Amazed. I was simply amazed. Staring at my screen in awe, watching the live broadcast of the 34th Armerica’s Cup on YouTube. How is this possible? By ‘this’ I mean foiling boats, a huge comeback, a nation supporting one sailing team and me becoming a Kiwi fan. This regatta changed sailing forever. It marks a new era.
Just like Apple changed mobile phones with their first iPhone, the America’s Cup changed sailing with their 34th edition. Everything about the 34th America’s Cup is different, better and innovative. And I know a lot has been said about the rules, the boats, Larry Ellison and Gary Jobson. But if you just forget about that and look at what these races did for the sport I love so much, then we can only take our hat off and make a deep bow.
Like any sport competed at the highest level, new inventions find their way to the game. The Volvo Ocean Race introduced the canting keel in 2005 to smaller boats and a larger audience. The 34th America’s Cup introduced foiling to monstrous cats, just a couple of weeks ago.
All these inventions will make it to our lives eventually. Within a couple of years it will be completely normal to order your cruiser racer yacht with a canting keel and if you have more budget, you might even go for the wing instead of the sail. Who will tell? Well, I will. It’s just a matter of time.
Another great thing about this ‘oldest trophy in international sports’ is AC LiveLine. This changes the whole game. All of the sudden anyone can tell which boat is in front on the upwind leg. Knowledge that previously belonged to sailors and sailors only. Now you can watch this game with your non-sailing friends. But more importantly the game is accessible to a larger audience. And we all know: the more spectators, the bigger the budgets (although huge amounts of money were already spent to get 72-foot catamarans foiling). Thank you for that!
And thank you for the postponements. Yes, I said thank you. Because of these postponements the action packed 34th America’s Cup had bigger cliffhangers than Jack Bauer had in 24. It was the best show I’ve seen in a long time.
One of the biggest participants in this event was the wind. We will remember Iain Murray’s apologies for the bad news. Off course we didn’t shoot the messenger, we would wait for 10 minutes, half an hour or a whole day. Like Ken Read said, ‘we as sailors accept the delays and postponements, we are used to it’. Because we as sailors know we have to listen to the wind. Sure it messes with your agenda. Hell it prevented my favorite team from winning the Cup. But Mother Nature is the other mother you will always listen to. So night after night (the AC live broadcast started at 22.00pm in the Netherlands) we tuned in to YouTube, hoping conditions in San Francisco bay would be perfect.
The most impressive thing about this cup however, is not about the boat, the budgets, nor the actors. It’s about its viewers and supporters. Somewhere along the Louis Vutton Cup I became a fan of Emirates Team New Zealand. And when you watch a game between two teams, you automatically pick a side. I chose for Dean Barker, Grant Dalton and the rest of their crew. Don’t know why. It just happened. And at first we were winning. Yes I said ‘we’. But even after the first lost races I kept cheering for ETNZ. I became a fan.
My support got to a whole new level after reading the open letter on Sandysviews.com the day before the grand finale. I was struck by the enthusiasm and support of New Zealand, correction, Team New Zealand, ‘because that is what is written on the boat’. It almost made me proud to be an ETNZ supporter. And remember, I live on the other side of the planet and I’ve never been there. The only kiwi’s I know are next to the apples on my kitchen table. But the way Sandy wrote about the people back in New Zealand watching the game was heart warming. Not only sailors. No, the entire nation was holding their breath when Dean steered his cat into the starting box. I couldn’t believe what I was reading, so I googled for some proof of this nation wide support. And there it was. Images and video’s of people watching the game in a giant sports halls. Tough men, mothers, little children and grandparents, standing side-by-side supporting our Team New Zealand.
