.
Crew: Ben, René en Floris.
Wind: 0-1 VAR
Wedstrijdbaan: 01
Finish: 12e
PS Eigenlijk zijn we twaalfde van de vijftien geworden!
De weervoorspellingen waren het eerste teken. Een signaal dat je beter thuis kunt blijven. Maar we gingen toch want, zoals wij dachten, weinig wind is uitdagend en vergt veel tactische kennis. Dit was het tweede teken om vooral niet te gaan, we hebben namelijk vrijwel geen tactische kennis. Maar we gingen toch. Voor de start ging het nog prima. Hoewel het log het niet deed (derde teken!), zagen we op de GPS dat we nog 2 knopen voeren. Met een prima start zette wij vol goede moed koers naar de morele overwinning. Onze doelstelling was wederom om niet als laatste eindigen.
Het startsignaal had nauwelijks geklonken of de wind viel weg en de regen viel met bakken uit de hemel. Extra triest voor onze derde man, René, die als sloepeigenaar nooit het slechte weer opzoekt en ook zonder wind makkelijk 6 knopen vaart. Al snel bleek zijn, van Ben geleende, golfjasje niet tegen deze moesson bestand. Hoe vertel je zo iemand dat zeilen leuk is?
En daar dobberden we dan met onze Genua 2 en zogenaamd gunstige handicap. Zelfs de spinakers om ons heen kropen ineen van ellende. De GPS gaf nu een snelheid van 0 knopen aan. En we waren nog niet op de helft.
Tijdens het zeilen voel ik me altijd bevoorrecht: Ik mag dan op deze boot in de prachtige Hollandse wateren met 'famous Dutch skies' zeilen. Ik denk dan altijd aan die mensen die armzalig naar 'Ranking jouw verbouwing' zitten te kijken. Maar dit keer was het andersom. Het was triest, armzalig. Het was om te janken.
De eerste schepen gooiden de handdoek in de ring en startten hun dieselmotoren om terug te varen naar de haven. Wij niet. Wij zouden volhouden. Team Fram geeft niet op. Hoewel de baan tijdens de wedstrijd werd ingekort, werd het alsnog een race tegen de klok om vóór tien uur te finishen. Met één schip achter ons en drie uitvallers wisten we op de valreep de finishlijn te passeren.
Het stilzitten aan lei ten spijt, dit keer werd Fram laatste. Een dieptepunt in de historie van Team Fram. We denken niet graag terug aan deze avond, maar we hebben er van geleerd: Team Fram zeilt niet met windkracht 2 of minder. Daar komen wij simpelweg onze kooi niet voor uit.
Crew: Ben, René en Floris.
Wind: 0-1 VAR
Wedstrijdbaan: 01
Finish: 12e
PS Eigenlijk zijn we twaalfde van de vijftien geworden!
donderdag 4 juni 2009
‘Het was onze eerste wedstrijd’, zei ik verontschuldigend
Het heeft even mogen duren, maar gisteren voer ik mijn eerste wedstrijd op Fram in de woensdagavondcompetitie van RZV Naarden. Eenmaal aan boord van Fram merkte ik dat een gezonde spanning zich meester maakte. Opgewonden maar geconcentreerd bereidde ik me voor op de wedstrijd. Ook dit keer waren de voorspellingen uitdagend genoeg. Hoewel Windguru NNW 4, later 3 aangaf, bleek bij het officieuze palaver dat de wind wel eens tot vijf kon aantrekken.
Na een kort overleg met de andere teameigenaar hebben we besloten om met vol tuigage (Genua 2, grootzeil) de wedstrijd aan te vangen. Getooid in mijn zeilpak voeren we Fram naar buiten, de eerste windvlagen sloegen ons in het gezicht, terwijl de zeilen stonden te trappelen om te beginnen.
Daar waren ze dan; onze concurrenten. De meesten uiterst professioneel, met grote crews in dezelfde pakken, carbonzeilen en spinakerzakken paraat op het voordek. Geïmponeerd door het tafereel lieten de eerste zenuwen van zich horen. Ik dacht terug aan ons doel voor deze wedstrijd: De wedstrijd uitvaren, finishen en als het even kan niet als laatste.
