Als we dinsdagavond de boot omvaren heeft de wind de hele dag de golven van noord naar zuid gestuwd met vijf tot zes beaufort. Stampen dus. De volgende dag staat er helaas veel minder wind, 5 knopen is de voorspelling. Dobberen dus.
Crew
’s Middags belt Lodewijk met het nieuws dat hij een dubbele afspraak heeft en of ik iemand anders kan regelen. Zoniet, dan gaat hij mee. Maar gezien de windkracht (of windzwakte) lijkt me drie man crew genoeg en krijgt hij vrijaf. Ben is nog steeds aan het herstellen van een zware kneuzing en is nog niet wedstrijdfit, Rob heeft andere verplichtingen, dus René, Hennie en ik gaan de klus klaren.
Als we op de boot verzamelen is het weer ‘even inkomen’. Doordat we niet hebben kunnen zeilen, laatstaan trainen, zijn we wat onwennig. We vallen terug op onze ervaring en dat blijkt genoeg. Routine neemt de overhand en in een mum van tijd gaan de trossen los. De nieuwe mast en verbeteringen als een prefeeder voor de genua en een clamcleat voor de spi ophouder maken onze voordekker Rene enthousiast.
Eenmaal buiten maken we de gebruikelijke proefrondjes. Als Prins Willem vanuit zijn gouden koets zwaaien we naar al onze concurrenten die we een hele winter niet of nauwelijks hebben gezien. Opvallend zijn de nieuwe deelnemers en nieuwe boten. Een mooi 1/2ton Waarschip, de Winner 900, de tweede Vega, de nieuwe J80’s. Het belooft een mooi wedstrijdseizoen te worden.
Starten onder spi
De wind is krachtiger dan Windguru ons had verteld en met een 9 kn oost-zuid-oost wordt het een voordewindse start. Spinakeren dus. Met nog vijf minuten tot het startsignaal zijn we onze start aan het timen. Het gaat goed, we gaan over de startlijn bij wijze van generale repetitie en loeven op om weer terug te gaan naar het startgebied als plotseling het materiaal faalt.
Faal
Terwijl ik opstuur trekt Hennie de genuaschoot aan. De takeling in de schoot waar de softshackle doorheen gaat begeeft het en voordat we het weten trekt Hennie bijna de 22 meter lange schoot in zijn geheel door het oog. De genua klappert, de schoot is kapot en we hebben nog 90 seconden voor de start. Ik ga naar voren en Hennie neemt het roer over. Ik knoop de schoot met een paalsteek vast aan de genua. Maar een paalsteek in het midden van 22 meter lange schoot met een klapperend zeil is toch iets moeilijker dan ik dacht. Ik heb er de volle 90 seconden voor nodig. “Yes, we kunnen’, roep ik als het startsignaal heeft geklonken.
We liggen circa 50 meter van de startlijn en moeten afvallen naar de eerste ton, maar er gebeurt niks. Bootspeed 0. Opeens voel ik hoe de boot tolt op zijn kiel en de cijfers van de dieptemeter bevestigen mijn vermoeden. We zitten aan de grond.
Door de commotie op het voordek hebben we niet goed op het vaargebied gelet en dreigt onze eerste race in het water te vallen. ‘Allemaal aan de lage kant en zeilen aan’. Fram leunt naar rechts en glijdt langzaam los. We vallen af en hijsen de spi.
We starten nog geeneens als laatste, maar hebben wel het voordeel van vrije wind. We lopen direct in op het grote middenveld. Bij de eerste boei zitten we aan de binnenkant. De Aquaholic (formerly known as Gibsy) zit ons op de hielen maar past er niet meer tussen en heeft geen recht op ruimte. Hij wordt er ook uitgedrukt.
We draaien om de ton en zetten koers naar de bovenwindse ton. Inmiddels liggen we ergens op een zevende plaats. Helemaal niet verkeer na zo’n dramatische start. De baan is perfect gekozen en ligt precies in de wind. Met de matige 8 knopen besluiten we het spi rak af te kruisen in de hoop op een betere VMG. Het lijkt niet veel uit te maken, maar is sowieso een goede training voor gijpen met spi.
Smooth
De boathandling loopt smooth, er valt weinig aan te merken. We zitten direct weer in de wedstrijdmodus, daarbij moet ik wel vermelden dat het windje vergevingsgezind is. Eigenlijk ben ik de enige die fouten maakt. Doordat we met drie man varen zit ik niet dedicated te sturen. Tijdens het kruisrak vouwt Hennie de spi in en maakt Rene het voordek klaar waardoor ik alle zeilen bedien en 'even ruimte moet geven' op de groene spischoot. Hierdoor verlies ik wat concentratie en dus hoogte op het kruisrak waar we toch al moeite hebben. Want ook Fram moet wennen aan de nieuwe mast die blijkbaar nog te ver naar voren staat waardoor we circa 5 graden minder scherp varen dan we zouden moeten kunnen. Het lukt dan ook niet om de Windrose in te halen. We blijven op een gepaste afstand, drie rondjes lang. Op het laatste rak laten we de spi staan en varen we al reachend door de finishlijn.
Potverdikkie wat een fijne eerste race. In de haven zijn we kort in onze evaluatie. Met z’n drieën varen maakt het een stuk overzichtelijker, maar vooral de stuurman moet dan wel twee dingen (of drie) tegelijk kunnen. De boot heeft nog wel wat aandachtspuntjes. Verkeerde snapshackles op de rolreef, meer mastvalling, nieuwe genuaval, telltales in het grootzeil de to-do-list voor de volgende race wordt in rap tempo langer. Maar dat geeft niet. Het was tenslotte de eerste keer zeilen met Fram, toevallig in een wedstrijd.
After sail
In het clubhuis is het één grote gezelligheid. ‘Hoe is het met jou?’, ‘Veel geklust?’, ‘Mooie nieuwe boot!’ of in ons geval ‘Mooie nieuwe mast!’ Er wordt geproost en bijgepraat totdat Frans (onze nieuwste aanwinst in de wedstrijdcommissie) de uitslag bekend maakt. We gaan het niet spannender maken dan het is, we zijn op een 7e plaats geëindigd. En dat vinden we helemaal niet slecht voor een waardeloze start, short handed en met een niet optimaal getrimde mast. Nee, sterker nog, we zijn blij met dit resultaat. En daar drinken we op. Meerdere malen, waardoor ik samen met Sjoerd, Bert, Xander, Katja en Rob het licht uit doe. Hoewel het de volgende dag niet zo voelt, is de kop eraf!
Crew: René, Hennie, Floris
Wind: 5-9 kn ZO
Baan: 7 ZO kort
Finish: 7 van de 16
Geen opmerkingen:
Een reactie posten