Dear New Zealand I envy you. What if we have the same massive support for the sailing sport, back here in the Netherlands? Then a Dutch entry for the next Volvo Ocean Race shouldn’t be such a problem. And don’t forget, we are a true sailing nation. We shouldn’t be too proud of it but we have conquered the seas centuries ago. Building boats ever since. Sailing at the highest level, at the extremes into the unknown. It’s in our blood. And we do have great sailors. Bouwe Bekking, Gerd Jan Poortman, Pieter Jan Postma and Dirk de Ridder to name a few. The only thing we need to learn is how to support like a Kiwi. And then hopefully one day we can bring the Cup to the Netherlands. Until then I’ll support Team New Zealand like a Kiwi.
donderdag 26 september 2013
donderdag 5 september 2013
De laatste wedstrijd werd een cliffhanger
Na weken van DNC en DNF’jes leek de Woensdagavond Competitie 2013 voor Team Fram al gestreden. En met de laatste wedstrijd voor de boeg keken alle deelnemers naar het algemeen klassement. Wij dus ook. Terwijl ik de naar beneden scroll kom ik Fram maar niet tegen. Is het dan zo’n dramatisch seizoen?
Uiteindelijk staat Fram op een 18e plaats (van de 26). Matig, maar niet al te ernstig. Of toch wel? Want van alle boten die vaak meedoen, staan wij laatste. Echt? Ik kijk het nog een keer na, maar onder ons staan alleen maar deelnemers die een paar keer hebben meegedaan. Auw.
Ik Whatsapp de crew met dit resultaat en zeg dat we ons als doel stellen om van die laatste plek af te komen. Dat betekent vlammen in de laatste wedstrijd. Het is een mooi doel en prima cliffhanger voor ‘onze’ eigen strijd.
Als het woensdag is belooft Windguru 5kn wind. Daar gaan we weer, of liever gezegd, daar gaan we niet. Want deze wind is, zoals jullie weten, te weinig om die 3500 kg van zijn plaats te krijgen. Maar als ik naar de haven rij en de vlaggen van Blijburg straf zie wapperen, verschijnt er een grijns op mijn gezicht. Mijn rechtervoet drukt ongevraagd het pedaal in en de Zweedse diesel komt morrend tot leven.
Crew
Tien minuten later in de haven lijkt het nog steeds een prima windje. Niet veel, maar wel 6-7 knopen. Net genoeg om niet stuurloos te zijn en lekker te kunnen zeilen. Het is de laatste wedstrijd van de WAC en daarom schipperen Ben en ik vanavond samen het schuitje. De genua trim en toetsen zijn in de handen van Rob en Rene zal vanavond niet vaak achter de mast komen. Onze steun en toeverlaat Hennie heeft vrij gekregen en kan zodoende een keer met zijn eigen Swiep. Natuurlijk wel met de kanttekening dat hij achter ons moet finishen.
De Swiep vaart de Draak en X-79 eruit ;-)
We varen naar buiten en de wind is prachtig. We hijsen de zeilen en ik studeer af op de valspanning, achterstagspanning en onderlijkstrekker. Optimale bolling, optimale zeilstand, optimale trim, optimale focus. Wat we ook doen vanavond, het zal optimaal moeten zijn. We moeten die nummer 17 voorbij!
Start
Ben stuurt de boot naar de start. De start is halve wind over bak. Snel bespreken we onze opties. Dobberen op de startlijn? Nee daar zijn we te zwaar voor. Van onder hoog aanvaren en afbuigen over de startlijn? Ja, klinkt goed, maar dat zal iedereen doen. En we hebben vaart nodig, 3,5 ton waterverplaatsing weet u nog? Uiteindelijk besluiten we aan de bovenkant te starten. Riskant, want dat wordt een indringstart. Maar we hebben dan tenminste geen vuile wind en ‘clean air is king’ volgens Ben Ainslie. We nemen het risico en varen als koningen af op de lijn.
