Iemand de loef afsteken

Wàààààt? Is onze sw-handicap 103.6? Vorige wedstrijd was het nog 106.1! Shit, nu wordt het nog lastiger om een plaatsje bij de eerste vijf te bemachtigen. Voor diegene die niet begrijpen waar ik me druk om maak. Het principe van de sw (en elke handicap) is het verrekenen van de onderlinge niveauverschillen. Het werkt simpel; je gevaren tijd deel je door je handicap, deze nieuwe gecorrigeerde tijd bepaald je eindpositie. Dus hoe hoger je handicap, hoe langer je ‘mag’ doen over het afleggen van de wedstrijdbaan. Je begrijpt dat onze handicap, onze handicap is.

Goed nieuws
De nieuwe, hoge handicap in combinatie met de voorspelde 6 knopen wind belooft weinig goeds. Ik merk dat ik al enigszins chagrijnig ben en dat slaat natuurlijk nergens op. Want het blijft een voorrecht om elke woensdagavond op het Gooimeer te zeilen, terwijl op 270 graden de zon Amsterdam doet gloeien. Ik moet dan altijd aan die mensen denken die uit verveling maar ‘So you think jouw vrouw is an idol’ zitten te kijken.

Gelukkig was er goed nieuws van onze zeilmaker Aad Kool, de nieuwe Genua 1 was klaar. Met nog twee uur voor het startsignaal was dit een ‘close call’. We merken wederom dat met weinig wind een klein foutje grote gevolgen kan hebben. De start was matig, ergens midden in het veld. Maar al snel lagen we achteraan en keken we tegen de bontgekleurde spinakers van de tegenstanders. We zetten de Genua te loevert en varen de halfwindse en aandewindse koersen met ballast aan lei. Hierdoor houden we aansluiting met het veld, zij het als laatste.

Het laatste rak
De wind valt af en toe weg, waardoor de wedstrijdleiding besluit de baan in te korten. We hebben nog één schip achter ons en hopen met de laatste boeironding deze te passeren. Helaas lukt het ons niet om Fram tussen de boei en de Atlantis (een Kelt 850) te steken. We moeten buitenom aan de lage kant er langs. Passeren aan de lijzijde is een ‘no go’. Gelukkig besluit de Atlantis te spinakeren, waardoor er even alleen een grootzeil op staat. Het geeft ons genoeg tijd om voor haar te komen. Achter ons klinkt het klapperen van de sputterende spi. Na een harde klap gevolgd door een stilte stond de grote windvanger van de Atlantis, bol en fier. Spoedig zouden ze ons voorbijgaan. Dit konden we natuurlijk niet laten gebeuren.

Loef en lij
De Atlantis met vol tuigage liep langzaam in. Ze stuurden iets naar de wind om ons aan de loefzijde te passeren. Maar daar voelde ik weinig voor en zij tegen Ben dat hij moest oploeven. Ben deed dit met kleine tegenzin. De loef afsteken voelt als pesten, maar het was het enige middel dat ons ter beschikking stond om de Atlantis achter ons te houden. Telkens als de Atlantis oploefde, loefden wij mee. We liepen wat uit de ideale koers, maar dat maakte niet uit, we wisten een vergelijkbare boot met spinaker achter ons te houden.

De Atlantis achter ons vlak voor de finish. Fotograaf: Team Windrose

Stroperig langzaam schoof Fram over de finishlijn. 41 Seconden later kwam de Atlantis over de lijn. Dit was victorie, een overwinning. Triomfantelijke gevoelens vervulden onze harten en deden het slechte resultaat vergeten. Dat de Atlantis ook nog de finishboei ‘kuste’, hebben we de wedstrijdleiding maar niet verteld.

Crew: Wout, Ben & Floris
Wind: 2-5 knopen (Z)
Baan: 11
Finish: 11e (van de 12)