Een droomstart

Al weken focussen we ons op de startprocedure. Het gaat steeds beter. We nemen meer risico en dat lijkt zijn vruchten af te werpen. Waar we tot begin dit seizoen vaak tientallen seconden of soms enkele minuten te laat over de startlijn gingen, lukt het ons nu steeds vaker om binnen de echo van het startschot de startlijn te doorklieven. Maar zo goed als we afgelopen woensdag startten, zijn we nog nooit gestart. Ja, we hadden het voordeel dat een aantal schepen ‘op vakantie’ was, maar met uitzondering van Team Windrose was de top 10 aanwezig.

De perfecte zomeravond
De wind zou volgens de knappe koppen van Windguru inzakken, maar bleef voor de verandering een keer staan. De 11 knopen is genoeg voor vier dikke grijnzen aan boord van Fram. In combinatie met een warm zonnetje was het de perfecte zomeravond. Die nog beter werd door onze fantastische start. Ik wil niet arrogant klinken, maar hij was fantastisch.

Gaan we niet te hard?
Hoewel we verwachtten dat het dringen zou worden bij de bovenboei, hadden we de meeste schepen al voor de startlijn gepasseerd. Met nog dertig seconden tot het startsignaal trekken we alle zeilen aan en loopt het log op tot vijf knopen. We stormen op de startlijn aan. Nog twintig seconden… Gaan we niet te hard?

Dood of gladiolen?
Aan lij ligt de Roxane met klapperende zeilen en boven ons alleen het startschip. Als we te vroeg zijn kan ik niet meer vallen of loeven. Het wordt een typisch gevalletje ‘de dood of de gladiolen’. Ik vraag Ben af te tellen en ik zie dat het aankomt op een seconde, misschien twee.

Duiveltjes
‘Spanning’ zit als een duiveltje op mijn schouder. Het engeltje lijkt even verdwenen. Het maakt niet uit, ‘spanning’ is een erg verslavend duiveltje en ik mag ‘m wel. Vlak voor de startlijn meldt het engeltje zich en vraagt twijfelachtig: “Zijn we niet te vroeg?”. “Nee!”, snauwt het duiveltje en Paul schaart zich achter de duivel.

V One
Ik geloof dat het in de luchtvaart ‘V One’ heet. Dan maakt de kist een snelheid waarbij hij niets anders kan dan doorgaan en opstijgen. Afremmen is geen optie meer (je mag me corrigeren meneer Everwijn). Tweeëneenhalve scheeplengte voor de startlijn hadden wij een gevalletje V1. We konden de zeilen losgooien, maar dat zou niet genoeg remmen, oploeven zou een harde kennismaking betekenen met het startschip en afvallen zou een onvermijdelijk bezoekje bij Roxane met zich brengen. Kortom, dit was the point of no return. En net als het engeltje hysterisch begint te gillen klinkt het verlossende geluid van de schorre scheepstoeter van het startschip.

Vereeuwigd
We varen als eerste over de startlijn.

En op volle vaart. Het is dan extra fijn dat er een iemand met een dikke Canon op het startschip staat die deze fabuleuze start vereeuwigd op de gevoelige chip, waarvoor dank.

Schippertje pesten
De eerste overwinning van de wedstrijd is binnen. Jammer genoeg blijft het ook daarbij. Sander valt iets af en de Roxane loopt ons er direct uit. We moeten kruisen naar de bovenboei en kunnen zelf bepalen wanneer we een slag maken. We kienen het zo uit dat enkele concurrenten nog voor ons moeten wijken waarna we zelf de slag maken. Noem het ‘schippertje pesten’, wij noemen het tactiek.

Snelle jongens
Helaas lopen we niet zo lekker op het tweede rak. Of liever gezegd, er zijn andere schepen die harder lopen, waaronder de Roxane, Liberty-X, Geusje, Morning Cloud en natuurlijk de Spoom. Hierdoor ronden we de derde boei als zesde.

Finish
We zijn fantastisch gestart, hebben de spi van boei tot boei gezeild en hebben tussendoor heerlijk aan de wind gezeild. Kortom we hebben goed gezeild en geen grote fouten gemaakt. Maar als de Vega en Clara ons voor de finish nog passeren terwijl ze geen spi hebben gevaren lijkt de realiteit ons tegen te spreken en rijst de aloude vraag: What did we do wrong?

Crew: Hennie, Paul, Ben en Floris
Wind: 11-7 knopen (NNO)
Baan: 1
Finish: 11e (vd 14)