Het hele veld nadert aan lij. Wij moeten wijken en proberen de vaart eruit te halen. Maar Massa x Snelheid is Energie en dus varen de 3500 kilo’s energiek door. Nog 10 seconden. ‘Shit we worden eruit gedrukt!’ Waarom gaan die seconden zo langzaam? De Seven vaart direct onder ons met daaronder de Windrose die begint te mopperen. Maar ik hoor niks van de Seven. Geen protest, dus ik doe alsof mijn neus bloedt. We proberen ruimte te geven zo ver dat gaat, maar proberen ook onze start te redden. Drie seconden nog en drie meter tussen de Seven en de startboei. Dan klinkt het sein. Iedereen valt af richting de eerste boei en wij passen net tussen de Seven en de boei. We liggen aan de hoge kant van het veld en varen naar de eerste ton. Het verdient niet de schoonheidsprijs, maar ach, we zijn ook wedstrijdzeilers, geen schoonheidszeilers.
Studie
Hoewel we ‘goed’ gestart zijn, laten we toch nog een boot over ons heenkomen. Foutje, alstublieft! Ben gooit meteen het gat dicht. Helaas voor de Noorse Volksboot achter ons, hij zal onder ons door moeten. Net als de Sunbreeze. Dit rare schip vaart hard door onze luwte en vuile wind heen. Ik snap het niet. Of eigenlijk ook wel. Onlangs ben ik begonnen met mijn studie ‘SW-ontcijferen’ en daar komen bijzondere zaken aan het licht. Met name als je de SA/D ratio berekent (Sail area/displacement). Een formule om een indicatie te krijgen of het schip snel of langzaam is. Dat is leuk. Doe maar met je eigen schip. Deel je maximale aandewindse zeiloppervlak door je waterverplaatsing in ton. Zit je onder de 20 ben je een toerschip, tussen de 20 en 35 ben je een cruiser-racer, boven de 35 ben je een echt formule 1 schip. Fram (met genua 1) komt op 39.9/3500= 11,4 en is op basis daarvan een van de langzaamste schepen uit de competitie. Neem je de Sunbreeze met 44m2 zeil en 2800 kg, dan kom je op een dikke 16 uit. Bovendien is het schip nieuwer en steekt dieper dan wij, tel daar de gunstigere handicap bij op en u begrijpt dat ik de SW nog niet ontcijferd heb.
Goed, mijn verhaal verlijert. We waren op het eerste rak nabij de eerste boei. Deze ronden we strak en we loeven op, opzoek naar vrije wind. Dan tacken we en begint het kruisrak. Iets wat ik sinds dit seizoen het leukste onderdeel vind van het wedstrijdzeilen. Zoals mijn vader altijd zegt ‘je wint of verliest het op het kruisrak’. Wijze uitspraken die elke wedstrijdzeiler kent of in elk geval kan beamen. Nu ik zelf vaker aan het roer sta voel ik Fram in aandewindse koersen veel beter aan. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik de boot dit jaar pas echt heb leren kennen. Ook mede door de Eenzame Noord Race met veel wind en de 24-uurs.
Fine tuning
De wind is sterker dan ik dacht en de hekstag gaat iets aan, net als de valspanning van de gen en de onderlijkstrekker. Met de cunningham trekken we de plooitjes bij de mast eruit. We lopen hard en hoog, en we sturen strak.
Bij de bovenboei neemt Ben het weer over en maken we ons klaar voor het spinnakeren. We merken dat we allemaal een paar weken stil hebben gestaan, want we moeten 0,3 seconden langer nadenken dan normaal. Maar de routine is niet weggeëbd dus staat de spi in no time. Hallo Vega, dag Vega. Hallo Saffier, dag Saffier. Beneden moeten we de spi neerhalen, gijpen en direct ronden. Ook dit gaat foutloos. We zeilen super strak en foutloos. En dan varen we nog geen eens met een genua 1. Dit belooft wat.
Finish
Vlak voor de finish haalt de zwarte Saffier ons meters voor de finish in, terwijl wij de blauwe Saffier van Eric weer passeren. Als zwanen in elkaars kielzog doorsnijden we strak na elkaar de startlijn. Sierlijk, geruisloos en met klasse.