Na een paar oefenrondjes keerden we terug naar de startlijn. De slechts 12 schepen in onze klasse kropen kriskras door elkaar. Met het zeil over stuurboord was het goed opletten. Hoewel we perfect op de startlijn afstevenden, besloten we de hectiek te vermijden en een stormrondje te maken. Wij zijn immers de beginners en willen niet direct de ‘grote jongens’ de loef afsteken. Hierdoor startten we op tweederde van het veld. De race was begonnen.
Op het eerste rak (aan de wind) merkten we al gauw dat we goed konden meekomen. We liepen niet in, maar ook niet uit. Op het derde rak (voor de wind) kwamen de grote windvangers uit de hoge hoed. Spinakers, genakers en halfwinders stoven voor ons weg en langzaam raakten wij achterop. Drie schepen bleven achter ons. Een daarvan was een Gibsy 28. Een schip uit dezelfde tijd, met dezelfde lengte. Kortom, een schip waaraan wij ons konden meten. De derde boei rondde ik enigszins ruim, waardoor de Gibsy tussen mij en de boei stak en ons passeerde. Ik had slechts bewondering voor deze inhaalmanoeuvre en besloot de truc te onthouden. Het vierde rak was een kruisrak en hier liet Fram zien wie zij is. Namelijk een snel schip met een voorliefde voor scherpe koersen. Hoog aan de wind met zeven knopen spoten wij naar boven. In twee grote slagen haalde wij de boei. Helaas rondde de Gibsy ‘m enkele minuten eerder.
Langzaam mengden de serotonine en het fanatisme zich in ons bloed. Het was nu menens. De Gibsy lag nog steeds enkele minuten voor ons. In het voordewindse rak met de fok te loevert en Wout als uithouder liepen we langzaam in. De volgende boei (waar we eerder zo mooi gepasseerd werden) loefden we op tot hoog aan de wind en begonnen we aan het kruisrak. De Gibsy besloot, zoals het merendeel, al snel overstag te gaan. Wij besloten nog even door te varen, maar dit keer wel meer slagen te maken (ik had immers geleerd van mijn tripje naar Edam waarin Deel 2 ruim voor ons aankwam). De strategie pakte bijzonder goed uit. Na de tweede slag lagen we voor de Gibsy. Op dit moment van de wedstrijd waren wij zo geconcentreerd als een 1000mg vitamine C tablet. Het voorblijven van de Gibsy was prioriteit nummer 1. Met de finish inzicht haalden we bijna nog een Saffier in maar deze bleef 34 seconden voor ons. De Gibsy eindigden, zo bleek later, vijf (!) minuten achter ons.
Spanning maakte plaats voor euforie. We hebben de wedstrijd uitgezeild en zijn niet als laatste geëindigd! Na het aftuigen en een Schippersbitter dompelden wij ons onder in het stoere zeemanspraat en het stuurlui gedruis, in de kantine van de vereniging.
Drie heldere slagen op de koperen scheepsbel verstomden alle kapiteinen en bootsmannen. De uitslag was bekend. Van de twaalf deelnemers in onze klasse waren er drie niet gefinisht of gediskwalificeerd. De laatste plaats was voor de Gibsy. De één na laatste plaats was niet voor Fram, zelfs niet de zevende plaats. “Op de zesde plek is geëindigd: Fram!” Een kleine vreugdekreet ontsnapte mijn lippen waarop 14 crews mij vragend aankeken. ‘Het was onze eerste wedstrijd’, zei ik verontschuldigend, waarop een applaus de stilte doorbrak.
De wedstrijdvoorzitter gaf ons nog een compliment: “Meeste beginners finishen nog geeneens, zeker niet met deze wind.” Met een grote grijns en een biertje in ons hand toasten wij op deze overwinning. Op naar de volgende wedstrijd.
Crew: Ben, Wout en Floris.
Wind: 4NNW
Wedstrijdbaan: 16
Finish: 6e
Na een kort overleg met de andere teameigenaar hebben we besloten om met vol tuigage (Genua 2, grootzeil) de wedstrijd aan te vangen. Getooid in mijn zeilpak voeren we Fram naar buiten, de eerste windvlagen sloegen ons in het gezicht, terwijl de zeilen stonden te trappelen om te beginnen.