We zijn blij: Boatspeed = crewhappiness. Het maakt me niet meer uit hoe we eindigen, want deze wedstrijd was fenomenaal. Rene denkt ‘linkerrijtje’. Ik betwijfel het ten zeerste.
Uitslag
In de haven ga ik snel naar het clubhuis. Ik moet de uitslag presenteren en heb een prachtige powerpoint presentatie mee met leuke statistieken die Bernard bij elkaar heeft getoverd. Ik wil de laatste uitslag verwerken in de overall uitslag maar als ik in de kamer van de wedstrijdcommissie kom, klinken de verwijten over en weer. Een protest in de sportbotenklasse leidt tot een verhitte woordenwisseling tussen de Nelly en de Dragonfly. Het onderstreept nog maar eens dat de Woensdagavond Competitie een serieuze competitie is. Hoewel ik de aanleiding heb gemist, klinkt het interessant. Én amusant. De uitslag laat nog even op zich wachten en het oordeel inzake dit protest wordt opgeschort. Ons reglement geeft niet voldoende uitsluitsel en we zullen de Josje’s Hofland van deze wereld moeten raadplegen. Want ook wij als wedstrijdcommissie nemen de WAC serieus.
Dan komt de crew van Team Windrose en hoor ik ‘protest’, ‘Seven’ en ‘Fram’ in één zin. Het gaat over onze ordinaire indringstart. ‘Shit’, denk ik bij mijzelf. Dat zou zonde zijn van zo’n mooie wedstrijd. Wim zegt dat het niet kan, zo’n indringstart. Ik zeg dat ik daar ook al achter was, maar dat ik geen protest heb gehoord van de Seven. Dit is ook ons enige rechtsgeldige argument. Wim beaamt dat daar nog een ontsnappingsclausule zit, maar dat het eigenlijk niet kan. Ik geef toe dat het niet netjes was, maar dat het niet zo bedoeld was. We kwamen te vroeg aan.
Eindelijk staakt de protest-discussie uit de sportboten klasse en kunnen we de balans opmaken na 21 wedstrijden. Als de uitslag klinkt blijkt dat van de 20 schepen wij als 11e zijn geëindigd. We hebben de twee Saffieren, Windrose, Sunbreeze en de Seven achter ons gelaten. Hennie heeft zich ook aan de afspraak gehouden en eindigt netjes achter ons op een respectabele 15e plek.
Hiermee is ons doel bereikt. We zijn op de valreep nog een plek opgeschoven in het eindklassement en eindigen dit seizoen op de zeventiende plek van de 26. Daar zijn we blij mee. Het toont veerkracht, karakter en kunde. Nou is dat misschien iets overdreven, maar ik ben erg blij dat we met z’n vieren zo super strak gezeild hebben en dat die zogenaamde laatste plaats nu aan iemand anders toehoort.
Retroperspectief
Begin van het seizoen hadden we het over het linkerrijtje. Daar wilden we eindigen. Waarom dat niet is gelukt is een combinatie van factoren. Het team viel uitelkaar doordat Ben en ik om en om zeilen. Daarnaast hadden we ook relatief veel materiaalpech; van snapshackles die in de top van de mast spontaan de spi loslaten tot gescheurde genua’s. Tel daar de drie DNF’jes en vier DNC’tjes bij op en je houdt elf wedstrijden over. En natuurlijk hebben we binnen deze elf wedstrijden ook wel eens een foutje gemaakt. Denk aan de wapperende spi. Voor de einduitslag tellen de twaalf beste wedstrijden, maar zover zijn wij nooit gekomen.
Desalniettemin zie ik dat we veel progressie hebben gemaakt. Rob die sinds dit jaar meevaart en ongeveer 0 uur zeilervaring had, laat een enorme ontwikkeling zien. Als hij dit volhoudt vaart hij in 2018 met de Volvo Ocean Race mee. Daarnaast hebben we een paar technieken aangepast, is de boot aangepast (denk aan een nieuwe traveller) en is iedereen in zijn rol gegroeid. We zien daarom enorm uit naar de Hooikist Race en de Pinguin Cup en gaan volgende week nog één woensdagavond vlammen tijdens de Hennie Hoenselaar Cup. #zinin
Crew: Rob, Rene, Ben en Floris
Finish: 11e van de 21
Baan: 5 (Oost kort)
Wind: NO-OZO 7-4kn
Uiteindelijk staat Fram op een 18e plaats (van de 26). Matig, maar niet al te ernstig. Of toch wel? Want van alle boten die vaak meedoen, staan wij laatste. Echt? Ik kijk het nog een keer na, maar onder ons staan alleen maar deelnemers die een paar keer hebben meegedaan. Auw.
Ik Whatsapp de crew met dit resultaat en zeg dat we ons als doel stellen om van die laatste plek af te komen. Dat betekent vlammen in de laatste wedstrijd. Het is een mooi doel en prima cliffhanger voor ‘onze’ eigen strijd.
Als het woensdag is belooft Windguru 5kn wind. Daar gaan we weer, of liever gezegd, daar gaan we niet. Want deze wind is, zoals jullie weten, te weinig om die 3500 kg van zijn plaats te krijgen. Maar als ik naar de haven rij en de vlaggen van Blijburg straf zie wapperen, verschijnt er een grijns op mijn gezicht. Mijn rechtervoet drukt ongevraagd het pedaal in en de Zweedse diesel komt morrend tot leven.
Crew
Tien minuten later in de haven lijkt het nog steeds een prima windje. Niet veel, maar wel 6-7 knopen. Net genoeg om niet stuurloos te zijn en lekker te kunnen zeilen. Het is de laatste wedstrijd van de WAC en daarom schipperen Ben en ik vanavond samen het schuitje. De genua trim en toetsen zijn in de handen van Rob en Rene zal vanavond niet vaak achter de mast komen. Onze steun en toeverlaat Hennie heeft vrij gekregen en kan zodoende een keer met zijn eigen Swiep. Natuurlijk wel met de kanttekening dat hij achter ons moet finishen.
We varen naar buiten en de wind is prachtig. We hijsen de zeilen en ik studeer af op de valspanning, achterstagspanning en onderlijkstrekker. Optimale bolling, optimale zeilstand, optimale trim, optimale focus. Wat we ook doen vanavond, het zal optimaal moeten zijn. We moeten die nummer 17 voorbij!
Start
Ben stuurt de boot naar de start. De start is halve wind over bak. Snel bespreken we onze opties. Dobberen op de startlijn? Nee daar zijn we te zwaar voor. Van onder hoog aanvaren en afbuigen over de startlijn? Ja, klinkt goed, maar dat zal iedereen doen. En we hebben vaart nodig, 3,5 ton waterverplaatsing weet u nog? Uiteindelijk besluiten we aan de bovenkant te starten. Riskant, want dat wordt een indringstart. Maar we hebben dan tenminste geen vuile wind en ‘clean air is king’ volgens Ben Ainslie. We nemen het risico en varen als koningen af op de lijn.
Het hele veld nadert aan lij. Wij moeten wijken en proberen de vaart eruit te halen. Maar Massa x Snelheid is Energie en dus varen de 3500 kilo’s energiek door. Nog 10 seconden. ‘Shit we worden eruit gedrukt!’ Waarom gaan die seconden zo langzaam? De Seven vaart direct onder ons met daaronder de Windrose die begint te mopperen. Maar ik hoor niks van de Seven. Geen protest, dus ik doe alsof mijn neus bloedt. We proberen ruimte te geven zo ver dat gaat, maar proberen ook onze start te redden. Drie seconden nog en drie meter tussen de Seven en de startboei. Dan klinkt het sein. Iedereen valt af richting de eerste boei en wij passen net tussen de Seven en de boei. We liggen aan de hoge kant van het veld en varen naar de eerste ton. Het verdient niet de schoonheidsprijs, maar ach, we zijn ook wedstrijdzeilers, geen schoonheidszeilers.