Daar waren ze dan; onze concurrenten. De meesten uiterst professioneel, met grote crews in dezelfde pakken, carbonzeilen en spinakerzakken paraat op het voordek. Geïmponeerd door het tafereel lieten de eerste zenuwen van zich horen. Ik dacht terug aan ons doel voor deze wedstrijd: De wedstrijd uitvaren, finishen en als het even kan niet als laatste.
Na een paar oefenrondjes keerden we terug naar de startlijn. De slechts 12 schepen in onze klasse kropen kriskras door elkaar. Met het zeil over stuurboord was het goed opletten. Hoewel we perfect op de startlijn afstevenden, besloten we de hectiek te vermijden en een stormrondje te maken. Wij zijn immers de beginners en willen niet direct de ‘grote jongens’ de loef afsteken. Hierdoor startten we op tweederde van het veld. De race was begonnen.
Op het eerste rak (aan de wind) merkten we al gauw dat we goed konden meekomen. We liepen niet in, maar ook niet uit. Op het derde rak (voor de wind) kwamen de grote windvangers uit de hoge hoed. Spinakers, genakers en halfwinders stoven voor ons weg en langzaam raakten wij achterop. Drie schepen bleven achter ons. Een daarvan was een Gibsy 28. Een schip uit dezelfde tijd, met dezelfde lengte. Kortom, een schip waaraan wij ons konden meten. De derde boei rondde ik enigszins ruim, waardoor de Gibsy tussen mij en de boei stak en ons passeerde. Ik had slechts bewondering voor deze inhaalmanoeuvre en besloot de truc te onthouden. Het vierde rak was een kruisrak en hier liet Fram zien wie zij is. Namelijk een snel schip met een voorliefde voor scherpe koersen. Hoog aan de wind met zeven knopen spoten wij naar boven. In twee grote slagen haalde wij de boei. Helaas rondde de Gibsy ‘m enkele minuten eerder.
Langzaam mengden de serotonine en het fanatisme zich in ons bloed. Het was nu menens. De Gibsy lag nog steeds enkele minuten voor ons. In het voordewindse rak met de fok te loevert en Wout als uithouder liepen we langzaam in. De volgende boei (waar we eerder zo mooi gepasseerd werden) loefden we op tot hoog aan de wind en begonnen we aan het kruisrak. De Gibsy besloot, zoals het merendeel, al snel overstag te gaan. Wij besloten nog even door te varen, maar dit keer wel meer slagen te maken (ik had immers geleerd van mijn tripje naar Edam waarin Deel 2 ruim voor ons aankwam). De strategie pakte bijzonder goed uit. Na de tweede slag lagen we voor de Gibsy. Op dit moment van de wedstrijd waren wij zo geconcentreerd als een 1000mg vitamine C tablet. Het voorblijven van de Gibsy was prioriteit nummer 1. Met de finish inzicht haalden we bijna nog een Saffier in maar deze bleef 34 seconden voor ons. De Gibsy eindigden, zo bleek later, vijf (!) minuten achter ons.
Spanning maakte plaats voor euforie. We hebben de wedstrijd uitgezeild en zijn niet als laatste geëindigd! Na het aftuigen en een Schippersbitter dompelden wij ons onder in het stoere zeemanspraat en het stuurlui gedruis, in de kantine van de vereniging.
Drie heldere slagen op de koperen scheepsbel verstomden alle kapiteinen en bootsmannen. De uitslag was bekend. Van de twaalf deelnemers in onze klasse waren er drie niet gefinisht of gediskwalificeerd. De laatste plaats was voor de Gibsy. De één na laatste plaats was niet voor Fram, zelfs niet de zevende plaats. “Op de zesde plek is geëindigd: Fram!” Een kleine vreugdekreet ontsnapte mijn lippen waarop 14 crews mij vragend aankeken. ‘Het was onze eerste wedstrijd’, zei ik verontschuldigend, waarop een applaus de stilte doorbrak.
De wedstrijdvoorzitter gaf ons nog een compliment: “Meeste beginners finishen nog geeneens, zeker niet met deze wind.” Met een grote grijns en een biertje in ons hand toasten wij op deze overwinning. Op naar de volgende wedstrijd.
Crew: Ben, Wout en Floris.
Wind: 4NNW
Wedstrijdbaan: 16
Finish: 6e
Abonneren op:
Posts (Atom)