Studie
Hoewel we ‘goed’ gestart zijn, laten we toch nog een boot over ons heenkomen. Foutje, alstublieft! Ben gooit meteen het gat dicht. Helaas voor de Noorse Volksboot achter ons, hij zal onder ons door moeten. Net als de Sunbreeze. Dit rare schip vaart hard door onze luwte en vuile wind heen. Ik snap het niet. Of eigenlijk ook wel. Onlangs ben ik begonnen met mijn studie ‘SW-ontcijferen’ en daar komen bijzondere zaken aan het licht. Met name als je de SA/D ratio berekent (Sail area/displacement). Een formule om een indicatie te krijgen of het schip snel of langzaam is. Dat is leuk. Doe maar met je eigen schip. Deel je maximale aandewindse zeiloppervlak door je waterverplaatsing in ton. Zit je onder de 20 ben je een toerschip, tussen de 20 en 35 ben je een cruiser-racer, boven de 35 ben je een echt formule 1 schip. Fram (met genua 1) komt op 39.9/3500= 11,4 en is op basis daarvan een van de langzaamste schepen uit de competitie. Neem je de Sunbreeze met 44m2 zeil en 2800 kg, dan kom je op een dikke 16 uit. Bovendien is het schip nieuwer en steekt dieper dan wij, tel daar de gunstigere handicap bij op en u begrijpt dat ik de SW nog niet ontcijferd heb.
Goed, mijn verhaal verlijert. We waren op het eerste rak nabij de eerste boei. Deze ronden we strak en we loeven op, opzoek naar vrije wind. Dan tacken we en begint het kruisrak. Iets wat ik sinds dit seizoen het leukste onderdeel vind van het wedstrijdzeilen. Zoals mijn vader altijd zegt ‘je wint of verliest het op het kruisrak’. Wijze uitspraken die elke wedstrijdzeiler kent of in elk geval kan beamen. Nu ik zelf vaker aan het roer sta voel ik Fram in aandewindse koersen veel beter aan. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik de boot dit jaar pas echt heb leren kennen. Ook mede door de Eenzame Noord Race met veel wind en de 24-uurs.
Fine tuning
De wind is sterker dan ik dacht en de hekstag gaat iets aan, net als de valspanning van de gen en de onderlijkstrekker. Met de cunningham trekken we de plooitjes bij de mast eruit. We lopen hard en hoog, en we sturen strak.
Bij de bovenboei neemt Ben het weer over en maken we ons klaar voor het spinnakeren. We merken dat we allemaal een paar weken stil hebben gestaan, want we moeten 0,3 seconden langer nadenken dan normaal. Maar de routine is niet weggeëbd dus staat de spi in no time. Hallo Vega, dag Vega. Hallo Saffier, dag Saffier. Beneden moeten we de spi neerhalen, gijpen en direct ronden. Ook dit gaat foutloos. We zeilen super strak en foutloos. En dan varen we nog geen eens met een genua 1. Dit belooft wat.
Finish
Vlak voor de finish haalt de zwarte Saffier ons meters voor de finish in, terwijl wij de blauwe Saffier van Eric weer passeren. Als zwanen in elkaars kielzog doorsnijden we strak na elkaar de startlijn. Sierlijk, geruisloos en met klasse.
We zijn blij: Boatspeed = crewhappiness. Het maakt me niet meer uit hoe we eindigen, want deze wedstrijd was fenomenaal. Rene denkt ‘linkerrijtje’. Ik betwijfel het ten zeerste.
Uitslag
In de haven ga ik snel naar het clubhuis. Ik moet de uitslag presenteren en heb een prachtige powerpoint presentatie mee met leuke statistieken die Bernard bij elkaar heeft getoverd. Ik wil de laatste uitslag verwerken in de overall uitslag maar als ik in de kamer van de wedstrijdcommissie kom, klinken de verwijten over en weer. Een protest in de sportbotenklasse leidt tot een verhitte woordenwisseling tussen de Nelly en de Dragonfly. Het onderstreept nog maar eens dat de Woensdagavond Competitie een serieuze competitie is. Hoewel ik de aanleiding heb gemist, klinkt het interessant. Én amusant. De uitslag laat nog even op zich wachten en het oordeel inzake dit protest wordt opgeschort. Ons reglement geeft niet voldoende uitsluitsel en we zullen de Josje’s Hofland van deze wereld moeten raadplegen. Want ook wij als wedstrijdcommissie nemen de WAC serieus.
Dan komt de crew van Team Windrose en hoor ik ‘protest’, ‘Seven’ en ‘Fram’ in één zin. Het gaat over onze ordinaire indringstart. ‘Shit’, denk ik bij mijzelf. Dat zou zonde zijn van zo’n mooie wedstrijd. Wim zegt dat het niet kan, zo’n indringstart. Ik zeg dat ik daar ook al achter was, maar dat ik geen protest heb gehoord van de Seven. Dit is ook ons enige rechtsgeldige argument. Wim beaamt dat daar nog een ontsnappingsclausule zit, maar dat het eigenlijk niet kan. Ik geef toe dat het niet netjes was, maar dat het niet zo bedoeld was. We kwamen te vroeg aan.
Eindelijk staakt de protest-discussie uit de sportboten klasse en kunnen we de balans opmaken na 21 wedstrijden. Als de uitslag klinkt blijkt dat van de 20 schepen wij als 11e zijn geëindigd. We hebben de twee Saffieren, Windrose, Sunbreeze en de Seven achter ons gelaten. Hennie heeft zich ook aan de afspraak gehouden en eindigt netjes achter ons op een respectabele 15e plek.
Hiermee is ons doel bereikt. We zijn op de valreep nog een plek opgeschoven in het eindklassement en eindigen dit seizoen op de zeventiende plek van de 26. Daar zijn we blij mee. Het toont veerkracht, karakter en kunde. Nou is dat misschien iets overdreven, maar ik ben erg blij dat we met z’n vieren zo super strak gezeild hebben en dat die zogenaamde laatste plaats nu aan iemand anders toehoort.
Retroperspectief
Begin van het seizoen hadden we het over het linkerrijtje. Daar wilden we eindigen. Waarom dat niet is gelukt is een combinatie van factoren. Het team viel uitelkaar doordat Ben en ik om en om zeilen. Daarnaast hadden we ook relatief veel materiaalpech; van snapshackles die in de top van de mast spontaan de spi loslaten tot gescheurde genua’s. Tel daar de drie DNF’jes en vier DNC’tjes bij op en je houdt elf wedstrijden over. En natuurlijk hebben we binnen deze elf wedstrijden ook wel eens een foutje gemaakt. Denk aan de wapperende spi. Voor de einduitslag tellen de twaalf beste wedstrijden, maar zover zijn wij nooit gekomen.
Desalniettemin zie ik dat we veel progressie hebben gemaakt. Rob die sinds dit jaar meevaart en ongeveer 0 uur zeilervaring had, laat een enorme ontwikkeling zien. Als hij dit volhoudt vaart hij in 2018 met de Volvo Ocean Race mee. Daarnaast hebben we een paar technieken aangepast, is de boot aangepast (denk aan een nieuwe traveller) en is iedereen in zijn rol gegroeid. We zien daarom enorm uit naar de Hooikist Race en de Pinguin Cup en gaan volgende week nog één woensdagavond vlammen tijdens de Hennie Hoenselaar Cup. #zinin
Crew: Rob, Rene, Ben en Floris
Finish: 11e van de 21
Baan: 5 (Oost kort)
Wind: NO-OZO 7-4kn
Abonneren op:
Posts (Atom)